Гэты артыкул ці раздзел патрабуе перапрацоўкі. Калі ласка, палепшыце артыкул у адпаведнасці з правіламі напісання артыкулаў. |
Няма спасылак на крыніцы. Адсутнасць спасылак на крыніцы выклікае недавер да інфармацыі. Калі ласка, калі ведаеце крыніцы змешчанай у артыкуле інфармацыі, пазначце іх. |
Уладзімір Міхайлавіч Івасюк (4 сакавіка 1949, Кіцмань, Чарнавіцкая вобл., УССР — 24 красавіка 1979, каля Львова) — украінскі кампазітар-выканавец, паэт, Герой Украіны (2009, пасмяротна).
Адзін з заснавальнікаў украінскай эстраднай музыкі (поп-музыкі). Аўтар 107 песень, 53 інструментальных твораў, музыкі да некалькіх спектакляў. Прафесійны медык, скрыпач, выдатна граў на фартэпіяна, віяланчэлі, гітары, па-майстэрску выконваў свае песні. Неардынарны жывапісец.
Нарадзіўся ў сям’і ўкраінскага пісьменніка і даследчыка гісторыі Букавінскага краю Міхаіла Івасюка і настаўніцы Сафіі Каракінай. Праз два гады нарадзілася малодшая сястра Галіна, праз адзінаццаць — Аксана. Для Аксаны Уладзімір напісаў песню «Калыханка для Аксаначкі». Сёння Галіна — урач-неўрапатолаг абласной клінічнай бальніцы, Аксана — дацэнт кафедры сучаснай украінскай літаратуры Чарнавіцкага нацыянальнага ўніверсітэта.
Уладзімір Івасюк знік 24 красавіка 1979 г., таго ж дня яго бацькі падалі заяву ў міліцыю, але ніякіх мер прынята не было. Пошукі вяліся з 27 красавіка да 11 мая. Менавіта тады справа была закрытая.
Цела Уладзіміра Івасюка выпадкова знайшоў 18 мая 1979 г. салдат, які, «палюючы на ліс» (форма навучання радыстаў), наткнуўся на паўвісячы-паўстаячы труп чалавека. Следства мела версію, што Уладзімір Івасюк скончыў жыццё самагубствам пасля «лячэння» у абласной псіхіятрычнай бальніцы. Версія таго, што «лячэнне» ў стацыянары праводзілася ім фармальна з мэтай аднаўлення ў кансерваторыі і апраўдання прагулаў, не разглядалася следчымі. Следчыя адстойвалі версію «вар’ята-самазабойцы». 4 чэрвеня 1979 г. СМІ перадалі паведамленне пра ток, што прычынай смерці Уладзіміра Івасюка было самапавяшэнне, а чуткі пра іншыя абставіны смерці ёсць выдумкі. Іншыя версіі следствам не разглядаліся. На магчымасць іншых прычын смерці паказвалі наступныя факты: адарваныя гузікі на куртцы кампазітара; людзі, якіх супрацоўнікі інстытута бачылі ўпершыню, шукалі Івасюка ў калідорах кансерваторыі перад яго знікненнем; дзіўная смерць двух маладых закаханых, якія бачылі Івасюка аднымі з апошніх; адна студэнтка нават сцвярджала, што бачыла Уладзіміра ў Роўна 3 мая (па высновах следчых, ён памёр 27 красавіка). Падчас аднаго журналісцкага расследавання былы палітвязень, якому давялося бачыць нямала павешаных, заўважыў, што ўсе яны віселі з высунутым языком. У трупа язык высунуты не быў, не было выдзяленняў. Гэтыя прыкметы судмедэксперты пакінулі без увагі.
Афіцыйная версія — самагубства — выклікала вялікі сумнеў грамадскасці як тады, так і цяпер. Паводле неафіцыйнай версіі, смерць Івасюка — забойства, ажыццёўленае органамі КДБ па загадзе вышэйшага кіраўніцтва СССР. Пахаванне Уладзіміра Івасюка 22 мая 1979 г. у Львове ператварылася ў масавую акцыю пратэсту супраць савецкай улады.
Архівы справы, якія захоўваюцца ў Маскве, да гэтага часу ні сваякам, ні работнікам музея Івасюка ўлады Расіі не адкрываюць, спасылаючыся на грыф «сакрэтна», магчыма, бо яшчэ жывыя многія ўдзельнікі тых падзей (і, верагодна, выканаўцы магчымага забойства з ліку супрацоўнікаў КДБ). Самі ж сваякі Івасюка лічаць, што Уладзіміра забілі.
26 студзеня 2009 г. Генеральная пракуратура Украіны аднавіла закрытую крымінальную справу пра смерць Уладзіміра Івасюка, але ў лістападзе 2012 г. справа была закрытая быцца праз адсутнасць складу злачынства. 12 чэрвеня 2014 г. Генеральная пракуратура Украіны аднавіла крымінальную справу, пракурор Львоўскай вобласці Раман Федзік у лютым 2015 г. заявіў, што Уладзімір Івасюк быў забіты супрацоўнікамі КДБ СССР.
13 чэрвеня 2019 г. Кіеўскі навукова-даследчы інстытут судовых экспертыз прыйшоў да высновы, што кампазітар-выканаўца Уладзімір Івасюк фізічна не мог здзейсніць самагубства і адпаведна — забіты нявызначанымі асобамі.