p-адычны лік[1] (дзе p — нейкі выбраны просты лік) — элемент пашырэння поля рацыянальных лікаў, якое з’яўляецца папаўненнем поля рацыянальных лікаў адносна p-адычнай нормы, вызначанай на аснове ўласцівасцей дзялімасці цэлых лікаў на р.
p-адычныя лікі ўвёў Курт Хензэль[de] у 1897 годзе[2].
Поле p-адычных лікаў звычайна абазначаецца
Q
p
{\displaystyle \mathbb {Q} _{p}}
ці
Q
p
{\displaystyle \mathbf {Q} _{p}}
.
Няхай p — некаторы просты лік. Цэлым p-адычным лікам называецца бесканечная паслядоўнасць
{
x
1
,
x
2
, … }
{\displaystyle x=\{x_{1},x_{2},\ldots \}}
цэлых лікаў
x
n
{\displaystyle x_{n}}
, якія задавальняюць умову:
x
n
≡
x
n + 1
( mod
p
n
)
.
{\displaystyle x_{n}\equiv x_{n+1}{\pmod {p^{n}}}.}
Дзве паслядоўнасці
x
n
{\displaystyle {x_{n}}}
і
y
n
{\displaystyle {y_{n}}}
вызначаюць адзін і той жа цэлы p-адычным лік тады і толькі тады, калі
x
n
≡
y
n
( mod
p
n
)
{\displaystyle x_{n}\equiv y_{n}{\pmod {p^{n}}}}
для ўсіх n ≥ 1.
Складанне і множанне цэлых p-адычных лікаў вызначаецца як пачленнае складанне і множанне такіх паслядоўнасцей. Для іх непасрэдна правяраюцца ўсе аксіёмы кальца.
У тэрмінах праектыўных лімітаў[ru] кальцо цэлых p-адычных лікаў вызначаецца як ліміт
lim
←
Z
/
p
n
Z
{\displaystyle \lim _{\leftarrow }\mathbb {Z} /{p^{n}}\mathbb {Z} }
кольцаў
Z
/
p
n
Z
{\displaystyle \mathbb {Z} /{p^{n}}\mathbb {Z} }
вылікаў па модулю
p
n
{\displaystyle p^{n}}
адносна натуральных праекцый
Z
/
p
n + 1
Z
→
Z
/
p
n
Z
{\displaystyle \mathbb {Z} /{p^{n+1}}\mathbb {Z} \to \mathbb {Z} /{p^{n}}\mathbb {Z} }
.
Такія пабудовы можна правесці ў выпадку не толькі простага ліку
p
{\displaystyle p}
, але і любога састаўнога ліку
m
{\displaystyle m}
— атрымаецца т. зв. кальцо
m
{\displaystyle m}
-адычных лікаў, але гэтае кальцо ў адрозненне ад
Z
p
{\displaystyle \mathbb {Z} _{p}}
утрымлівае дзельнікі нуля, таму далейшыя пабудовы, якія разглядаюцца ніжэй, для яго непрыдатныя.
Кальцо цэлых p-адычных лікаў звычайна абазначаецца
Z
p
{\displaystyle \mathbb {Z} _{p}}
. Звычайныя цэлыя лікі ўкладваюцца ў
Z
p
{\displaystyle \mathbb {Z} _{p}}
відавочным чынам:
{ x , x , … }
{\displaystyle x=\{x,x,\ldots \}}
і з’яўляюцца падкальцом.
Беручы ў якасці элемента класа вылікаў лік
a
n
=
x
n
mod
p
n
{\displaystyle a_{n}=x_{n},{\bmod {,}}{p^{n}}}
(такім чынам,
0 ≤
a
n
<
p
n
{\displaystyle 0\leq a_{n}<p^{n}}
), мы можам запісаць кожны цэлы p-адычны лік у выглядзе
{
a
1
,
a
2
, … }
{\displaystyle x=\{a_{1},a_{2},\ldots \}}
адназначным чынам. Такое прадстаўленне называецца кананічным.
Запісваючы кожнае an у p-ічнай сістэме злічэння
a
n
=
b
n − 1
…
b
1
b
0
{\displaystyle a_{n}=b_{n-1}\ldots b_{1}b_{0}}
і, улічваючы, што
a
n
≡
a
n + 1
( mod
p
n
)
,
{\displaystyle a_{n}\equiv a_{n+1}!!{\pmod {p^{n}}},}
мы можам усякі p-адычны лік у кананічным выглядзе прадставіць як
{
b
0
,
b
1
b
0
,
b
2
b
1
b
0
, … }
{\displaystyle x=\{b_{0},b_{1}b_{0},b_{2}b_{1}b_{0},\ldots \}}
ці запісаць у выглядзе бесканечнай паслядоўнасці лічбаў у p-ічнай сістэме злічэння
{ …
b
k
…
b
1
b
0
} .
{\displaystyle x=\{\ldots b_{k}\ldots b_{1}b_{0}\}.}
Дзеянні над такімі паслядоўнасцямі ажыццяўляюцца па звычайных правілах складання, адымання і множання «слупком» у p-ічнай сістэме злічэння.
У такой форме запісу натуральным лікам і нулю адпавядаюць p-адычныя лікі з канечнаю колькасцю ненулявых лічбаў, якія супадаюць з лічбамі зыходнага ліку. Адмоўным лікам адпавядаюць p-адычныя лікі з бесканечнаю колькасцю ненулявых лічбаў, напрыклад у пяцярковай сістэме −1=…4444=(4).
p-адычным лікам называецца элемент поля дзелей
Q
p
{\displaystyle \mathbb {Q} _{p}}
кальца
Z
p
{\displaystyle \mathbb {Z} _{p}}
цэлых p-адычных лікаў. Гэтае поле называецца полем p-адычных лікаў.
Поле p-адычных лікаў утрымлівае ў сабе поле рацыянальных лікаў.
Няцяжка даказаць, што любы цэлы p-адычны лік, някратны p, будзе абарачальным у колцы
Z
p
{\displaystyle \mathbb {Z} _{p}}
, а кратнае p адназначна запісваецца ў выглядзе
x
p
n
{\displaystyle xp^{n}}
, дзе лік x не дзеліцца на p і таму абарачальны, а n > 0.
Таму любы ненулявы элемент поля
Q
p
{\displaystyle \mathbb {Q} _{p}}
можна запісаць у выглядзе
x
p
n
{\displaystyle xp^{n}}
, дзе x не кратнае p, а n любое.
Калі n адмоўнае, то, зыходзячы з прадстаўлення цэлых p-адычных лікаў у выглядзе паслядоўнасці лічбаў у p-ічнай сістэме злічэння, мы можам запісаць такі p-адычны лік у выглядзе паслядоўнасці
{ …
b
k
…
b
2
b
1
b
0
,
b
− 1
…
b
− n
} ,
{\displaystyle x=\{\ldots b_{k}\ldots b_{2}b_{1}b_{0},b_{-1}\ldots b_{-n}\},}
г.зн. фармальна прадставіць у выглядзе p-ічнага дробу з канечным лікам лічбаў пасля коскі і, магчыма, бесканечнаю колькасцю ненулявых лічбаў да коскі.
Дзяліць такія лікі можна аналагічна «школьнаму» правілу, але пачынаючы з малодшых, а не старшых разрадаў ліку.
Любы ненулявы рацыянальны лік x можна запісаць як
p
n
a b
,
{\displaystyle r=p^{n},{\frac {a}{b}},}
дзе a і b — цэлыя лікі, якія не дзеляцца на p, а n — цэлы лік, які ў такім прадстаўленні вызначаецца адназначна.
Тады p-адычная норма ліку x вызначаецца як
|
x
|
p
=
p
− n
.
{\displaystyle |x|_{p}=p^{-n}.}
Для нуля p-адычная норма паводле азначэння роўная нулю:
|
0
|
p
= 0.
{\displaystyle |0|_{p}=0.}
Поле p-адычных лікаў ёсць папаўненне поля рацыянальных лікаў з метрыкаю
d
p
{\displaystyle d_{p}}
, вызначанаю p-адычнай нормай:
d
p
|
x − y
|
p
.
{\displaystyle d_{p}(x,y)=|x-y|_{p}.}
Гэтая пабудова аналагічная пабудове поля рэчаісных лікаў як папаўнення поля рацыянальных лікаў пры дапамозе нормы, якая з’яўляецца звычайнаю абсалютнаю велічынёю.
Норма
|
r
|
p
{\displaystyle |r|_{p}}
працягваецца па непарыўнасці да нормы на
Q
p
{\displaystyle \mathbb {Q} _{p}}
.
∑
n
0
∞
a
i
p
i
{\displaystyle x=\sum _{i=n_{0}}^{\infty }a_{i}p^{i}}
дзе
n
0
{\displaystyle n_{0}}
— некаторы цэлы лік, а
a
i
{\displaystyle a_{i}}
— цэлыя неадмоўныя лікі, не большыя чым
p − 1
{\displaystyle p-1}
. А іменна, у якасці
a
i
{\displaystyle a_{i}}
тут выступаюць лічбы з запісу x у сістэме злічэння з асноваю p. Такая сума заўсёды збягаецца ў метрыцы
d
p
{\displaystyle d_{p}}
да самога
x
{\displaystyle x}
.
|
x
|
p
{\displaystyle |x|_{p}}
задавальняе моцную няроўнасць трохвугольніка
|
x − z
|
p
≤ max {
|
x − y
|
p
,
|
y − z
|
p
} .
{\displaystyle |x-z|_{p}\leq \max\{|x-y|_{p},|y-z|_{p}\}.}
x ∈
Q
p
{\displaystyle x\in \mathbb {Q} _{p}}
з умоваю
|
x
|
p
≤ 1
{\displaystyle |x|_{p}\leq 1}
утвараюць кальцо
Z
p
{\displaystyle \mathbb {Z} _{p}}
цэлых p-адычных лікаў, якое з’яўляецца папаўненнем кальца цэлых лікаў
Z
⊂
Q
{\displaystyle \mathbb {Z} \subset \mathbb {Q} }
у норме
|
x
|
p
{\displaystyle |x|_{p}}
.
x ∈
Q
p
{\displaystyle x\in \mathbb {Q} _{p}}
з умоваю
|
x
|
p
= 1
{\displaystyle |x|_{p}=1}
утвараюць мультыплікатыўную групу і называюцца p-адычнымі адзінкамі.
x ∈
Q
p
{\displaystyle x\in \mathbb {Q} _{p}}
з умоваю
|
x
|
p
< 1
{\displaystyle |x|_{p}<1}
з’яўляецца галоўным ідэалам у
Z
p
{\displaystyle \mathbb {Z} _{p}}
з утваральным элементам p.
(
Z
p
,
d
p
)
{\displaystyle (\mathbb {Z} _{p},d_{p})}
гомеаморфная Кантараву мноству, а прастора
(
Q
p
,
d
p
)
{\displaystyle (\mathbb {Q} _{p},d_{p})}
гомеаморфная Кантараву мноству з выразаным пунктам.
|
x
|
p
{\displaystyle |x|_{p}}
незалежныя, а палі
Q
p
{\displaystyle \mathbb {Q} _{p}}
неізаморфныя.
r
∞
{\displaystyle r_{\infty }}
,
r
2
{\displaystyle r_{2}}
,
r
3
{\displaystyle r_{3}}
,
r
5
{\displaystyle r_{5}}
,
r
7
{\displaystyle r_{7}}
, … такіх, што
r
∞
∈
R
{\displaystyle r_{\infty }\in \mathbb {R} }
і
r
p
∈
Q
p
{\displaystyle r_{p}\in \mathbb {Q} _{p}}
, можна знайсці паслядоўнасць рацыянальных лікаў
x
n
{\displaystyle x_{n}}
такіх, што для любога p
|
x
i
−
r
p
|
p
→ 0
{\displaystyle |x_{i}-r_{p}|_{p}\to 0}
і
|
x
i
−
r
∞
|
→ 0
{\displaystyle |x_{i}-r_{\infty }|\to 0}
.
F (
x
1
,
x
2
, … ,
x
n
)
{\displaystyle F(x_{1},x_{2},\ldots ,x_{n})}
— мнагачлен з цэлымі каэфіцыентамі, то вырашальнасць пры ўсіх k параўнання
F (
x
1
,
x
2
, ⋯ ,
x
n
) ≡ 0
( mod
p
k
)
{\displaystyle F(x_{1},x_{2},\cdots ,x_{n})\equiv 0{\pmod {p^{k}}}}
раўназначная вырашальнасці ўраўнення
F (
x
1
,
x
2
, ⋯ ,
x
n
0
{\displaystyle F(x_{1},x_{2},\cdots ,x_{n})=0}
у цэлых p-адычных ліках. Неабходнаю ўмоваю вырашальнасці гэтага ўраўнення ў цэлых ці рацыянальных ліках з’яўляецца яго вырашальнасць у кольцах ці, адпаведна, палях p-адычных лікаў пры ўсіх p, а таксама ў полі рэчаісных лікаў. Для некаторых класаў мнагачленаў (напрыклад, для квадратычных форм) гэтая ўмова з’яўляецца таксама дастатковаю. На практыцы для праверкі вырашальнасці ўраўнення ў цэлых p-адычных ліках дастаткова праверыць вырашальнасць названага параўнання для пэўнага канечнага ліку значэнняў k. Напрыклад, згодна з лемаю Хензеля[en], пры
1
{\displaystyle n=1}
дастатковаю ўмоваю для вырашальнасці параўнання пры ўсіх натуральных k будзе наяўнасць простага рашэння ў параўнання па модулю p (г.зн. простага кораня ў адпаведнага ўраўнення ў полі вылікаў па модулю p). Інакш кажучы, пры
1
{\displaystyle n=1}
для праверкі наяўнасці кораня ў ураўнення у цэлых p-адычных ліках, як правіла, дастаткова рашыць адпаведнае параўнанне пры
1
{\displaystyle k=1}