У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Лазарайціс.
Стасіс Лазарайціс (літ.: Stasys Lozoraitis; 1898, Каўнас — 1983, Рым ) — літоўскі грамадскі і палітычны дзеяч, дыпламат. У 1934—1938 г. — міністр замежных спраў Літоўскай Рэспублікі. Ад 1940 г. — шэф літоўскіх дыпламатычных прадстаўніцтваў, якія засталіся ў замежжы.
У 1918 годзе — служыў у міністэрстве ўнутраных спраў Літвы. З 1919 года па 1923 год — начальнік Канцылярыі Кабінета Міністраў Літвы. З 1923 года на дыпламатычнай службе. Працаваў у пасольстве ў Германіі. З 1929 года па 1932 год — працаваў у пасольстве пры Святым Прастоле. З 1932 года па 1934 год — дырэктар Палітычнага дэпартамента Міністэрства замежных спраў Літвы.
З 12 чэрвеня 1934 года па 5 снежня 1938 года — Міністр замежных спраў Літоўскай Рэспублікі. У 1934 годзе, па ініцыятыве краін Балтыі, было падпісана Жэнеўскае мірнае пагадненне. У 1935 годзе — выбраны членам Міжнароднай дыпламатычнай акадэміі (Парыж, Францыя).
З 1939 года — надзвычайны пасланец і паўнамоцны міністр Літвы ў Італіі.
У 1940 годзе, пасля далучэння Літвы да СССР, у адпаведнасці з дырэктывай Міністра замежных спраў Ю. Урбшыса быў прызначаны главой (шэфам) дыпламатычнай службы Літвы[1]. Гэту пасаду ён займаў да сваёй смерці ў 1983 годзе. На гэтай пасадзе займаўся пытаннямі абароны правоў Літоўскіх грамадзян па-за межамі СССР і займаўся пытаннямі аднаўлення дзяржаўнага суверэнітэту Літвы.
19 верасня 1940 года па ініцыятыве Лазарайціса быў створаны «Літоўскі нацыянальны камітэт» (ці Калегія літоўскіх дыпламатаў), які аб’яднаў літоўскіх дыпламатаў, якія не прызналі савецкую ўладу і адмовіліся вярнуцца. Лазарайціс быў выбраны віцэ-прэзідэнтам гэтай арганізацыі (прэзідэнтам быў выбраны былы прэм’ер-міністр Эрнястас Галванаўскас).
10 лістапада 1998 года перапахаваны ў Каўнасе.