Валянці́н Але́гавіч Сука́ла (нар. 16 жніўня 1942, Мінск) — беларускі дзяржаўны дзеяч. Заслужаны юрыст Рэспублікі Беларусь (2000). 2-і міністр юстыцыі Рэспублікі Беларусь (1994—1997), 2-і старшыня Вярхоўнага суда Рэспублікі Беларусь (з 4 студзеня 1997 года).
У 1958—1962 гадах быў работнікам Мінскага трактарнага завода і Мінскага механічнага завода імя Сяргея Вавілава. У 1968 годзе скончыў юрыдычны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. З 1968 года — суддзя народнага суда Мядзельскага раёна (Мінская вобласць). З 1972 года — суддзя Мінскага абласнога суда, 8-м старшынёй якога стаў з 14 снежня 1976 года. З 1984 года — намеснік міністра юстыцыі Беларускай ССР. З 1986 года — начальнік упраўлення агульных судоў Міністэрства юстыцыі СССР. З 19 лістапада 1988 да 28 красавіка 1989 года — 6-ы міністр юстыцыі Беларускай ССР. Затым стаў загадчыкам дзяржаўна-прававога аддзела Цэнтральнага камітэта Камуністычнай партыі Беларусі і на 3 гады заняў пасаду 1-га намесніка старшыні Вярхоўнага суда СССР. 22 снежня 1989 года Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР Сукала прысвоены вышэйшы кваліфікацыйны клас (1989)[1].
З 1992 года — намеснік міністра юстыцыі Рэспублікі Беларусь. З 24 кастрычніка 1994 года — міністр юстыцыі Беларусі. 4 студзеня 1997 года заняў пасаду старшыні Вярхоўнага суда Рэспублікі Беларусь. Па яго ініцыятыве праведзены Першы з’езд суддзяў Беларусі, уведзены новы інстытут суддзяў па адміністрацыйных справах і выканаўчых вядзеннях, пачаў працу Інстытут перападрыхтоўкі і павышэння кваліфікацыі суддзяў, работнікаў пракуратуры, судоў і ўстаноў юстыцыі. Удзельнічаў у распрацоўцы новых Крымінальнага, Крымінальна-працэсуальнага і Крымінальна-выканаўчага кодэксаў Беларусі.
У 2000 годзе атрымаў званне «Заслужаны юрыст Рэспублікі Беларусь». У 2002 годзе ўзнагароджаны Ганаровай граматай Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь. 12 жніўня 2002 года Аляксандр Лукашэнка падпісаў Распараджэнне пра абвяшчэнне Валянціну Сукалу Падзякі Прэзідэнта Беларусі[2].
5 лютага 2018 года старшыня Вярхоўнага суда Валянцін Сукала ўхваліў пераход ад касацыйнага да абскарджвальнага парадку перагляду судовых рашэнняў 1-й інстанцыі[3].
Унесены ў санкцыйныя спісы краін Балтыі[4][5].