У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Жылін. Яўген Ільіч Жы́лін (20 сакавіка 1939, г. Гомель — 12 лютага 2019, Мінск[2]) — беларускі мастак.
Нарадзіўся ў сям’і Ільі і Аляўціны Жыліных. У 1961—1966 гадах вучыўся ў Мінскім мастацкім вучылішчы, у 1966—1971 гадах у Беларускім дзяржаўным тэатральна-мастацкім інстытуце ў Міхаіла Савіцкага, Анатоля Бараноўскага і Віталя Цвіркі. Выкладаў у інстытуце ў 1972—1975 гадах[3].
У пачатку 1972 года мастак упершыню прыняў удзел у Рэспубліканскай выстаўцы ў Мінску, аднак сапраўдны поспех і вядомасць прыйшлі толькі пасля яго трэцяй выстаўкі, таксама якая адбылася ў Мінску ў 1977 г. На гэтай выстаўцы ўпершыню былі паказаны яго акварэльныя працы «Світанак», «Раніца ў вёсцы», «Партрэт невядомай», у той жа час мастак пачаў свой цыкл пейзажаў «Беларускае Палессе». У 1996—1999 г. даволі працяглы час працаваў і праводзіў выстаўкі ў Германіі на персанальных выстаўках, прысвечаных у тым ліку чарнобыльскай трагедыі. У Мінску персанальныя выстаўкі праходзіліся ў найбуйнейшых беларускіх музеях і выставачных залах у 1983, 1989, 1994, 1999 і 2004 гадах.
Член Беларускага саюза мастакоў з 1974 года. У 1993 годзе ўдзельнічаў у стварэнні творчага аб’яднання «Верасень» і доўгі час быў яго старшынёй.
Працуе ў станковай і кніжнай графіцы, жывапісе. Творчасці ўласцівы настальгічная рамантычнасць, багацце колеравай гамы (цыклы «Настальгія», «Мужчына і жанчына», карціны «Сон каралевы», «Красавіцкія мары», усе 1994). Аўтар акварэлей «Лета на Віліі» (1977), «Палескія краявіды» (1980), «Півоні» (1994), «Кветкі ў трох збанах» (1995), літаграфій «Лета» і «Цішыня» (абедзве 1972), «Восеньскі пейзаж» і «Успаміны пра лета» (абедзве 1981), «Поле» (1982), жывапісных твораў «Адыходзячыя ў аблокі» (1993), трыпціха «Дзецям Чарнобыля прысвячаецца» (1993—1994), «Выкраданне Еўропы» (1994) і інш[3].
Праілюстраваў каля 70 кніг, многія з якіх адзначаны дыпломамі («Дарункі лесу» К. Цвіркі, 1969, «Такіх кветак не бывае» В. Гарбука, 1971, «Дзівы» І. Васілеўскага, 1972, і інш.)[3].