wd wp Пошук: ⬜

Аляксандр Андрэевіч Вахрушаў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Вахрушаў. Аляксандр Андрэевіч Вахрушаў (руск.: Александр Андреевич Вахрушев; 1903—1945) — савецкі падпалкоўнік (1942), палкоўнік (1943), генерал-маёр танкавых войскаў (1945), камандуючы бранятанкавымі і механізаванымі войскамі (БТіМВ) 33-й арміі. Удзельнічаў у баях супраць англічан і банд Мілера, Булак-Балаховіча, Радзянкі і Юдзеніча. Браў удзел у канфлікце на КУЧ.

Біяграфія

Аляксандр Андрэевіч Вахрушаў нарадзіўся 12 верасня 1903 г. у в. Аўсянікава Харынскай воласці Тоцемскага павета Валагодскай губерні ў сялянскай сям’і. Неўзабаве сям’я пераехала ў Волагду.

Скончыў 4-класную сельскую школу (1916). З 1916 г. працаваў у аптэкарскай краме. Потым з 1917 г. працаваў качагарам і матросам на параходзе ў Волагдзе, на паліўным складзе станцыі Волагда падаваў дровы і вугаль на паравозы.

У РККА добраахвотна, з 4 верасня 1918 г.

З верасня 1918 г. чырвонаармеец 15-га Юр’еўскага стралковага палка Эстонскай дывізіі. Браў удзел у баях супраць англічан і банд Мілера.

20 студзеня 1919 г. — паранены. З 1919 г., пасля шпіталя — камандзір аддзялення асобнага батальёна. Ваяваў супраць банд Булак-Балаховіча, Радзянкі і Юдзеніча.

У лютым 1921 г. у пасады памочніка камандзіра ўзвода браў удзел у прыгнечанні Кранштацкага мяцяжу. З 1922 г. — начальнік аўта-пражэктарнай станцыі асобнай пражэктарнай роты.

Уступіў у ВКП(б) у 1925 г. Скончыў Ленінградскае кавалерыйскае вучылішча (1925). У 1925 г. — камандзір узвода асобнага кавалерыйскага эскадрона 36-й Забайкальскай стралковай дывізіі. Служыў у Нерчынску, Чыце.

У ліпені 1929 г. — паліткіраўнік эскадрона 74-га кавалерыйскага палка. Браў удзел у канфлікце на КУЧ. У баях выявіў вылучную адвагу, за што быў узнагароджаны В. К. Блюхерам наганам з іменным надпісам і граматай — «За Джалайнорскую аперацыю».

З 1932 г. — слухач Ленінградскіх бранятанкавых курсаў удасканалення камсаставу. Скончыў Ленінградскія бранятанкавыя курсы ўдасканалення каманднага саставу (Ленінградскія БТ КУКС) (1934).

У 1939 г. камандзір аддзела выведнага батальёна. Браў удзел у савецка-фінляндскай вайне. На сакавік 1940 г. — камандзір 112-га аддзела танкавага батальёна 35-й легкатанкавай брыгады. Узнагароджаны ордэнам Леніна. З 1940 г. — памочнік камандзіра 7-й легкатанкавай брыгады па страявой частцы (Закаўказская ваенная акруга).

Вялікую Айчынную вайну сустрэў на пасадзе камандзіра 12-га танкавага палка 6-й танкавай дывізіі 28-га механізаванага корпуса (Закаўказская ваенная акруга).

Загадам Закаўказскага фронту № 0519 ад 21.10.1941 г. прызначаны начальнікам штаба 6-й танкавай брыгады. У 1942 г. камандзір 39-й танкавай брыгады.

У жніўні 1942 г. яго скіроўваюць на Калінінскі фронт намеснікам камандуючага 31-м войскам па аўтабранятанкавых войсках.

Кароткая характарыстыка камандуючага войскам і члена Вайсковай Рады на падпалкоўніка Вахрушава ад 27 кастрычніка 1942 г.:

«В период наступательных действий… показал себя только с хорошей стороны, все время был непосредственно на передовой линии, руководил войсками и правильно нацеливал части на выполнение боевых задач, в обстановке разбирается быстро, в бою не теряется. Волевой, энергичный и инициативный командир, требователен к себе и подчиненным».[1]

Загадам па 31-м войску № 0816 ад 26.09.1942 г. прызначаны намеснікам камандзіра 31-га войска па танкавых войсках. Загадам ЗФ № 01084 ад 20.11.1943 г. прызначаны камандуючым бранятанкавымі і механізаванымі войскамі (БТіМВ) 33-й арміі.

Вахрушаў памёр 19 мая 1945 г. ад паралічу сэрца і пахаваны ў горадзе Брэсце на Гарнізонных могілках.

Воінскія званні

падпалкоўнік (люты 1942);
палкоўнік (Загад Народнага камісарыята абароны СССР № 0431 ад 24.01.1943);
генерал-маёр танкавых войскаў (Пастанова СНК СССР № 813 ад 20.04.1945).

Узнагароды

два Ордэна Леніна (21.03.1940, 00.02.1945);
Ордэн Чырвонага Сцяга (03.11.1944);
Ордэн Суворава II ступені (06.04.1945);
Медаль XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі (1938).

Зноскі

↑ http://tankfront.ru/ussr/persons/gen-tv/VakhrushevAA.html

Спасылкі