Яўген Данілавіч Бугло́ў (29 кастрычніка 1924) — вучоны ў галіне паталагічнай фізіялогіі, доктар медыцынскіх навук (1972).
Нарадзіўся ў вёсцы Стыжанёва Лёзненскага раёна Віцебскай акругі (Віцебскай вобласці). У час Вялікай Айчыннай вайны — удзельнік баёў на 1-м Прыбалтыйскім фронце, быў цяжка паранены пры вызваленні Рыгі[1]. Пасля дэмабілізацыі ў 1946 годзе паступіў на вучобу ў Віцебскі медыцынскі інстытут, які скончыў у 1951 годзе і быў накіраваны ў аспірантуру на кафедру паталагічнай фізіялогіі Першага Ленінградскага медыцынскага інстытута імя І. І. Паўлава. У 1955 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «О функциональной связи желудочно-кишечного тракта и печени в норме и патологии»[2]. З 1955 г. у Беларускім навукова-даследчым інстытуце гематалогіі і пералівання крыві — старшы навуковы супрацоўнік, кіраўнік патафізіялагічнага аддзела, у 1974—1988 гг. дырэктар інстытута і галоўны гематолаг БССР. У 1971 годзе абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Стабилизация донорской крови с помощью волокнистого углеводного сорбента — фосфата целлюлозы»[2]. З 1989 года асістэнт кафедры патафізіялогіі Мінскага дзяржаўнага медыцынскага інстытута.
Я. Д. Буглову належаць навуковыя працы па функцыянальных сувязях страўнікава-кішэчнага тракту і печані, стабілізацыі донарскай крыві з дапамогай фасфатаў цэлюлозы. Аўтар больш за 253 апублікаваных прац, у тым ліку 2 манаграфіі[2]. Мае 11 аўтарскіх пасведчанняў[2]. Распрацоўка «Новый способ стабилизации крови» абаронена аўтарскім пасведчаннем і патэнтамі Англіі, ЗША, Германіі, Францыі, Швецыі, Японіі[2].
Быў членам Вучонага савета Міністэрства аховы здароўя БССР і іншых вучоных саветаў, членам рэдакцыйнага савета часопіса «Гематология и трансфузиология», членам Праўлення Усесаюзнага навуковага таварыства гематолагаў і трансфузіёлагаў, старшынёй праўлення Рэспубліканскага навуковага таварыства гематолагаў і трансфузіёлагаў[2].