У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Бургундыя. Каралеўства Бургундыя — франкскае каралеўства, якое ўзнікла ў выніку распаду Франкскай дзяржавы пры Меравінгах у 561 годзе. Тэрыторыя прыкладна адпавядала старажытнаму каралеўству бургундаў з даданнем Праванса.
У 534 годзе франкскія каралі Хільдэберт I і Хлотар I ізноў уварваліся ў каралеўства бургундаў, разбілі бургундаў у бітве пад Ацёнам і аблажылі гэты горад, у якім схаваўся Гадамар II. Далейшы лёс бургундскага караля невядомы.
Франкскія каралі Хільдэберт I, Хлотар I і Тэадэберт I падзялілі яго каралеўства паміж сабой. Хільдэберту дасталіся Ліён, В’ен і Жэнева, Хлотару — паўднёвая частка Бургундскай дзяржавы паміж Валансам, Авіньёнам і Амбрэнам, Тэадэберту — Ацён, Шалон-на-Соне, Лангр, Аванш, Віўе, Сітан, Невер і Безансон. Да 558 года Хлотар I атрымаў у спадчыну ўсе ўладанні братоў, у тым ліку і Бургундыю.
Пасля смерці Хлотара ў 561 годзе яго ўладанні былі падзелены паміж сынамі. Адзін з сыноў, Гунтрамн, атрымаў Бургундскае каралеўства, куды ўвайшла ўся тэрыторыя бургундаў, ад Соны і Вагезаў, да Альпаў і марскога берага, частка Праванса і былое каралеўства Арлеанскае (за выключэннем яго заходняй часткі, гэта значыць гарадоў Шартр, Тур, Пуацье, якія адышлі да Харыберту I). Пазней Бургундыя то атрымлівала самастойнасць, то далучалася да адной з частак Франкскай дзяржавы — Аўстразіі або Нейстрыі. Канчаткова Бургундыя была далучана да франкскага каралеўства ў 721 годзе.