У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Равяка. Казімі́р Адáмавіч Равя́ка[2][3] (або Рэвя́ка[1][4]) (9 жніўня 1937, Смалянікі, цяперашні Ляхавіцкі раён, Брэсцкая вобласць — 9 ліпеня 2013) — савецкі і беларускі гісторык, доктар гістарычных навук, прафесар (БДУ)[1]. Антыкавед, даследаваў гісторыю Пунічных войнаў і культуру старажытнага Рыма[4].
Нарадзіўся ў 1937 г. у вёсцы Смалянікі. Рос у сялянскай сям’і, перажыў Вялікую Айчынную вайну і першыя пасляваенныя гады[5]. У 1955 г. скончыў школу ў в. Мядзведзічы Ляхавіцкага раёна. У тым жа годзе паступіў у Мінскі бібліятэчны тэхнікум імя А. С. Пушкіна, які скончыў з адзнакай[6].
У 1962 скончыў гістарычны факультэт БДУ. У тым жа годзе пачаў працаваць настаўнікам у школе ў вёсцы Сінкевічы Лунінецкага раёна. З 1967 працаваў выкладчыкам у Краснабярэжскім сельскагаспадарчым тэхнікуме (Жлобінскі раён)[7].
Па запрашэнні загадчыка кафедры гісторыі старажытнага свету і сярэдніх вякоў БДУ Ф. М. Нячая паступіў, а пазней скончыў аспірантуру таго ж універсітэта. З 1972 г. працаваў на кафедры гісторыі старажытнага свету і сярэдніх вякоў. «Профессор Нечай предложил своему ученику для исследования принципиально важный для романистики вопрос о роли плебса. Решить проблему предстояло на примере конкретного исторического события — II Пунической войны»(руск.) , — пісаў І. А. Еўтухоў[8].
У 1974 абараніў кандыдацкую дысертацыю «Роля рымскага і італійскія плебсу ў 2-й Пунічнай вайне» (навуковы кіраўнік – Ф. М. Нячай). І. А. Еўтухоў адзначыў: Казімір Адамовіч «пераканаўча паказаў, што пасля бітвы пры Канах Рым панізіў цэнз рымскіх грамадзян для службы ў войску, у выніку чаго прызваныя ў войска пралетарыі (плебеі шостага разраду) амаладзілі яе, павысілі баяздольнасць і спрыялі перамозе Рыма»[9]. У сваю чаргу, у 1982 Равяка дэпаніраваў манаграфію «Нямецкая гістарыяграфія пра Пунічныя войны», а ў 1988 апублікаваў абагульняючую манаграфію «Пунічныя войны»[9].
«Это первое комплексное исследование Пунических войн в советской историографии, ссылки на которое присутствуют во всех исследованиях по истории Римской республики и военного дела античности»(руск.) , — падагульніў А. І. Малюгін[10].
У 1990-х К. А. Равяка ўдзельнічаў у напісанні навукова-папулярных работ. У 1993 разам з чэшскім антыказнаўцам І. А. Лісавым. У 1996 выйшла кніга тых жа аўтараў «Антычны свет у тэрмінах, імёнах і назвах» (у 1997 годзе выйшла 2-е выданне, у 2001 годзе — трэцяе; агульны тыраж — 30 тысяч асобнікаў)[11][12][13].
У 1990-х у складзе розных аўтарскіх калектывах Казімір Равяка ўдзельнічаў у падрыхтоўцы першых пасля доўгага забыцця перавыданняў кніг Э. Рэнана «жыццё Ісуса» і «Апосталы», а таксама твораў Іосіфа Флавія «Іўдзейская вайна» і «Іўдзейскія старажытнасці»[11]. «…когда на кафедре развернулась подготовка к изданию „Иудейских древностей“ Иосифа Флавия, выяснилось, что в библиотеках Минска и в ближайших крупных библиотечных центрах отсутствует русский перевод этого произведения, а делать самостоятельный перевод нет ни времени, ни возможностей, именно Казимир Адамович, воспользовавшись своими научными контактами, смог достать русский (крайне редкий) дореволюционный текст, который и лег в основу белорусского комментированного издания. При этом он всячески выступал против упоминания в издании своего имени, считая, что не совершил ничего особенного. Хотя, как вспоминает В. А. Федосик, без Казимира Адамовича само издание „Иудейских древностей“ было бы невозможно»(руск.) , — адзначыў А. І. Малюгін[14].
Яшчэ адзін напрамак дзейнасці Казіміра Адамовіча ў 1990-х і 2000-х — вучэбная літаратура. Разам з Г. І. Даўгяла і М. С. Корзунам падрыхтаваў вучэбны дапаможнік для 5-х класаў «Гісторыя старажытнага свету» на рускай і беларускай мовах (выданняў 1996, 1998, 2001) і «Гісторыя цывілізацый Старажытнага свету» на беларускай і рускай мовах (выданняў 1993), 8 карт і 5 контурных карт. Таксама ў 1993 К. А. Рэвяка апублікаваў вучэбны дапаможнік для студэнтаў / для вну «Уводзіны ў гісторыю Старажытнага Рыма» (А. І. Малюгін пісаў, што К. А. Равяка не змог завяршыць працу над падручнікам па гісторыі Старажытнага Рыма па прычыне цяжкай хваробы)[15], у 1999 — «Антычнасць на Беларусі» (абедзве кнігі — на беларускай мове), у 2001 «Заходнееўрапейская культура: антычнасць і Сярэднявечча» (у сааўтарстве)[15][16].
Доўгія гады К. А. Равяка кіраваў працай cтудэнцкага навуковага гуртка «Антычнасць і сучаснасць». Многія былыя чальцы гуртка ўжо маюць вучоныя ступені і займаюцца працай з будучымі гісторыкамі. Гурток працягнуў працу з назвай «Scriptorium», з’яўляецца самым старым на факультэце і ў 2014 адзначыў паўвекавы юбілей[15][1].
У апошнія гады жыцця Казімір Равяка апублікаваў дзве манаграфіі: 1) «Войны Рыма з Карфагенам: асноўныя тэндэнцыі і напрамкі гістарыяграфіі» (2000) і «Антычная спадчына на Беларусі» (1998)[17][10].
«Быть может, не столь впечатляющей была подготовка научных кадров высшей квалификации — Казимир Адамович подготовил лишь двух кандидатов наук, но в условиях 90-х гг. ХХ в. и это заслуживает уважения. Его ученики избрали для себя другие области специализации — историю Римской Британии (Е. Е. Барсук) и историю Понтийских войн (А. Г. Зельский). Стоит только пожалеть, что К. А. Ревяко не удалось создать собственную научную школу»(руск.) , — заўважыў А. І. Малюгін[15].
У цэлым жа Казімір Равяка напісаў 3 манаграфіі і каля 100 артыкулаў і тэзісаў выступленняў на навуковых канферэнцыях. І да, і пасля распаду Савецкага Саюза К. А. Равяка прынімаў актыўны ўдзел у працы навуковых канферэнцый у Мінску, Маскве, Вільні, Львове, Ерэване і многіх іншых гарадах, быў у навуковых камандзіроўках і ў краінах сацыялістычнага блока (Чэхаславакіі, Польшчы, ГДР)[15].
У 1997 К. А. Рэвяке было прысуджана вучонае званне прафесара. 25 лютага 2001 Казімір Адамавіч выступіў з абаронай доктарскай дысертацыі на тэму «Барацьба Рыма і Карфагена за сусветнае панаванне»[11][10]. У тым годзе гісторык быў адзначаны Ганаровымі граматай Міністэрства вышэйшай і сярэдняй спецыяльнай адукацыі БССР (1978, 1987), Ганаровай граматамі БДУ (1980, 2001), Ганаровая грамата БДУ да 50-годдзя гістарычнага факультэта (1984) і іншымі ўзнагародамі[14].
А. І. Малюгін: «С. Г. Карпюк, ведущий научный сотрудник Института всеобщей истории РАН, которому доводилось встречаться с К. А. Ревяко в Москве на конференциях, отмечает, что для него Казимир Адамович является образцом белорусского интеллигента, эрудита, превосходного собеседника, отличного специалиста. Думается, что к этой характеристике присоединятся все знавшие Казимира Адамовича»(руск.) [14].
Стралец М. В., Старыкаў В. І.: «30 июня 2003 года в зале заседаний Президиума НАНБ одновременно получали докторские дипломы один из авторов этих строк и учившаяся в данном техникуме во времена преподавания К. А. Ревяко женщина, ставшая доктором сельскохозяйственных наук, а сам Ревяко К. А. — аттестат профессора. В момент, когда один из авторов этих строк, которого Казимир Адамович учил в БГУ в 1976—1977 учебном году, получал поздравления от своего педагога, подошла эта женщина и выразила Казимиру Адамовичу благодарность за знания, полученные во время его преподавания»(руск.) [18].