Альжбета (Гальшка) з Гаслаўскіх, у шлюбах адпаведна Альжбета Война, Альжбета Валовіч (1586—1635) — прадстаўніца роду Гаслаўскіх, жонка Мацея Войны і Гераніма Валовіча, фундатарка некалькіх храмаў на тэрыторыі сучаснай Літвы.
Нарадзілася ў 1586 годзе. Гальшка паходзіла з роду Гаслаўскіх, абывацеляў Кракаўскага ваяводства. Пра яе сям’ю Каспар Нясецкі адзначыў, што маці была з роду Цікоўскіх, а брат займаў урад кракаўскага падкаморага[3][4].
У першым шлюбе з Мацеем Войнам (?—1606), надворным падскарбім літоўскім, ужвенцкім, паюрскім і горждаўскім старостам. З ім мелі прынамсі пяцёх дзяцей[5][6]:
Пасля смерці першага мужа, у 1613 годзе ўзяла шлюб з Геранімам Валовічам[7] (? — 1643), падскарбім надворным, падканцлерам літоўскім, жамойцкім старостам.
У другім шлюбе нарадзілася двое дзяцей. Сын Станіслаў памёр маладым. Надмагілле яму зроблена ў Москім касцёле[8]. Дачка Тэкля Ганна з Валовічаў — першая жонка Аляксандра Людвіка Радзівіла.
У сваім тастаменце 1633 года Геранім Валовіч напісаў пра сваю жонку няшмат, аднак, і з некалькіх кароткіх згадках можна ўбачыць яго павагу да яе. Г. Валовіч згадвае яе ў вельмі далікатных маёмасных справах і з гонарам падкрэслівае велікадушнасць жонкі — ставіць ёй у заслугу згоду на абмен маётнасці Шаўлі, якія пераходзілі дачцэ дачцэ Тэклі, на пажыццёвае ўладанне Цытавянамі. Геранім у апісанні гэтай транзакцыі хацеў выглядаць справядлівым, таму згадаў, што «баючыся даўгоў якіх-небудзь пасля мяне», пра адмову Гальшкі ад 10 тысяч злотых, пачаткова запісаных на Шаўлях. Такая матывацыя сведчыла пра ўсведамленне Гальшкай свайго няпэўнага матэрыяльнага становішча пасля смерці мужа і нежаданне выплачваць яго даўгі[9].
Асабліва настойліва ў тэстаменце прагучала катэгарычнае патрабаванне захаваць права Гальшкі на 5 тысяч злотых з Гандынскага(wd) бел. цівунства. Верагодна, на гэтыя грошы былі і іншыя прэтэндэнты. Відавочна, муж захапляўся сціпласцю жонкі, быў удзячны ёй за дачку. У тастаменце Валовічы прадстаўлены шчырымі сужэнцамі[9].
Апошнія гады жыцця Альжбета моцна хварэла, страціўшы здольнасць хадзіць[10].
Тастамент мужа Альжбеты адносна яе не спраўдзіўся, бо яна памёрла раней за яго — у 1635 годзе[11].
Пасля смерці першага мужа ахвяравала грошы на храмы ў Паланзе, Горждах, Канстантынаве(літ.) бел. і Ужвентах (Царква Святой Марыі Магдалены(літ.) бел.)[12][13].
Альжбета штогод працавала ў шпіталі і дапамагала там хворым. Перад смерцю, калі ўжо не магла хадзіць, прасіла, каб яе прынеслі туды. Гальшка хацела ўвесь гэты перыяд знаходзіцца сярод убогіх. Акрамя таго, яна вызначылася мецэнацкай дзейнасцю. Шляхцянка дарыла абрусы і іншыя рэчы касцёлам. Каштоўныя рэчы прызначаны былі касцёлам у Кобрыне, Жамойці; фундацыйныя запісы былі зроблены на карысць касцёлаў у Саколцы і Пружанах[11].
Аўтарам казання на смерць Альжбеты з Гаслаўскіх быў Аўгустын Вітунскі. Казанне прамоўлена ў бернардзінскім касцёле Яна Хрысціцеля і касцёле Святой Ганны ў Берасці 3 студзеня 1636 года[14]. У тэксце змешчана гравюра герба і верш на яго. Дэдыкацыя(польск.) бел. адрасавана мужу, жамойцкаму старосце Гераніму Валовічу. Казанне мае рэлігійны характар, але ў ім таксама сустракаюцца характарыстыкі А. Гаслаўскай як асобы[11].