Аляксандр Сезар Леапольд Бізэ (фр.: Alexandre-Cesar-Leopold Bizet, пры хрышчэнні атрымаў імя Жорж, фр.: Georges; 1838—1875) — французскі кампазітар, аўтар аркестравых твораў, рамансаў, фартэпіянных п’ес, а таксама опер, самай вядомай з якіх стала «Кармэн».
Бізэ нарадзіўся 25 кастрычніка 1838 г. у Парыжы ў сям’і настаўніка спеваў. Ён быў зарэгістраваны пад імем Аляксандр-Сезар-Леапольд Бізэ, але пры хрышчэнні атрымаў імя Жорж, пад якім і быў вядомы надалей. Бізэ можна назваць вундэркіндам: паступіў у Парыжскую кансерваторыю за два тыдні да таго, як яму выканалася дзесяць гадоў.
У 1857 годзе ён падзяліў з Шарлем Лекокам прэмію на конкурсе, арганізаваным Жакам Афенбахам, за аперэту «Цудоўны доктар» і атрымаў Рымскую прэмію, што дазволіла яму пражыць у Рыме на працягу трох гадоў, складаючы музыку і займаючыся сваёй адукацыяй. Справаздачным творам (напісанне якога было абавязковым для ўсіх лаўрэатаў Рымскай прэміі) стала опера «Дон Пракопіа». З выняткам праведзенага ў Рыме перыяду, Бізэ пражыў усё сваё жыццё ў Парыжы.
Пасля знаходжання ў Рыме ён вярнуўся ў Парыж, дзе прысвяціў сябе напісанню музыкі. Маці Бізэ памерла неўзабаве пасля яго вяртання. У 1863 годзе ён напісаў оперу « Шукальнікі жэмчугу». У гэты ж перыяд ён напісаў «Пертскую красуню», музыку да п’есы Альфонса Дадэ «Арлезіянка» і твор для фартэпіяна « Дзіцячыя гульні». Таксама ён напісаў рамантычную оперу «Джаміле», звычайна разгляданую, як папярэдніцу «Кармэн». Сваю першую сімфонію, до-мажорную, Бізэ напісаў у Парыжскай кансерваторыі ва ўзросте сямнаццаці гадоў у якасці навучальнага задання. Сам Бізэ забыўся пра яе, і пра сімфонію не ўспаміналі да 1935 года, калі яна была выяўлена ў бібліятэцы кансерваторыі. Пры першым жа ўяўленні гэтая праца атрымала хвалы як шэдэўр маладога майстра і выдатны дадатак да рэпертуару ранняга рамантычнага перыяду. Сімфонія выдатная сваім стылістычным падабенствам з музыкай Франца Шуберта, якая ў той перыяд амаль не была вядомая ў Парыжы, за выключэннем, можа, некалькіх песень. Другую сімфонію, «Рым», Бізэ не завяршыў. Памёр Жорж Бізэ 3 чэрвеня 1875 года ад сярдэчнага прыступу.
Напісаў каля 20 опер (многія не закончаны), у т.л. «Дон Пракопіо» (1858—1859, пастаўлена ў 1906), «Іван Грозны» (1865, не закончана, пастаўлена ў 1946), 3 аперэты, у т.л. «Доктар Міракль» (1857), музыку да драматычных спектакляў. Найбольш блізкія яму былі сюжэты з элементамі псіхалагічнай драмы, вострымі канфліктамі. Раннія оперы Ж. Бізэ «Шукальнікі жэмчугу[ru]» (1863), «Перцкая прыгажуня» (паводде В. Скота, 1866, пастаўлена ў 1867) развіваюць традыцыі французскай лірычнай оперы, вылучаюцца меладычным багаццем, маляўнічасцю аркестроўкі, зручным для спеваў выкладаннем вакальных партый. У іх выявілася імкненне кампазітара да народнасці, жыццёвай праўды. Рэалістычныя тэндэнцыі больш яскравыя ў оперы «Джаміле» (паводле паэмы А. Мюсэ «Намуна», 1871, пастаўлена ў 1872) і музыцы да драмы А. Дадэ «Арлезіянка» (1872). Ён амаль не карыстаўся цытатамі, але, засвоіўшы рытмаінтанацыйныя асаблівасці народных напеваў, дакладна ўзнаўляў у іх характар усходняй і правансальскай музыкі. Вялікую папулярнасць набылі 2 аркестравыя сюіты з музыкі да «Арлезіянкі» (першая належыць Бізэ, 1872, другая — Э. Гіро, 1885) — яркі ўклад у сусветную сімфанічную музыку. Найбольш значны твор Жоржа Бізэ — опера «Кармэн» (паводле П. Мерымэ, 1875) — адна з вяршыняў опернага мастацтва XIX ст. Аўтар аркестровых твораў, у т.л. сімфоніі-кантаты «Васка да Гама» (1859—1860), сімфоніі «Рым» (1871), фартэпіянных п’ес, рамансаў, песень і інш.