Фінляндыя — адна з тыповых эканамічна развітых краін ЕС, якія ўваходзяць у еўразону.
Перавагамі Фінляндыі з’яўляюцца палітычная стабільнасць, адкрытасць эканомікі, высокаразвітая інфраструктура і надзейнасць тэлекамунікацый, а таксама высокі ўзровень ўзаемадзеяння паміж прадпрыемствамі, навукова-тэхнічнымі цэнтрамі і універсітэтамі. Акрамя таго, у забеспячэнні канкурэнтаздольнасці Фінляндыі важныя такія фактары, як хуткасць у засваенні новых тэхналогій, высокі адукацыйны ўзровень насельніцтва, спрыяльны для бізнесу дзелавой клімат. Слабымі рысамі Фінляндыі ў міжнароднай канкурэнцыі з’яўляюцца высокія падаткі (да 36 % на даходы прыватных асоб і 29 % карпаратыўны падатак) і значны дзяржаўны доўг (43 % ад аб’ёму ВУП у 2002 годзе).[1]
Калі ў 1940 — 1950-я гады на сельскую і лясную гаспадарку даводзілася больш за чвэрць ВНП, то да 2000-х гадоў — каля 3 %. Дамінуючай сферай стала сфера паслуг, якая стварае больш за 60 % ВНП і якая павялічыла сваю долю ў ВНП адпаведна амаль у два разы. Доля прамысловасці расла аж да 1980-х гадоў, перавысіўшы 30 %, пасля чаго яе ўдзельная вага некалькі скарацілася і стабілізавалася на ўзроўні каля 28 %.[2]
Асноўныя сектары фінскай эканомікі: лясны, інфармацыйны і тэлекамунікацыйны, металургічны, энергетычны, бізнес-паслуг, аховы здароўя, машынабудаўнічы, харчовы і будаўнічы.
У 2004 годзе 68 % энергарэсурсаў былі імпартнымі. Большая частка энергарэсурсаў імпартуецца з Расіі. 48 % энергарэсурсаў выкарыстоўваецца ў прамысловасці.
Тры галоўныя фінскія лесаперапрацоўчай кампаніі — гэта UPM-Kymmene, Stora Enso і Metsä Group. Яны ўваходзяць у лік найбуйнейшых кампаній лесапільны прамысловасці свету. Акрамя таго, многія вядомыя фінскія кампаніі пачыналі з лесаперапрацоўкі, у тым ліку і гонар фінскай эканомікі кампанія Nokia, якая пачала сваю дзейнасць ў 1865 годзе з невялікага цэлюлознага завода. Цікава, што Nokia прадала свае цэлюлозныя прадпрыемствы толькі ў пачатку 1990-х, калі вырашыла зрабіць стаўку на тэлекамунікацыі.
Працэс індустрыялізацыі абапіраўся на развіццё металургіі, машынабудавання, хіміі і энергетыкі. Да канца 1990-х гадоў у параўнанні з пачаткам 50-х гадоў па дабаўленаму кошту доля машынабудавання вырасла з 25 % да 36 %, доля хіміі павялічылася з 7 % да 10 %, узрасла таксама доля металургіі з 3 % да 5 %, доля энергетыкі павысілася з 4 % да 9 %, палепшыла свае пазіцыі паліграфія з 3 % да 6 %, лесабумажная прамысловасць практычна захавала сваё становішча на ўзроўні 20 %, але ўнутры яе зменшылася доля дрэваапрацоўкі з 10 % да 5 %, а доля цэлюлозна-папяровай прамысловасці ўзрасла з 10 % да 15 %, скараціўся ўдзельная вага харчовай прамысловасці з 11 % да 8 %, лёгкай прамысловасці з 17 % да 2 %, прамысловасці будматэрыялаў з 5 % да 3 %, горназдабыўной прамысловасці з 3 % да 1 %.[3]
У 2007 годзе на Фінляндыю прыходзілася 10 % сусветнага аб’ёму экспарту лясной і цэлюлозна-папяровай прадукцыі, а па друкарскай паперы яе сегмент у сусветным экспарце склаў 20 %.[4]
Nokia — фінская транснацыянальная кампанія, адзін з сусветных лідараў у галіне мабільных камунікацыйных тэхналогій, вядучы пастаўшчык абсталявання для мабільных, фіксаваных, шырокапалосных і IP-сетак.
На сусветным рынку вядома касметычная кампанія Lumene.
Nokian Renkaat — буйны вытворца шын у Скандынавіі.
Кампанія Valio — лідар малочнага рынку Фінляндыі. Больш за сто гадоў працуе кампанія Fazer, вядомая перш за ўсё сваім шакаладам. Paulig Group — вытворца кавы. З 1819 года працуе піваварная кампанія Sinebrychoff, таксама піва і розныя алкагольныя і безалкагольныя напоі вырабляе кампанія Hartwall.
Асноўны артыкул: Турызм у Фінляндыі У 2007 годзе краіну наведала 853.974 расіян, што з’яўляецца рэкордам, у параўнанні з папярэднім годам паказчык вырас на 26,1 %.[5] Вясной 2008 года Цэнтр па развіцці турызму Фінляндыі паведаміў аб выдзяленні 400 тыс. еўра для правядзення рэкламнай кампаніі ў Расіі.[5] у 2007 годзе ў агульнай складанасці ўсе госці Фінляндыі выдаткавалі на розныя пакупкі ў краіне каля 970 млн еўра, каля чвэрці трат даводзілася на грамадзян Расіі.[6]
У 2002 годзе асноўныя артыкулы бюджэтных даходаў былі: 35,1 % — падаткі на даходы і капітал, 28,9 % — падатак на дабаўленую вартасць, 16,7 % — іншыя даходы, 13,7 % — акцызы на тытунёвыя вырабы, алкагольныя напоі, паліва і інш. Найбольш значнымі бюджэтнымі выдаткамі з’яўляюцца: 18,5 % — дзяржаўныя субсідыі хатнім гаспадаркам, 18,8 % — абслугоўванне дзяржаўнай запазычанасці, 15,5 % — дзяржаўная дапамога муніцыпалітэтам, 7,1 % — субсідыі прамысловасці, 9,8%-інвестыцыі і іншае.[3]
Знешнегандлёвы абарот Фінляндыі ў першай палове 2006 года ўзрос у параўнанні з тым жа перыядам 2005 года на 18 %. Гэтаму спрыяў высокі попыт на прадукцыю электронікі, металургіі, цэлюлозна-папяровай прамысловасці.[7] Міністрам знешняга гандлю і развіцця Фінляндыі з 19 красавіка 2007 да 22 чэрвеня 2010 года з’яўляўся Паава Вяюрунен.[8] З 22 чэрвеня 2011 года новым міністрам з’яўляецца Хэйдзі Хаўтала.
Па дадзеных мытнага камітэта, у лютым 2012 года экспарт фінскай прадукцыі склаў 4,4 млрд еўра, а імпарт — 5 млрд еўра, у сувязі з чым гандлёвы баланс быў дэфіцытным на 600 млн еўра.[9]
Фінляндыя займае 8- е месца ў ЕС па суадносінах ВУП на душу насельніцтва і пакупніцкай здольнасці жыхароў.[10]
Па Індэксу ўспрымання карупцыі (ІУК), вымяранаму Трансперэнсі Інтэрнэшнл (англ.: Transparency International), у 2007 годзе Фінляндыя заняла 2 месца ў свеце з балам 9,4 (ад 0 да 10), саступіўшы толькі Даніі.[11]
Фінляндыя — краіна з высокім узроўнем канкурэнтаздольнасці. На працягу апошніх гадоў Фінляндыя чатыры разы займала першае месца ў рэйтынгу сусветнай канкурэнтаздольнасці Сусветнага эканамічнага форуму. У 2005 годзе яна захавала за сабой першае месца ў гэтым рэйтынгу сярод 117 краін свету. У 2006 годзе саступіла толькі Швейцарыі.[12]
Згодна з дакладам Арганізацыі Аб’яднаных Нацый «Human development», Фінляндыя знаходзіцца на 8-м месцы ў спісе краін свету, найбольш зручных для пражывання. Асноўнымі фактарамі ў гэтым параўнанні з’яўляюцца: сярэдняя працягласць жыцця насельніцтва, узровень адукацыі і ўзровень жыцця.[12]