У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бабук.
Уладзімір Вікенцьевіч Бабу́к[1] (14 (26) ліпеня 1897, в. Навасёлкі, Ігуменскага павета, цяпер Пухавіцкі раён — 20 верасня 1977, Мінск) — беларускі хірург. Доктар медыцынскіх навук (1937), прафесар (1938). Заслужаны дзеяч навукі БССР (1948)[2].
Скончыў Магілёўскую фельчарскую школу ў 1917[3] годзе, вучыўся ў Блонскім народным вучылішчы, на рабфаку[4]. Скончыў медыцынскі факультэт Казанскага ўніверсітэта ў 1923 годзе. Працаваў загадчыкам Чэрвеньскага павятовага аддзела аховы здароўя. 3 1937 г. у Мінскім медыцынскім інстытуце[4]. Загадчык кафедрамі агульнай, факультэцкай хірургіі, аператыўнай хірургіі і тапаграфічнай анатоміі Мінскага медыцынскага інстытута (1937—1962)[2].
Памёр у Мінску. Пахаваны на могілках «Чыжоўка».
Аўтар больш за 90 навуковых публікацый па даследаванні і лячэнню шоку і калапсу(руск.) бел., манаграфіі, падручніка для студэнтаў медыцынскіх ВНУ. Падрыхтаваў доктара, 22 кандыдаты медыцынскіх навук[3].
Работы па эксперыментальнаму і клінічнаму лячэнню траўматычнага шоку(руск.) бел. і крывацёку, хірургічнаму лячэнню астэаміеліту(руск.) бел., спантаннай гангрэны. Распрацаваў метады лячэння вострай прамянёвай хваробы(руск.) бел., апендыкулярных інфільтратаў(руск.) бел., апёкаў, гангрэны, сепсісу[2][4].
У медыцыне выдзяляюць сімптом Бабука[5].
Узнагароджаны 2-ма ордэнамі, медалямі, Ганаровымі граматамі Вярхоўных Саветаў БССР і Кіргізскай ССР, значком «Выдатнік аховы здароўя»[3].