У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Выдрын. Максім (Маісей) Львовіч Выдрын (14 жніўня 1870, Бежыца(руск.) бел.[2], паводле іншых звестак, г. Масква[3][4] — 31 мая 1951) — беларускі вучоны ў галіне акушэрства і гінекалогіі. Доктар медыцынскіх навук, прафесар (1923). Заслужаны дзеяч навукі БССР (1938). Заснавальнік і кіраўнік першай у Беларусі кафедры акушэрства і гінекалогіі[2].
Нарадзіўся ў Бежыцы, у інтэлігентнай сям’і[2].
Сярэднюю адукацыю атрымаў у Бежыцкай прагімназіі і 5-й гімназіі Масквы. У 1892 г. паступіў на медыцынскі факультэт Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта. У сувязі з цяжкімі ўмовамі жыцця і цяжкім матэрыяльным становішчам сродкі для існавання ён вымушаны быў зарабляць урокамі[2].
У 1897 годзе М. Л. Выдрын скончыў вучобу ва ўніверсітэце[2] і пачаў працаваць ардынатарам хірургічнага аддзялення 1-й Градскай бальніцы імя М. І. Пірагова(руск.) бел. пад кіраўніцтвам вядомага гінеколага — хірурга прафесара Л. М. Варнека. Тут ён працаваў да 1905 г. і адначасова — у радзільным аддзяленні Галіцынскай бальніцы. У 1905 г. Максім Львовіч здаў экзамен у Маскоўскім дзяржаўным універсітэце на званне лекара-акушэра. У маі 1905 г. быў прызваны ў армію (вайна з Японіяй) і служыў ардынатарам перасоўнага шпіталя 2-й усходнесібірскай стралковай дывізіі ў Маньчжурыі. Пасля вяртання з вайны да 1910 г. Максім Львовіч працаваў ардынатарам хірургічнага аддзялення (у 1907 г. яно было пераўтворана ў гінекалагічнае аддзяленне) 1-й Градскай бальніцы імя М. І. Пірагова.
У 1923—1941 і 1943—1951 гг. загадчык кафедрай акушэрства і гінекалогіі Мінскага медыцынскага інстытута[3].
Працы па даследаванні і лячэнні пазаматкавай цяжарнасці(руск.) бел., маткавага крывацёку(руск.) бел., фіброме, раку маткі. Аўтар падручнікаў па акушэрстве і гінекалогіі[3].
Навуковыя працы прафесара М. Л. Выдрына прысвечаны хірургічнаму лячэнню выварату маткі пры родах, выпадзення маткі, прабадзення маткі пры выскрабанні, а таксама хірургічнаму і рэнтгенаўскім лячэнню фібромы і рака маткі. Шмат увагі ў сваіх навуковых даследаваннях ён надаваў барацьбе з пасляродавымі захворваннямі. У мэтах зніжэння колькасці пасляродавых сэптычных захворванняў актыўна прапагандаваў інструментальнае, а не ручное абследаванне паражніны маткі пасля родаў (1941, 1948)[2].
Ён апублікаваў больш за 40 навуковых прац, у ліку якіх першыя фундаментальныя падручнікі на беларускай мове: «Гінекалогія. Падручык для студэнтаў мэдычнага iстытута»(19ЗЗ), «Падручык па акушэрству» (19З6); напісаў шэраг артыкулаў для Медыцынскай савецкай энцыклапедыі. На рускай мове выдадзены падручнікі па акушэрстве ў 19З8 г. і 1947 г. Пад яго кіраўніцтвам выкананы і абаронены 20 доктарскіх і кандыдацкіх дысертацый[2].
Дзейнасць Максіма Львовіча высока ацэненая дзяржавай: яму прысвоена ганаровае званне «Заслужаны дзеяч навукі БССР» (19З8), ён узнагароджаны ордэнам Леніна (1945), двума ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга, медалём «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.», а таксама Ганаровымі граматамі Саўнаркама БССР (19З0), Вярхоўнага Савета БССР (1944 г.) і іншымі[2].