Якаб Пірлінг (ням.: Jakob Pierling, 28 мая 1784, Санкт-Пецярбург — 10 красавіка 1870, Рым) — педагог, буйны дзеяч Ордэна езуітаў.
Сын баварскага купца[3]. 16 верасня 1803 г. у Дынабургу прыняты ў Таварыства Ісуса. У Полацкім езуіцкім калегіуме вывучаў філасофію (1805—1807) і тэалогію (1807—1811). Пасля заканчэння навучання застаўся ў сваёй альма-матэр. Прафесар грамадзянскай і ваеннай архітэктуры (1811—1816) і нямецкай мовы (1813—1819), рэгент канвікта Полацкай езуікай акадэміі. У 1819—1820 гг. — рэгент канвікта і прафесар французскай мовы ў Віцебску.
Ва ўспамінах Атона Слізня, які разам з братамі Рафалам і Мячыславам знаходзіліся ў полацкім канвікце апошнія чатыры гады яго існавання, Я.Пірлінгу даецца вельмі станоўчая характарыстыка: «Старэйшым у канвікце, альбо рэгентам, быў ксёндз Пірлінг, немец па нацыянальнасці, які, аднак, гаварыў на чыстай польскай мове. Тут таксама прысутнічалі некалькі канвіктарскіх ксяндзоў: Гаво, Менэ, Плакен — французы і два палякі: Цеханавецкі і Фелькерзамб. З іх толькі Гаво і Цеханавецкаму мы не сімпатызавалі, а астатніх любілі, а больш за ўсіх рэгента, які быў высокі і хударлявы, яшчэ дастакова малады, з прывабным і ясным тварам і на дзіва лёгка выклікаў да сябе прыхільнасць»[4].
Пасля выгнання Таварыства Ісуса з Расійскай імперыі (1820) перабраўся ва ўкраінскія ўладанні аўстрыйскіх Габсбургаў. Быў прафесарам, а з 1829 па 1831 гг. і рэктарам у Цярнопалі. У 1829 г. распачаў навіцыят у Грацы, а потым заснаваў калегіумы Лінцы і Інсбруку. З 1831 па 1837 гг. і з 1843 па 1846 гг. быў правінцыялам Галіцкай правінцыі Таварыства Ісуса. У 1838—1843 гг. і 1846—1850 гг. — віцэ-правінцыял Аўстрыі[5].
У час цяжкай хваробы генерала Таварыства Ісуса Яна Ротана (1853) быў генеральным вікарыям і старшынстваваў на ХХІІ Генеральнай кангрэгацыі ордэна. Да самай канчыны ў 1870 г. зяўляўся асістэнтам генерала Таварыства Ісуса па Германіі[6].
Зрабіў значны ўнёсак у справу адраджэння Ордэна езуітаў у Аўстрыі, Германіі, Швейцарыі і Нідэрландах. Памёр у Рыме.