Свантэ Аўгуст Арэніус[12], (шведск.: Svante August Arrhenius; 19 лютага 1859, маёнтак Вейк, недалёка ад Упсалы — 2 кастрычніка 1927, Стакгольм) — выдатны шведскі фізікахімік і астрафізік, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па хіміі ў 1903 годзе.
Скончыў Упсальскі ўніверсітэт у 1878 годзе. З 1905 года дырэктар Нобелеўскага інстытута.
Аўтар навуковых прац па тэорыі раствораў электралітычнай дысацыяцыі, даследаванняў па хімічнай кінетыцы (ураўненне Арэніуса), а таксама па астраноміі, астрафізіцы, біялогіі (дастасаванне фізіка-хімічных законаў да біялагічных працэсаў), тэорыі касмічнага паходжання жыцця на Зямлі.
Член Шведскай каралеўскай акадэміі навук (1901), замежны член-карэспандэнт Пецярбургскай АН (1903), ганаровы акадэмік АН СССР (1926) і многіх іншых краін.
Замежны член Лонданскага каралеўскага таварыства (1910).[13]
У гонар Арэніуса былі названы кратар на Месяцы і астэроід.[14]
Свантэ Аўгуст Арэніус на Вікісховішчы |