Тэбрызская школа мініяцюры — школа персідскага(руск.) бел. мініяцюрнага жывапісу[1][2], якая зарадзілася ў Тэбрызе і развівалася ў гэтым горадзе.
Тэбрызская школа мініяцюры заснавана мангольскімі ільханамі ў пачатку XIV стагоддзя і была актыўная да другой паловы XVI стагоддзя. Стыль уяўляе сабой упершыню поўнае пранікненне ўсходне-азіяцкіх традыцый у ісламскі жывапіс[3]. Мініяцюры Тэбрызскай школы ствараліся і ў далейшым, у XIV—XV стст. пры кіраванні Цімурыдаў, а потым Кара-Каюнлу(руск.) бел. і Ак-Каюнлу(руск.) бел..
Але перыядам росквіту Тэбрызскай школы лічыцца XVI стагоддзе, час праўлення дынастыі Сефевідаў. Калі Сефевіды прыйшлі да ўлады ў пачатку XVI стагоддзя, Ісмаіл I прывёў у Тэбрыз майстра Гератскай школы Бехзада(руск.) бел., і Тэбрызская школа была адроджана з радыкальным змяненнем стылю [3]. Яркімі прадстаўнікамі Тэбрызскай школы ў гэты перыяд былі такія мастакі, як Султан Мухаммед(руск.) бел., Ага Мірэк(руск.) бел., Музафар Алі(руск.) бел., Мірза Алі(руск.) бел., Мир Сеид Алі(руск.) бел. і інш.
Мініяцюры на асобных лістах, не звязаныя кнігай, ствараліся дзякуючы асаблівым заканамернасцям жывапісу, арганічна ўваходзячы ў сінтэз дэкаратыўных вартасцей вокладкі сярэдневяковых кніг, вытанчанай графікі лістоў і ўзорыстых арнаментаў. На многіх мініяцюрах Тэбрызскай школы намаляваныя бытавыя сцэны, сцэны з прыдворнага жыцця, а таксама сюжэты і вобразы герояў паэтычных твораў класікаў персідскай літаратуры(руск.) бел. Нізамі Гянджэві, Фірдаўсі, Саадзі, Хафіза Шыразі, Аміра Хасрова Дэхлеві(руск.) бел., а таксама Наваі, Джамі і іншых пісьменнікаў.
Раннія працы Тэбрызскай школы характарызуюцца светлымі, лёгкімі мазкамі, больш мяккай (у параўнанні з яркай персідскай) расфарбоўкай, спробамі стварыць ілюзію прасторавасці. Прыкладам можа служыць малюнак (датаваны 1330—1340 гг.) з кнігі «Шах-намэ» персідскага паэта Фірдаўсі, які захоўваецца ў Метраполітан-музеі(руск.) бел.[3]. Ілюстрацыя пахавання Ісфандзіяра(руск.) бел. перадае смутак, не характэрны персідскаму мастацтву. У тэхніцы, прынесенай манголамі ў Цэнтральную Азію, прастора і глыбіня дасягаюцца шляхам размяшчэння вялікай колькасці фігур на розных узроўнях, аднаго над адным. Пазней, малюнак таго ж тэксту (1380 года), які захоўваецца ў кембрыджскім Музеі Мастацтваў, паказвае стадыю паспявання Тэбрызскай школы[3].
Малюнак сцэны, дзе сасанідскі(руск.) бел. князь Бахрам Гур забівае ваўка, выкананы майстэрскімі адценнямі і нагадвае месапатамскі жывапіс. Спроба малюнка трох вымярэнняў вельмі паспяховая, як і спалучэнне ўрачыстай сімволікі і рэалістычных дэталей[3].
Тэбрызская школа дасягнула свайго апагею пасля перамогі над ільханамі Цімурыдаў (1370—1506). Школа працягвае дзейнічаць у гэты перыяд, хоць яе ўжо адсоўваюць на задні план школы Шыраза і Герата[3].
Тэбрызскія мініяцюры згадваюцца ў рамане Архана Памука «Мяне клічуць Чырвоны».