У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Нячай. Фёдар Макаравіч Няча́й (9 сакавіка 1905, Дзяражычы Рэчыцкага павета Мінскай губерні, цяпер у Лоеўскім раёне Гомельскай вобласці — 17 снежня 1990, Мінск) — вучоны, гісторык. Доктар гістарычных навук (1965), прафесар (1966).
У 1937 годзе скончыў педагагічны інстытут у горадзе Растоў-на-Доне. З 1938 г. у аспірантуры Маскоўскага дзяржаўнага універсітэта. У 1940 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «Саюзніцкая вайна ў крыніцах». У 1941—1943 гг. дэкан гістарычнага факультэта Чувашскага педагагічнага інстытута ў горадзе Чэбаксары, у 1943—1945 гг. — намеснік дырэктара. З 1945 г. Ф. М. Нячай у Беларускім дзяржаўным універсітэце, дацэнт на кафедры старажытнай гісторыі. У 1946—1953 гг. дэкан гістарычнага факультэта, у 1953—1955 гг. — загадчык кафедры гісторыі старажытнага свету, з 1955 па 1977 г. — загадчык кафедры гісторыі старажытнага свету і сярэдніх вякоў. У 1965 г. Ф. М. Нячай абараніў доктарскую дысертацыю «Рым і італікі». У 1967—1983 гг. прафесар на кафедры гісторыі старажытнага свету і сярэдніх вякоў.
Ф. М. Нячаю належаць навуковыя працы па гісторыі старажытнага Рыма. Даследаваў узнікненне Рымскай дзяржавы, узаемаадносіны паміж Рымам і італікамі, аграрныя адносіны ў Рыме часоў Рэспублікі. Займаўся таксама вывучэннем паходу грэкаў на Трою, сацыяльных адносін у старажытнай Грэцыі па дадзеных «Іліяды» Гамера і інш. Пад навуковым кіраўніцтвам прафесара Ф. М. Нячая былі абаронены чатыры кандыдацкія дысертацыі па гісторыі старажытнага Рыма.
Ф. М. Нячай з’яўляўся старшынёй секцыі гістарычных навук навукова-тэхнічнага савета Міністэрства вышэйшай і сярэдняй спецыяльнай адукацыі БССР, членам рэдакцыйнага савета Беларускай савецкай энцыклапедыі.
Сярод апублікаваных прац: