Цівун — службовая асоба ў сістэме цэнтральнага дзяржаўнага кіравання ў старажытных усходнеславянскіх феадальных дзяржавах.
Займаўся гаспадарчымі справамі дзяржавы. Валодаў пэўнымі судова-адміністрацыйнымі паўнамоцтвамі. Выконваў таксама фінансавыя функцыі.
Пазней, у ВКЛ цівун — наглядчык дзяржаўнага ці феадальнага маёнтка («двара»), затым цівунамі сталі называць малодшых служачых у маёнтку, якія наглядалі за працаю прыгонных сялян.