У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бандарэнка.У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пётр Бандарэнка.
Пётр Ці́ханавіч Бандарэ́нка (21 жніўня (3 верасня) 1901, вёска Старая Зенькавіна Гомельскага павета Магілёўская губерня (цяпер Кармянскага раёна Гомельскай вобласці) — 28 кастрычніка 1950, Масква) — савецкі ваенны і партыйны дзеяч, контр-адмірал (13.12.1942).
Нарадзіўся ў 1901 годзе, беларус. Уступіў у РКП(б) у 1919 годзе, удзельнічаў у Грамадзянскай вайне, ваяваў супраць белапалякаў. Адказны праваднік экспедыцыі і палітбаец палітаддзела Дняпроўскай ваеннай флатыліі (кастрычнік 1919 — жнівень 1920), затым ваенмар-палітбаец у складзе марской экспедыцыйнай дывізіі (жнівень-лістапад 1920).
Служыў у Асобым марскім памежным аддзяленні Асаблівай атрада Чарнааз (лістапад 1920 — люты 1922 г.), чырванафлотцам (люты — май 1922) на Гідраграфічным судне «Азімут» на Балтфлоце, затым скончыў школу рулявых і сігнальшчыкаў Балтфлота (май 1922 — май 1923) і служыў старшыной рулявых (май — лістапад 1923) на тым жа судне. У лістападзе 1923 г. паступіў у Ваенна-марское палітычнае вучылішча ім. С. Б. Рашаля, скончыў яго ў лістападзе 1926 г. і накіраваны на Чарнаморскі флот, дзе служыў на пасадах палітрука роты, адказнага сакратара партбюро крэйсера «Камінтэрн» (лістапад 1926 — студзень 1929 года), ваенкама тральшчыка і выконваючага абавязкі ваенкама дывізіёна тральшчыкаў (студзень—снежань 1929), ваенкама падлодкі «Палітрук» (снежні 1929 г. — студзень 1930). Затым паступіў у марскую групу Ваенна-палітычнай акадэміі ім. Талмачова (студзень 1930). Скончыўшы акадэмію (май 1934), быў накіраваны на пасаду ваенкама курсы ўдасканалення падрыхтоўкі камсастава Чарнаморскага флоту (май 1934 — верасень 1937 года), затым стаў ваенкамам лінкара «Парыжская камуна», флагмана Чарнаморскага флоту. 15 лютага 1939 г. прызначаны начальнікам палітупраўленняў (ПУ) Чарнаморскага флоту. 17 сакавіка 1941 г. атрымаў воінскае званне дывізіённага камісара. На пасадзе начальніка ПУ ЧФ ён сустрэў пачатак Вялікай Айчыннай вайны, з першых дзён ўдзельнічаў у баявых дзеяннях (у абароне Адэсы, у баях пры абароне Ачакава ў жніўні 1941 г.), больш за восем месяцаў знаходзіўся ў абложаным Севастопалі, дзе адначасова з кіраўніцтвам ПУ ЧФ з’яўляўся начальнікам палітупраўленняў Севастопальскага абарончага раёна (кастрычнік 1941 — чэрвень 1942).
Пасля пакідання Севастопаля (20 чэрвеня 1942) быў прызначаны ваенным камісарам Волжскай ваеннай флатыліі (18 жніўні 1942; з 16 кастрычніка 1942 — намеснік камандуючага флатыліі па палітчастцы, начальнік палітаддзела флатыліі), дзе на працягу ўсёй Сталінградскай бітвы ўдзельнічаў у непасрэдных баявых дзеяннях, у размініраванні Волгі. 13 снежня 1942 г. атрымаў званне контр-адмірала. З 15 ліпеня 1943 па ліпень 1944 года — начальнік палітаддзела Упраўлення вышэйшых марскіх навучальных устаноў Ваенна-марскога флоту, з ліпеня 1944 па май 1947 — начальнік палітаддзела Каспійскай ваеннай флатыліі. У маі 1947 — верасні 1949 гг. вернуты на ранейшую пасаду намесніка камандуючага Чарнаморскім флотам па палітчастцы, пражываў у Севастопалі.
29 верасня 1949 г. быў арыштаваны за вядзенне «контррэвалюцыйных» размоў, абвінавачаны ў «шкодніцка-падрыўной дзейнасці ў партыі і дзяржаўным апараце». 28 кастрычніка 1950 г. прысуджаны Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР да расстрэлу, расстраляны ў той жа дзень у Суханаўскай турме. Цела крэміравана ў Данскім манастыры. Месца пахавання — Новыя Данскія могілкі. Рэабілітаваны 26 мая 1954 года.