У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Шаранговіч. Пётр Міха́йлавіч Шаранго́віч (1893—18 студзеня 1938) — кавалер двух ордэнаў Чырвонага Сцяга да заснавання ордэна Леніна.
Пётр Шаранговіч нарадзіўся ў 1893 годзе ў мястэчку Ілля Вілейскага павета Віленскай губерні (цяпер — аграгарадок у Вілейскім раёне Мінскай вобласці Беларусі). Па нацыянальнасці беларус[1]. Служыў у царскай арміі, меў афіцэрскае званне паручніка, быў ад’ютантам 732-га пяхотнага палка. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі ў снежні 1917 года Шаранговіч добраахвотна пайшоў на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію[2].
Прымаў актыўны ўдзел у баях Грамадзянскай вайны. Служыў на пасадах начальніка разведвальнага аддзела 5-й арміі, памочніка начальніка штаба, начальніка штаба 27-й стралковай дывізіі, начальніка штаба 16-га стралковага корпуса. Паводле ўспамінаў ваеннага камісара 27-й стралковай дывізіі Андрэя Паўлавіча Кучкіна, Шаранговіч валодаў выдатнымі ваеннымі здольнасцямі, быў ініцыятыўным і адважным камандзірам. За баявыя адрозненні ў баях Грамадзянскай вайны Шаранговіч быў узнагароджаны двума ордэнамі Чырвонага Сцяга РСФСР (Загад Рэвалюцыйнага ваеннага савета Рэспублікі № 585 у 1920 годзе; Загад Рэвалюцыйнага ваеннага савета Рэспублікі № 12 ад 20 студзеня 1922 года).
Пасля заканчэння вайны Шаранговіч працягнуў службу ў Рабоча-сялянскай Чырвонай Арміі. Скончыў Ваенную акадэмію РСЧА (цяпер — Ваенная акадэмія імя М. В. Фрунзе). Служыў у Беларускай ваеннай акрузе, быў начальнікам упраўлення штаба. Пазней перайшоў на выкладчыцкую працу, выкладаў у Ваенна-палітычнай акадэміі імя Н. Г. Талмачова, затым стаў у ёй начальнікам кафедры тактыкі. Пражываў у Ленінградзе.
25 жніўня 1937 года Шаранговіч быў арыштаваны органамі НКУС СССР па абвінавачванні ў здрадзе Радзіме. 12 студзеня 1938 года Камісія Народнага камісарыята ўнутраных спраў СССР і Пракуратуры СССР прызнала вінаватым у інкрымінаваных злачынствах і прысудзіла Шаранговіча Пятра Міхайлавіча да вышэйшай меры пакарання — смяротнага пакарання. Прысуд быў прыведзены ў выкананне 18 студзеня 1938 года ў Ленінградзе. Там жа цела Шаранговіча было пахавана[3].
Пастановай Судовай калегіі Вярхоўнага суда СССР ад 17 лістапада 1956 г. рэабілітаваны.