Ян Ву́йцік (польск.: Jan Wójcik; 1913, Растоў-на-Доне — 2009) — польскі паэт і пісьменнік эміграцыі, званы «бардам Палесся»; журналіст.
Нарадзіўся ў 1913 годзе ў Растове (Расійская імперыя). У 1921 годзе сям’я пераехала ў Польшчу. Вучыўся ў пружанскай гімназіі імя Адама Міцкевіча, Артылерыйскай акадэміі афіцэраў рэзерву.
У 1939 годзе служыў на фронце афіцэрам артылерыі. Пасля капітуляцыі Варшавы трапіў у нямецкі палон і рэшту вайны правёў у лагеры для ваеннапалонных.
Пасля сканчэння вайны жыў у брытанскай акупацыйнай зоне. У 1949 годзе эміграваў у Порту-Алегры (Бразілія). Браў актыўны ўдзел у жыцці польскай эміграцыі, пісаў артыкулы ў мясцовую прэсу і польскі эміграцыйны часопіс «Kultura» ў Парыжы, вёў штотыднёвую радыёперадачу.
У 1961 годзе з сям’ёй эміграваў у ЗША, жыў у Нью-Брытэне (штат Канектыкут). Працаваў на вытворчасці, браў удзел у дзейнасці польскіх арганізацый (Haller Post Polish Army Veterans, Choir Polonia Paderewski, Solidarity International, Radio «Solidarnosc», Polish American Congress). Пісаў эсэ і артыкулы ў розныя польскія часопісы Польшчы і ЗША (вышэйпамянёная «Kultura», «Listy do Polakow», «Gwiazda Polarna»).
Па смерці Францішка Ляхоцкага перадаў яго кнігі польскаму аддзелу бібліятэкі ў Нью-Брытэне[1].
У 1996 годзе быў вылучаны на званне Чалавека года ад Польска-амерыканскага кангрэса Канектыкута[2].
Выдаў аўтабіяграфічную кнігу «Nad pięcioma rzekami» (бел.: Над пяццю рэкамі), якая складаецца з трох частак. У «Дон — рака першая» аўтар звяртаецца да дзіцячых гадоў. Другая частка — «Мухавец — рака другая» — апавядае пра жыццё ў міжваенную дваццацігодку[3].
Пісаў таксама вершы пра родную Пружаншчыну і Палессе.
Радыёрэпартажы Вуйціка былі выдадзены ва ўніверсітэце Цэнтральнага Канектыкута ў 1993 годзе пад назвай «Drodzy sluchacze» (бел.: Паважаныя слухачы).