У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Маралёўскі. Юзаф Маралёўскі (польск.: Józef Morelowski, лац.: Josephus Morelowski; 5 сакавіка 1777, мяст. Гарадок, цяпер у Віцебская вобласці — 12 жніўня 1845, Старая Весь, Падкарпацкае ваяводства, Польшча) — паэт, педагог.
Скончыў клас рыторыкі ў Аршанскім езуіцкім калегіуме (1790). 8 жніўня 1790 г. далучыўся да Таварыства Ісуса і паступіў у полацкі навіцыят (1790—1792). Вывучаў французскую мову ў Полацкім (1792—1793) і рыторыку ў Аршанскім (1793—1794) езуіцкіх калегіумах. З 1794 года выкладаў у езуіцкіх калегіумах Мсціслава (1794—1795), Магілёва (1795—1796), Оршы (1796—1797).
У 1797 г. вяртаецца ў Полацкі езуіцкі калегіум, дзе вывучае філасофію (1797—1799) і тэалогію (1800—1804), а таксама выкладае філасофію (1799—1800) і французскую мову (1800—1802 і 1803—1804). У 1804—1810 гг. — выхавацель езуіцкага пансіёна, прафесар паэзіі і рускай мовы ў Санкт-Пецярбургу. 15 жніўня 1810 г. склаў апошнія зарокі і прыступіў да працы ў Оршы. Прафесар рыторыкі і прэфект манастырскай бібліятэкі (1810—1814).
З 1814 па 1816 гг. — намеснік правінцыяла Беларускай правінцыі Таварыства Ісуса Вінцэнція Тыванкевіча і дарадца правінцыі. У 1816—1818 гг. працуе ў Полацкай езуіцкай акадэміі. З 1818 па 1820 гг. — у калегіуме ў Раманаве, што на Валыні[1].
Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) накіраваўся ў Аўстрыйскую дзяржаву. З 10 студзеня 1822 г. — намеснік (socius) правінцыяла Галіцкай правінцыі Таварыства Ісуса, а з 1 кастрычніка 1828 г. по 4 студзеня 1835 г. — рэктар езуіцкага калегіума ў Тынцы і Новым Сончы (сюды ў 1831 г. пасля знішчальнага пажару была перанесена тынецкая езуіцкая пляцоўка). У 1835 г. пераехаў на працу ў Старую Весь, дзе з 23 лістапада 1836 г. па 17 лістапада 1840 г. працаваў рэктарам калегіума[2][3].
Памёр і пахаваны ў Старой Весі 12 жніўня 1845 г.[4]
Пісаў на польскай, лацінскай, рускай мовах. Друкаваўся ў часопісах «Полацкі штомесячнік», «Вестник Европы». Творчасць Ю. Маралёўскага выяўляла характэрныя рысы літаратуры часоў пераходу ад класіцызму да рамантызму. Адначасова з класіцыстычнымі трэнамі, элегіямі, эпіграмамі, панегірыкамі, наследаваннямі Гарацыю пісаў у перадрамантычным стылі лірычныя песні, у якіх з агульнагуманістычных і хрысціянскіх пазіцый разважаў пра выхаваўчае значэнне паэзіі. Выказваў замілаванне прыродай і родным краем[5].