Валянцін Кірылавіч Сце́шыц (10 студзеня 1928 — 5 кастрычніка 1997)[1] — беларускі судовы медык. Доктар медыцынскіх навук (1975), прафесар (1978).
Нарадзіўся ў вёсцы Доўгае Старобінскага раёна Бабруйскай акругі БССР (сучасны аграгарадок у Салігорскім раёне Мінскай вобласці Беларусі). У 1951 годзе скончыў Мінскі медыцынскі інстытут і працаваў у ім у 1951—1955 гадах асістэнтам кафедры судовай медыцыны. У 1955 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Аўтатраўма, яе асаблівасці і судова-медыцынская дыягностыка». У 1955—1959 гадах асістэнт кафедры судовай медыцыны Кіргізскага медыцынскага інстытута, адначасова судова-медыцынскі эксперт Рэспубліканскага бюро судова-медыцынскай экспертызы Міністэрства аховы здароўя Кіргізскай ССР і судова-медыцынскі эксперт горада Фрунзэ. У 1959—1961 гадах В. К. Сцешыц працаваў загадчыкам кафедрай судовай медыцыны Цярнопальскага медыцынскага інстытута. У 1961 годзе зацверджаны ў званні дацэнта. У 1961—1976 гадах у Мінскім медыцынскім інстытуце. Займаў пасаду загадчыка кафедрай судовай медыцыны. Адначасова ў 1961—1977 гадах — галоўны судова-медыцынскі эксперт Міністэрства аховы здароўя БССР. У 1976—1993 гадах выкладаў у Вышэйшай школе Міністэрства ўнутраных спраў БССР, Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь, з 1978 года — прафесар. З 1993 года на пасадзе вядучага спецыяліста ў Навукова-даследчым інстытуце крыміналістыкі, крыміналогіі і судова-медыцынскай экспертызы Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь. Адначасова прафесар кафедры юрыдычнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта.
Памёр В. К. Сцешыц 5 кастрычніка 1997 года. Пахаваны на Усходніх могілках у Мінску[2].
Кандыдацкая (1955) і доктарская (1968) дысертацыі прысвечаны пытанням судова-медыцынскай экспертызы аўтамабільнай траўмы, па матэрыялах якой была напісана манаграфія «Судова-медыцынская экспертыза пры дарожна-транспартных здарэннях» (Мінск, 1976). Аўтар методыкі вызначэння велічыні траўміруючай сілы пры аўтатранспартных здарэннях[3]. Займаўся пытаннямі прафілактыкі дзіцячага траўматызму і інш.
Аўтар больш за 180 навуковых прац, у тым ліку 10 падручнікаў[4].
Сярод апублікаванага:
Быў членам праўлення Усесаюзнага навуковага таварыства судовых медыкаў, старшынёй праўлення Беларускага навуковага таварыства судовых медыкаў і метадычнага савета пры Галоўнай судова-медыцынскай экспертызе Міністэрства аховы здароўя БССР[4]. Уваходзіў у склад навукова-кансультацыйнага савета Вярхоўнага суда БССР, метадычнага савета Пракуратуры БССР, рэдакцыйнай калегіі часопіса «Судебно-медицинская экспертиза»[4].
Прымаў удзел у шэрагу усесаюзных і рэспубліканскіх навуковых з’ездаў і канферэнцый.