Гірамагнітныя адносіны (магнітамеханічныя адносіны) — адносіны дыпольнага магнітнага моманту элементарнай часціцы (ці сістэмы элементарных часціц) да яе механічнага моманту.
У сістэме СІ адзінкай вымярэння гірамагнітных адносін з’яўляецца с·А·кг−1 = с−1·Тл−1. Часта маецца на ўвазе, што гірамагнітныя адносіны вымяраюцца ў адзінках q/2mc, дзе c — скорасць святла, q і m — зарад і маса часціцы, адпаведна. У гэтым выпадку яно выражаецца безразмернай велічынёй.
Для розных станаў атамнай сістэмы гірамагнітныя адносіны вызначаюцца формулай:
g
γ
0
,
{\displaystyle \gamma =g\gamma _{0},!,}
дзе g — множнік Ландэ, γ0 — адзінка гірамагнітных адносін:
γ
0
=
− e
2
m
e
c
,
{\displaystyle \gamma _{0}={\frac {-e}{2m_{e}c}},!,}
дзе e — элементарны зарад, me — маса электрона, c — скорасць святла.
У выпадку ядраў, за адзінку гірамагнітных адносін прымаюць велічыню:
γ
0
=
e
2
m
p
c
,
{\displaystyle \gamma _{0}={\frac {e}{2m_{p}c}},!,}
дзе mp — маса пратона.
Паводле класічнай тэорыі, гірамагнітныя адносіны з’яўляюцца каэфіцыентам прапарцыянальнасці паміж вуглавой скорасцю прэцэсіі магнітнага моманту, змешчанага ў знешняе магнітнае поле, і вектарам магнітнай індукцыі.
Ω →
= γ
B →
.
{\displaystyle {\vec {\Omega }}=\gamma {\vec {B}}.}
У квантавай тэорыі гірамагнітнымі адносінамі вызначаецца велічыня расшчаплення ўзроўняў у эфекце Зеемана.