У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Алексанян.
Дзіран Алексанян (фр.: Diran Alexanian; 1881—1954) — франка-амерыканскі віяланчэліст і музычны педагог армянскага паходжання.
Вучыўся ў Лейпцыгу ў Фрыдрыха Груцмахера, юнаком іграў у камерным ансамблі разам з Іозефам Іаахімам, у 17 гадоў выконваў сольную партыю ў «Дон Кіхоце» Рыхарда Штрауса пад кіраваннем аўтара. 20-гадовым перасяліўся ў Парыж, дзе пазнаёміўся з Пабла Казальсам, на доўгія дзесяцігоддзі стаўшы яго найбліжэйшым паплечнікам.
Казальс і Алексанян незалежна адзін ад аднаго прыйшлі, як высветлілася, да вельмі своеасаблівых аплікатураў і, у сувязі з гэтым, да нечаканых фразіровак. Свае погляды на выканальніцкую тэхніку і музычную эстэтыку яны вырашылі адстойваць разам. У 1921—1937 гг. Алексанян асісціруе Казальсу ў яго парыжскай выкладчыцкай дзейнасці, паклаўшы ў аснову працы свой падручнік «Тэорыя і практыка гульні на віяланчэлі» (фр.: Traité Théorique et Pratique du Violoncelle; 1922); сярод яго вучняў былі П’ер Фурнье, Эмануэль Феерман, Льерка Шпілер, Герберт дэ Кастра. У 1929 г. выйшла знакамітае выданне сюіт Баха пад рэдакцыяй Алексаняна. Разам з тым Алексанян працягвае канцэртаваць — у прыватнасці, яркай старонкай парыжскага музычнага жыцця стала ў 1936 г. сумеснае выступленне Алексаняна і Джорджэ Энеску ў канцэрце Брамса для скрыпкі і віяланчэлі з аркестрам; адначасова Алексанян выканаў перад парыжанамі другую віяланчэльную санату Энеску.
З 1937 г. Алексанян жыў у ЗША і выкладаў у кансерваторыі Пібадзі і Манхэтанскай школе музыкі; сярод яго вучняў быў, у прыватнасці, Дэвід Соер.