wd wp Пошук: ⬜

Біёка

.mw-parser-output .t-geoinfobox td,.mw-parser-output .t-geoinfobox th{min-width:120px}.mw-parser-output .t-geoinfobox td:only-child,.mw-parser-output .t-geoinfobox th:only-child{text-align:center}.mw-parser-output .t-geoinfobox-name{font-size:110%;padding:2px}.mw-parser-output .t-geoinfobox-nickname{font-style:italic}.mw-parser-output .t-geoinfobox-cave th:only-child,.mw-parser-output .t-geoinfobox-mount th:only-child{background:#e7dcc3}.mw-parser-output .t-geoinfobox-surface th:only-child{background:#ffe4c4}.mw-parser-output .t-geoinfobox-blue th:only-child,.mw-parser-output .t-geoinfobox-water th:only-child{background:#c0daff}.mw-parser-output .t-geoinfobox-underwater th:only-child{background:#b0e0e6}.mw-parser-output .t-geoinfobox-green th:only-child{background:#d0f0c0}.mw-parser-output .t-geoinfobox-tomb th:only-child{background:#bbbbbb}.mw-parser-output .t-geoinfobox-yellow th:only-child{background:#fdeaa8}.mw-parser-output .t-geoinfobox-ny th:only-child{background:#cbd5c4;border:1px solid #aaaaaa}.mw-parser-output .t-geoinfobox-ny th:first-child:not(:only-child){background:#cbd5c4;text-align:right;padding:0 0.5em}.mw-parser-output .t-geoinfobox-grey th:only-child{background:#eaecf0}

Біё́ка (Bioko; да 1973 г. — Ферна́нда-По, у 1973—1979 гг. — Масі́яс-Нге́ма-Біё́га) — вулканічны востраў у заліве Біяфра (састаўная частка Гвінейскага заліва) Атлантычнага акіяна, самы буйны з астравоў, якія належаць Экватарыяльнай Гвінеі; на ім размешчана сталіца гэтай дзяржавы — горад Малаба. Востраў падзелены на 2 правінцыі — Паўночны Біёка і Паўднёвы Біёка. Насельніцтва — 260 тыс. чал. (2001 г.).

Прырода

Востраў Біёка размешчаны на шэльфе Заходняй Афрыкі, аддалены ад узбярэжжа Камеруна ўсяго на 32 км. Даўжыня 70 км, шырыня 30 км, плошча 2017 км². Узнік пры зліцці некалькіх старажытных вулканічных конусаў вышынёй да 3011,4 м (гара Піка-Басіле, вышэйшы пункт усёй краіны).

Мяркуюць, што ў мінулым ён быў часткай Афрыканскага мацерыка, аднак адасобіўся прыкладна 100 — 20 тыс. гадоў таму.

Клімат экватарыяльны, вільготны (ападкаў да 2500 (2000—4000[1]) мм у год). На востраве густая рачная сетка[1].

Флора і фаўна вострава пераважна блізкія да афрыканскіх, аднак маюцца эндэмікі. Усяго налічваецца 1200 відаў раслін, 43 віды рыб, 33 віды амфібій, 52 віды рэптылій, 143 віды птушак і 65 відаў сысуноў. Найбольшую цікавасць уяўляюць эндэмічныя віды папараці, птушак, а таксама чарапахі, антылопы, пітоны, малпы і г. д. Да пач. ХХ ст. на востраве меліся дзікія буйвалы.

Для абароны прыроды вострава былі створаны 2 запаведныя зоны.

Гісторыя

Да прыходу еўрапейцаў востраў насялялі карэнныя жыхары бубі афрыканскага паходжання. Яны называлі сваю радзіму Отча (Otcho).

У 1471 г. востраў быў адкрыты партугальскім мараплаўцам Фернанда По і названы ім Фармоза-Флора (літаральна «прыгожая кветка»). Пазней географы далі яму назву Фернанда-По (Fernando Pó) у гонар першаадкрывацеля. Падчас кампаніі па змене еўрапейскіх геаграфічных назваў на афрыканскія востраў у 1973 годзе быў пераназваны ў Масіяс-Нгема-Біёга (Macias Nguema Bijogo) у гонар першага прэзідэнта Экватарыяльнай Гвінеі Масіяса Нгемы, пасля звяржэння якога быў пераназваны ў Біёка (у 1979).

Партугальцамі на востраве былі створаны плантацыі цукровага трыснёга, на якіх працавалі негры-рабы. У выніку іх бегства з плантацый і караблёў, што заходзілі на Біёка, у горнай мясцовасці ўзніклі паселішчы свабодных неграў. Адносіны паміж імі і еўрапейскімі каланістамі мелі варожы характар. У выніку падзення коштаў на цукар у Еўропе, калонія на востраве была часова закінута. У 1642—1648 гг. галандская Ост-Індская кампанія без дазволу Партугаліі ўтрымоўвала на Біёка свае гандлёвыя базы.

У 1778 г. востраў быў перададзены ў валоданне Іспаніі ў абмен на тэрытарыяльныя саступкі ў Паўднёвай Амерыцы. Аднак у 1780 г. іспанцы фактычна пакінулі Біёка, а ў XIX ст. заключылі дагавор з Вялікабрытаніяй, паводле якога на ім маглі спыняцца брытанскія караблі, што змагаліся з гандлем рабамі. Брытанцы заснавалі на ўзбярэжжы паселішча Порт-Кларэнс (сучасны горад Малаба), які заставаўся ў 1827—1855 гг. галоўнай базай іх флота ў Гвінейскім заліве.

У 1843 г. іспанцы зноў вярнуліся на востраў. Для папаўненні калоніі насельніцтвам яны заахвочвалі іміграцыю з Кубы і іншых сваіх калоній, а таксама зняволеных з самой Іспаніі. Былі створаны плантацыі алейнай пальмы і какава. Але ў 1920-ых гг. Ліга Нацый даследавала становішча на Біёка і прыйшла да высновы, што іспанскія адміністрацыя і плантатары злоўжываюць падняволеннай працай.

З 1968 г. востраў у складзе Экватарыяльнай Гвінеі.

Эканоміка і транспарт

Перапрацоўка нафты. Вытворчасць какава. Вырошчванне арахісу, какавы, маніёку і інш.[1] Галоўны порт — Малаба. На врстраве маецца кальцавая аўтамабільная дарога даўжынёй 160 км[1].

Насельніцтва

Насельніцтва вострава ў 1977 годзе складала 81,3 тыс[1] чал., у 2001 — 260 тыс. чалавек.

Этнічны склад даволі складаны. Большасць фарміруюць карэнныя жыхары бубі (58 %) і фернандынас (12 %). Бубі традыцыйна займаюць узгорыстыя цэнтральныя раёны, хаця ў апошнія дзесяцігоддзі многія з іх пераехалі жыць у гарады.

Фернандынас — нашчадкі афрыканскіх рабоў і часткова еўрапейцаў (партугальцаў, галандцаў, іспанцаў, англічан), якія размаўляюць на некалькіх крэольскіх дыялектах іспанскай, французскай і англійскай моў. З іх складу вылучаецца група крыа, якая насяляе раён вакол Малаба і паходзіць ад вызваленых у XIX ст. рабоў. У адрозненні ад іншых фернандынас, крыа памятаюць аб сваёй гістарычнай радзіме ў Заходняй Афрыцы і захоўваюць многія афрыканскія рысы культуры.

Астатнія жыхары Біёка — мігранты або іх нашчадкі з Афрыкі, еўрапейцы і азіяты.

Зноскі

1 2 3 4 5 Африка: энциклопедический справочник. Т. 1. А—К / Гл. ред. А. Громыко. Ред. колл. В. М. Власов, Н. И. Гаврилов и др. — М.: Советская энциклопедия, 1986. — С. 351. — 672 с. с илл. (руск.)

Літаратура

Географический энциклопедический словарь: Географические названия / Гл. ред. А. Ф. Трёшников; Ред. колл.: Э. Б. Алаев, П. М. Алампиев, А. Г. Воронов и др. — М.: Сов. энциклопедия, 1983.
Большая советская энциклопедия, третье издание.
Африка: энциклопедический справочник. Т. 1. А—К / Гл. ред. А. Громыко. Ред. колл. В. М. Власов, Н. И. Гаврилов и др. — М.: Советская энциклопедия, 1986. — С. 351. — 672 с. с илл. (руск.)

Спасылкі

Фатаздымкі (англ.)
Выкарыстанне PRUNUS AFRICANA на Біёка (англ.)
Праграма захавання біялагічнай разнастайнасці на Біёка (англ.)
Геалогія Архівавана 5 жніўня 2012. (англ.)
Прыматы Біёка (англ.)