Юрый Лугвенавіч (Сямёнавіч; пазней 1394 да 1399 — пазней 1445) — удзельны князь мсціслаўскі (1431—1442, 1445—1460), князь наўгародскі (1432—1440), родапачынальнік княжацкага роду Мсціслаўскіх.
Юрый нарадзіўся паміж 1394—1399 гадамі. Сын мсціслаўскага князя Лугвена (Сямёна) ад першага шлюбу з Марыяй Дзмітрыеўнай, дачкой маскоўскага князя Дзмітрыя Іванавіча[1]. Мяркуецца, што ў юнацтве ён камандаваў смаленскім палком у Грунвальдскай бітве ў 1410 годзе[1].
У 1431 годзе, пасля смерці бацькі, атрымаў у спадчыну мсціслаўскі ўдзел. Выступіўшы саюзнікам[1] Свідрыгайлы Альгердавіча ў барацьбе за літоўскі велікакняжацкі прастол з Жыгімонтам Кейстутавічам, у бітве пад Ашмянамі быў узяты ў палон, затым бег з Літвы, заняўшы сталец у Вялікім Ноўгарадзе ў 1432 годзе. У 1432 і 1438 “служылы князь” у Вялікім Ноўгарадзе[1].
У 1435 годзе разам са Свідрыгайлам пацярпеў паражэнне ў бітве пад Вількамірам ад Жыгімонта, бегшы з поля бою ў Полацк.
У 1438 годзе здзяйсняў набегі на Лівонскія ўладанні[1]. У 1440 годзе быў выгнаны з Наўгародскіх уладанняў, паспрабавала вярнуць Мсціслаўскі ўдзел, быў захоплены ў Троках Жыгімонтам, але неўзабаве быў адпушчаны, ненадоўга вярнуўся ў Ноўгарад. Пасля гібелі Жыгімонта вярнуўся ў Літву.
Казімір IV дараваў яму Мсціслаў[1] і Крычаў. Падчас Смаленскай замятні(руск.) бел., паўстанцы запрасілі Юрыя Сямёнавіча на княжанне[1]. У 1441 годзе, у выніку смаленскага паўстання, пад яго валадарства перайшлі ў Полацк, Віцебск і Смаленск. У 1442 годзе, пасля паходу Казіміра, Смаленск капітуляваў, а князь бег у Маскву.
У 1444 годзе Юрый Сямёнавіч прыехаў у Ноўгарад, але не атрымаўшы княжання вярнуўся ў Літву, атрымаўшы ў 1445 годзе, ад Казіміра Мсціслаў. У 1458 годзе па просьбе наўгародцаў, прыбыў «каралевічам» на наўгародскія прыгарады — Русу, Ладагу, Арэшак(руск.) бел., Ям, і палову Капор’я(руск.) бел..
У 1459 годзе выніку незадаволенасці Масквы з нагоды княжання літоўскага князя ў Наўгародшчыне, быў вымушаны вярнуцца ў ВКЛ.
У 1460 годзе памёр у Мсціславе.