Эдуард Аляксандравіч Вольтэр (лат.: Eduards Volters, літ.: Eduardas Volteris; 6 (18) сакавіка 1856, Агенскалнс (цяпер у межах Рыгі) — 14 снежня 1941, Каўнас) — расійскі, латышскі і літоўскі лінгвіст, этнограф, фалькларыст, археолаг[6].
Нарадзіўся ў сям’і латвійскага пастара. Скончыўшы Рыжскую губернскую гімназію (1875), у 1875 — 1877 гадах вучыўся ў Лейпцыгскім універсітэце, затым у Дэрпцкім універсітэце (1877 — 1880), з 1880 спачатку ў Маскоўскім, затым у Харкаўскім універсітэце[6]. Атрымаў у Харкаве ступень магістра рускай славеснасці за дысертацыю «У пошуку па пытанні аб граматычным родзе».
У 1885—1918 гадах прыват-дацэнт, выкладаў у Пецярбургскім універсітэце. Быў цэнзарам літоўскіх выданняў (1904—1917) і садзейнічаў выхаду многіх літоўскіх кніг. Апекаваў Пранаса Вайчайціса, Казіміра Бугу і іншых літоўскіх студэнтаў. З 1907 года складаўся членам Літоўскага навуковага таварыства(літ.) бел. і падарыў 1337 кніг бібліятэцы таварыства ў Вільні ў 1908—1915 гадах.
У 1918 годзе перабраўся ў Літву і ў 1919 годзе стаў загадчыкам бібліятэкі Вільнюскага ўніверсітэта(руск.) бел.. Пасля таго, як у красавіку 1919 горад занялі польскія часткі, выехаў з сям’ёй у Каўнас. У 1919—1922 гадах быў дырэктарам Цэнтральнай бібліятэкі Літвы ў Каўнасе.
У 1919 году быў членам камісіі па установе вышэйшай школы Літвы. Быў загадчыкам гуманітарнага аддзялення Вышэйшых курсаў у Каўнасе, на аснове якіх пазней быў утвораны Літоўскі ўніверсітэт (1920—1922). У 1922—1933 гадах прафесар Літоўскага ўніверсітэта (які з 1930 года насіў імя Вітаўта Вялікага) і адначасова дырэктар Каўнаскага гарадскога музея.
Пры падтрымцы Рускага геаграфічнага таварыства ў 1884—1887 гадах збіраў у Літве этнаграфічныя, дыялекталагічныя, фальклорныя матэрыялы і разам з памочнікамі запісаў каля 300 песень, тысячу казак, дзве тысячы ўзораў малых фальклорных жанраў. Падрыхтаваў і выдаў у 1886 годзе праграму збірання фальклорных, этнаграфічных, дыялекталагічных матэрыялаў у Літве. У 1888—1889 гадах збіраў звесткі аб археалагічных помніках паўднёвай часткі Літвы і праводзіў археалагічныя раскопкі. У канцы 1880-х разам з Вандалінам Шукевічам раскопваў старажытныя могільнікі ў Беларускім Панёманні каля вёсак Дварчаны, Пузелі, Апонаўцы, Думблі, збіраў археалагічныя і этнаграфічныя матэрыялы ў паўночна-заходняй Беларусі[6].
Падрыхтаваў новае выданне «Катэхізіса» Мікалоюса Даўкшы (1886), у якое уключыў фрагменты старадаўніх літоўскіх рукапісаў, слоўнічак, узоры літоўскага фальклору. Сумесна з П. Ф. Фартунатавым падрыхтаваў выданне «Пасцілы» Даўкшы (тры выпускі, 1904—1927).
Склаў «Літоўскую хрэстаматыю» (1901—1904, 2 часткі), у якую ўключыў урыўкі з твораў Крысціёнаса Данялайціса, Сіманаса Даўкантаса, Вінцаса Кудзіркі, Юліі Жэмайтэ(руск.) бел., Пятраса Армінаса-Трупінеліса(літ.) бел., помнікі латышскай і прускай моў, узоры літоўскіх дыялектаў і фальклору.
Выдаў на рускай мове шэраг этнаграфічных нарысаў пра Літву, Жмудзь, Віцебскую і Сувалкскую губерні, а таксама артыкулаў пра гаворкі Віленскага краю, літуанізмы ў старабеларускай мове, літоўскіх пісьменнікаў XVI — XIX стагоддзяў.
У 1908—1909 гадах запісаў на васкавыя валікі літоўскія народныя мелодыі (першыя запісы такога роду). У 1915 годзе паставіў задачу вывучэння Ардынацкай нясвіжскай бібліятэкі як помніка культуры[7].
Аўтар артыкулаў па латышскаму і літоўскаму фальклору і міфалогіі ў Энцыклапедычным слоўніку Бракгаўза і Эфрона.