Ракыні[1] (укр.: Рокині) — пасёлак гарадскога тыпу ў Луцкім раёне Валынскай вобласці Украіны.
Населены пункт размешчаны ў паўднёва-ўсходняй частцы Валынскай вобласці, на поўдні Палескай нізіны, на левым беразе ракі Стыр і правым беразе ракі Серны, справа ад шашы Луцк - Ковель, у 15 кіламетрах ад абласнога цэнтра і бліжэйшай чыгуначнай станцыі - Луцка.
Мястэчка ўпершыню згадваецца ў дакументах рэвізіі Луцкага замка ў 1545 г. пад назвай Рукыня.
Аб старажытнасці паселішча на гэтым месцы сведчаць шматлікія археалагічныя знаходкі: зубы выкапнёвага каня, косці маманта, прылады працы культуры лінейна-стужачнай керамікі неалітычнай эпохі, абломкі посуду медна-бронзавага часу, срэбныя манеты XVI ст., абломкі посуду XVI-XVII ст. і іншае.
Жыхары вёскі Ракыні (Рукыні) займаліся земляробствам, рамёствамі, рыбалоўствам, млынарствам, абслугоўвалі патрэбы Жыдычынскага манастыра, які вёў актыўны гандаль і меў патрэбы ва ўмелых людзях. І сёння можна ўбачыць плаціну ад Ракыняў да Жыдычына, дзе быў мост праз Стыр, праз які і вывозілі адсюль хлеб, тканіны, прадукты лесу( мёд, воск, смалу і інш.), лесаматэрыялы. Быў тут і жалезаробны промысел.
У 1570 г. у паселішчы было больш за 10 розных манастырскіх службаў, да 20 агароднікаў, чатыры рамесніка, рыбакі. Дзейнічалі карчма, вадзяныя млыны, якія захоўваліся да 30-х гг. XIX ст. У дакументах фіксуюцца напады на паселішча татарскіх атрадаў з асабліва жорсткімі рабаваннямі і спаленнямі ў 1495, 1601, 1681 гг. З 1608 г. да пачатку XIX ст. Ракыні былі ва ўпраўленні грэка-каталіцкіх епіскапаў.
У 1848 г. прыгонныя вёскі, як і суседніх сёлаў, адмаўляліся выконваць цяжкую паншчыну і патрабавалі перавесці іх на чынш. У 1911 г. тут былі 72 двары, пераважна нямецкіх пасяленцаў, 480 жыхароў, царква і пачатковая школа.
Падчас Брусілаўскага прарыву аўстра-германскага фронту летам 1916 г., у раёне вёскі вялі жорсткі бой войскі расійскага 46-га армейскага корпуса 1-й кавалерыйскай дывізіі 8-й арміі Паўднёва-Заходняга фронту. На паўночнай ускраіне вёскі ў 1990 г. было знойдзена пахаванне 11 воінаў 46-га корпуса.
У пачатку Другой сусветнай вайны, у 1940 г., нямецкае насельніцтва выехала з сяла Ракыні ў Германію, а пасяліліся тут людзі з іншых вёсак, утварылі саўгас «Бальшавік». Калі нацысты акупавалі Валынь, шмат дамоў у вёсцы было спалена карнымі атрадамі, расстраляна больш за 30 мясцовых жыхароў. Адбівалі вёску ад немцаў воіны 181-й стралковай дывізіі, 12 з якіх пахаваныя блізу вёскі Падлескі за пяць кіламетраў ад Ракынь.
У мястэчку дзейнічае Музей гісторыі сельскай гаспадаркі Валыні, заснаваны ў 1979 г.