У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Бай.
Энрыка Бай (іт. Enrico Baj; 31 кастрычніка 1924, Мілан — 16 чэрвеня 2003, Верджатэ, Ламбардыя) — італьянскі скульптар, мастак і эсэіст .
Адукацыю атрымаў у міланскім Ліцэі Джавані Бершэ, затым пачаў навучанне на медыцынскім факультэце Міланскага ўніверсітэта, але перапыніў яго з-за Другой сусветнай вайны, па завяршэнні якой перавёўся на юрыдычны факультэт, які і скончыў, стаўшы юрыстам. Паралельна атрымаў мастацкую адукацыю Акадэміі прыгожых мастацтваў Брэра.
Бай меў сяброўскія адносіны з італьянскімі і замежнымі паэтамі і пісьменнікамі, такімі як Андрэ Брэтон, Марсель Дзюшан, Раймон Кено, Эдаарда Сангінеці, Умберта Эка і іншымі, ён супрацоўнічаў з імі ў якасці ілюстратара.
У 1951 годзе ён правёў сваю першую персанальную мастацкую выставу ў Galleria San Fedele у Мілане, дзе выстаўляў свае нефармальныя працы. У тым жа годзе разам з Серхіа Данжэла заснаваў Рух ядзернага жывапісу. У 1953 годзе разам з Асгерам Ёрнам заснаваў Міжнародны рух за творчы Баўхаўс. У 1954 годзе сумесна са швейцарскім скульптарам Максам Білам арганізаваў у Італіі міжнародныя сустрэчы па керамічным мастацтве, гасцямі і ўдзельнікамі якіх былі Луча Фантана, Эміліа Сканавіна, Карэл Апель, Гільём Беверла, Раберта Мата, Алігі Сасу і іншыя.
У пяцідзесятыя гады Бай супрацоўнічаў з авангарднымі часопісамі Il Gesto, Boa і Phases. З гадамі запал да пісьменніцтва ў яго ўзрастае, што прыводзіць да публікацыі шматлікіх кніг, у тым ліку «Patafisica» (1982), «Automitobiografia» (1983), «Impariamo il pittura», «Fantasia e realtà» з Рэната Гутуза, Ecologia dell ‘arte.
У 1957 годзе ён напісаў маніфест «Contro lo stile» і правёў сваю першую персанальную выставу за мяжой у галерэі One у Лондане; у 1959 годзе далучыўся да Маніфесту Неапаля. У 1962 годзе прыняў удзел у нью-ёркскай выставе «Мастацтва зборкі», дзе сустрэўся з Дюшанам. У 1963—1966 гадах правёў шмат часу ў Парыжы, дзе далучыўся да супольнасці Калеж патафізікі. У 1964 годзе атрымаў асабісты пакой на Венецыянскай біенале і ў тым жа годзе выстаўляўся на Міланскай трыенале.
Заўсёды ўважлівы да сацыяльных аспектаў сваёй працы, у 1972 годзе ён прысвяціў вялікае палатно «Пахаванням анархіста Пінелі», дзе адлюстраваў свае ўласныя постаці, натхнёныя карцінай Пабла Пікаса «Герніка». Праз 40 гадоў праца была выстаўленая ў Палаца Рэале ў Мілане летам 2012 года.