wd wp Пошук: ⬜

Тры колеры

У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Тры колеры (значэнні). «Тры ко́леры» (фр.: Trois Couleurs, польск.: Trzy kolory) — кінатрылогія, знятая ў 1993—1994 гадах польскім рэжысёрам Кшыштафам Кеслёўскім: «Тры колеры: Сіні» (1993), «Тры колеры: Белы» (1994), «Тры колеры: Чырвоны» (1994). Сцэнарыі ўсіх трох фільмаў былі напісаны Кеслёўскім у суаўтарстве з Кшыштафам Пясевічам (пры ўдзеле Агнешкі Холанд і Славоміра Ідзяка), музыку да трылогіі стварыў кампазітар Збігнеў Прайснер.

Уся трылогія была высока ацэнена гледачамі і крытыкамі. На партале Internet Movie Database «Сіні» мае рэйтынг 8,0, «Белы» — 7,7, а «Чырвоны» — 8,1. Вядомы амерыканскі крытык Роджэр Эберт уключыў трылогію ў свой спіс «выдатных фільмаў». Часопіс Empire у 2010 годзе ўключыў трылогію ў спіс 33 найлепшых трылогій у гісторыі кіно пад № 11[4].

«Тры колеры: Чырвоны» стаў апошнім фільмам у жыцці Кеслёўскага, які памёр у сакавіку 1996 года ва ўзросце 54 гадоў.

Сюжэт

Тры колеры: Сіні

Жулі губляе мужа, кампазітара, і маленькую дачку ў аўтакатастрофе. Спустошаная, яна спярша думае пра самагубства, але па нейкай прычыне не можа гэтага зрабіць і таму спрабуе пачаць новае жыццё ўдалечыні ад свайго шыкоўнага загараднага дома і закаханага ў яе сябра нябожчыка мужа. Пераехаўшы ў сціплую кватэру ў Парыжы, Жулі вырашае, што адзіны спосаб вызваліцца ад болю і жалобы — гэта парваць усе сувязі з ранейшым жыццём, унікаць любых прывязаннасцяў да людзей і рэчаў і жыць у ціхай адзіноце. Тым не менш, яе пераследуе музыка з незавершанага яе мужам канцэрту, а мінулае насцігае яе зноў і зноў. Паступова Жулі вяртаецца да неабходнасці жыць, бо музыка і дар яе стварэння валодаюць надзвычайнай гаючай сілай.

Тры колеры: Белы

Пасля разводу са сваёй жонкай-францужанкай Дамінік (Жулі Дэльпі) польскі цырульнік Караль (Збігнеў Замахоўскі) аказваецца адзін на парыжскіх вуліцах — без грошай і пашпарта. Дзякуючы выпадковай сустрэчы з суайчыннікам яму ўдаецца вярнуцца ў Польшчу. Там Караль разумее, што не можа забыцца на жонку, і ў яго нараджаецца ідэя. Ён праварачвае некалькі паспяховых аперацый на чорным рынку, і атрымлівае дастаткова грошай для таго, каб прыступіць да ажыццяўлення свайго плана. Паставіўшы на кон усё, што ў яго ёсць, Караль яшчэ не ведае, чым усё гэта скончыцца…

Тры колеры: Чырвоны

Студэнтка Жэнеўскага ўніверсітэта Валянціна, якая падпрацоўвае мадэллю, выпадкова збівае аўчарку. Жадаючы дапамагчы няшчаснай жывёліне, жанчына трапляе ў дом пажылога суддзі, гаспадара сабакі. Цынічны мізантроп, які бавіць час праслухоўваннем суседскіх тэлефонаў, выклікае ў Валянціны толькі агіду. Аднак знаёмячыся з ім бліжэй, жанчына прыходзіць да ўсведамлення, што зламыснасць, абыякавасць і нелюдзімасць былога суддзі — вынік яго расчаравання ў людзях. Яна пачынае бачыць у ім глыбока няшчаснага самотнага чалавека, якому патрэбны любоў і падтрымка. Сама Валянціна таксама жыве досыць самотна: яе каханы трымаецца з ёй холадна, а іх адносіны ўяўляюць сабой рэдкія тэлефонныя размовы. Таму неўзабаве, нягледзячы на вялікую розніцу ва ўзросце, паміж Валянцінай і суддзёй узнікае ўзаемная сімпатыя. Паралельна з гэтым разгортваецца гісторыя маладога чалавека па імені Агюст. Ён жыве па суседстве з Валянцінай і вучыцца на юрыдычным факультэце. Звычайная гісторыя кахання, рэўнасці і здрады неўзабаве пачынае моцна нагадваць мінулае пажылога суддзі…

Акцёрскі склад

Тры колеры: Сіні

Жульет Бінош	– Жулі дэ Курсі (у дзявоцтве Віньён)
Бенуа Рэжан^[fr]	– Аліўе Бенуа
Фларанс Пернэль^[fr]	– Сандрын

Тры колеры: Белы

Збігнеў Замахоўскі^[en]	– Караль Караль
Жулі Дэльпі	– Дамінік Відаль
Януш Гаяс^[en]	– Мікалай

Тры колеры: Чырвоны

Ірэн Жакоб	– Валянціна Дзюсо
Жан-Луі Трэнціньян	– суддзя Жазэф Керн
Жан-П’ер Лары^[en]	– Агюст Бруне

Вытворчасць

Задума і праца над сцэнарыем

Рэжысёр і аўтар сцэнарыя Кшыштаф Кеслёўскі (злева), суаўтар сцэнарыя Кшыштаф Пясевіч (справа). Як і ў выпадку з тэлецыклам «Дэкалог», на стварэнне трылогіі «Тры колеры» Кеслёўскага натхніў Кшыштаф Пясевіч [5][6]. Кожны фільм трылогіі павінен быў тым ці іншым чынам акцэнтаваць увагу на адным з ідэалаў Вялікай французскай рэвалюцыі, адлюстраваных у дэвізе «Свабода, роўнасць, братэрства». У сваёй аўтабіяграфіі Кеслёўскі адзначае:

Гэта была ідэя Пясевіча: калі мы знялі «Дэкалог», то чаму не заняцца свабодай, роўнасцю, братэрствам? Зрабіць фільмы і разглядзець дзесяць біблейскіх запаведзей у самым шырокім кантэксце. Убачыць, што яны значаць у сённяшнім свеце, як мы ўспрымаем іх і які сэнс маюць у нашыя дні гэтыя тры словы — свабода, роўнасць, братэрства — у чалавечым, асабістым, інтымным плане, а не ў філасофскім і тым больш не ў палітычным ці грамадскім. У палітычным і грамадскім плане Захад гэтыя тры лозунгі рэалізаваў. Але на ўзроўні асобнага чалавека справы ідуць іначай. Таму мы і ўзяліся за гэтыя фільмы^[5].

Усе фільмы трылогіі мелі па чатыры варыянты сцэнарыя і яшчэ адзін, так званы «выпраўлены» чацвёрты варыянт. Выпраўленні ў апошняй версіі сцэнарыя тычыліся перакладу дыялогаў на французскую мову. Кеслёўскі запрасіў у якасці перакладчыка Марціна Лятала [pl], які шукаў максімальна дакладныя пераклады усіх рэплік і дбайна падбіраў адпаведныя французскія ідыёмы[7].

Здымкі

Трылогія была знята ў надзвычай сціслы тэрмін: з верасня 1992 года па красавік 1993 года. У адрозненні ад «Дэкалога», дзе рэжысёр перамяжаў здымачныя графікі розных частак, здымкі трылогіі адбываліся паслядоўна.

Гэтым разам мы здымаем тры фільмы ў трох розных краінах, з трыма рознымі здымачнымі групамі і трыма абсалютна рознымі акцёрскімі ансамблямі, таму ніякія перамяжоўкі не магчымыя. <…> У першую чаргу мы знялі ўсё, што тычылася «Сіняга». Адразу затым, практычна на наступны дзень, мы пачалі здымаць французскія эпізоды «Белага». У нас было дзесяць-дванаццаць здымачных дзён у Парыжы, а затым мы паехалі ў Польшчу, дзе працавалі ўжо з новай групай^[8].

Здымачны графік меў наступны выгляд:

«Тры колеры: Сіні»: верасень—лістапад 1992 года[6]
«Тры колеры: Белы»: 9 лістапада 1992 — 1 лютага 1993[9]
«Тры колеры: Чырвоны»: 1 сакавіка — 29 красавіка 1993 года[10]

Музычнае суправаджэнне

Музычнае суправаджэнне да ўсіх фільмаў трылогіі стварыў польскі кампазітар Збігнеў Прайснер.

Узнагароды

Кінафестываль / Кінапрэмія	Сіні	Белы	Чырвоны
20/20	1 / 3	0 / 1	0 / 2
BAFTA	—	—	0 / 4
Camerimage	—	—	1 / 2
Асацыяцыя кінакрытыкаў Далас—Форт-Уэрта^[en]	—	—	1 / 2
Асацыяцыя кінакрытыкаў Лос-Анджэлеса	1 / 2	—	1 / 1
Асацыяцыя кінакрытыкаў Турцыі^[en]	0 / 1	0 / 1	0 / 1
Асацыяцыя кінакрытыкаў Чыкага^[en]	—	0 / 1	1 / 2
Асацыяцыя пісьменнікаў і кінасцэнарыстаў Андалузіі	1 / 1	—	—
Берлінскі кінафестываль	—	1 / 2	—
Бодыль	—	—	1 / 1
Венецыянскі кінафестываль	7 / 7	—	—
Гільдыя нямецкага артхаус-кінематографа^[de]	1 / 1	—	—
Гоя	1 / 1	—	—
Залатая стужка^[pl]	—	—	1 / 1
Залаты глобус	0 / 3	—	0 / 1
Залаты жук^[en]	0 / 1	—	—
Канскі кінафестываль	—	—	0 / 1
Кінафестываль на Фарэрскіх астравах	—	1 / 2	1 / 3
Кінафестываль у Ванкуверы^[en]	—	—	1 / 1
Кола кінакрытыкаў Нью-Ёрка	—	—	1 / 2
Кола пісьменнікаў-кінематаграфістаў^[en]	1 / 1	—	—
Нацыянальнае таварыства кінакрытыкаў ЗША	0 / 1	—	1 / 5
Нацыянальны савет кінакрытыкаў ЗША	—	—	1 / 1
Незалежны дух^[en]	—	—	1 / 1
Оскар	—	—	0 / 3
Сан Жордзі	2 / 2	—	—
Сезар	3 / 9	—	1 / 7
Супольнасць ланцуга прэмій	0 / 2	0 / 1	2 / 2
Сярэбраная стужка	1 / 1	—	—
Таварыства кінакрытыкаў Бостана^[en]	—	—	1 / 1
Тарнаўская кінапрэмія^[pl]	2 / 2	—	—
Турыя^[es]	1 / 1	—	1 / 1
Фелікс	0 / 1	0 / 1	0 / 1
Фестываль найлепшых фільмаў Сацыяльнай службы камерцыі^[it]	—	—	1 / 1
Французскі сіндыкат кінакрытыкаў	—	—	1 / 1
Чыкагскі кінафестываль^[en]	1 / 1	—	—

Аналіз

Тэмы

Сіні, белы і чырвоны з’яўляюцца колерамі сцяга Францыі (злева направа), і сюжэт кожнага фільма тым ці іншым чынам заснаваны на адным з дэвізаў Французскай рэспублікі: «Свабода, роўнасць, братэрства».

Стылістычнае адзінства трылогіі

У кожным фільме трылогіі сваю сэнсавую нагрузку нясе гук, які нярэдка апярэджвае выяву. Так, у кожным з трох фільмаў, у адкрываючай сцэне спярша з’яўляецца гук: у «Сінім» — гэта шум машын, які апярэджвае выяву руху па аўтастрадзе, у «Белым» — гэта гук канвеернай стужкі ў аэрапорце, у «Чырвоным» — гукі набіраемага нумара тэлефона[6].

Зноскі

1 2 3 4 5 6 https://web.archive.org/web/20180318054347/https://www.europeanfilmacademy.org/1994.110.0.html Праверана 22 сакавіка 2020.
1 2 https://web.archive.org/web/20200329091422/https://europeanfilmawards.eu/en_EN/film/three-colours-blue.5386 Праверана 29 сакавіка 2020.
↑ https://web.archive.org/web/20200329091434/https://europeanfilmawards.eu/en_EN/film/three-colours-white.5389 Праверана 29 сакавіка 2020.
↑ The 33 Greatest Movie Trilogies
1 2 Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. «Kieślowski on Kieślowski», 1993, p. 212
1 2 3 Annette Insdorf. «Double Lives, Second Chances», 1999
↑ Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. «Kieślowski on Kieślowski», 1993, p. 225
↑ Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. «Kieślowski on Kieślowski», 1993, p. 220
↑ Trois couleurs: Blanc — Filming & Production(англ.) . Сайт «Internet Movie Database». Праверана 3 лістапада 2021.
↑ Trois couleurs: Rouge — Filming & Production(англ.) . Сайт «Internet Movie Database». Праверана 3 лістапада 2021.

Літаратура

Кнігі

Geoff Andrew [en]. The ʻThree Coloursʼ Trilogy. — BFI Pub., 1998. — 96 p. — (BFI modern classics). — ISBN 0-85170-569-3.
Annette Insdorf [en]. Double Lives, Second Chances: The Cinema of Krzysztof Kieslowski. — Miamax, 1999. — 240 p.
Marek Haltof [en]. The Cinema of Krzysztof Kieślowski: Variations on Destiny and Chance. — Wallflower Press, 2004. — xiv, 191 p. — (Directors’ Cuts). — ISBN 1-903364-91-4.
Joseph Kickasola. The Films of Krzysztof Kieslowski: The Liminal Image. — A&C Black, 2004. — 332 p. — ISBN 978-0-82641-559-2.
Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. Kieślowski on Kieślowski / Edited by Danusia Stok. — London: Faber and Faber, 1993. — xxiii, 268 p. — ISBN 0-571-16733-0.
Stanisław Zawiśliński. Kieślowski: ważne, żeby iść. — Skorpion, 2011.
Slavoj Žižek. The Fright of Real Tears: Krzysztof Kieślowski Between Theory and Post-theory. — BFI Publishing, 2001. — 213 p.
After Kieślowski: The Legacy of Krzysztof Kieślowski / Edited by Steven Woodward. — Wayne State University Press, 2009. — 247 p. — (Contemporary Film and Television Series). — ISBN 978-0-8143-3326-6.
Krzysztof Kieslowski: Textes réunis et présentés par Vincent Amiel / Edited by Vincent Amiel. — 1997.

Артыкулы

Paul Coates. Kieślowski and the Antipolitics of Color: A Reading of the “Three Colors” Trilogy(англ.) // Cinema Journal. — 2002. — Т. 41. — № 2. — С. 41—66. — ISSN 0009-7101.
Dave Kehr [en]. To Save the World: Kieślowski’s THREE COLORS Trilogy(англ.) // Film Comment [en]. — November-December 1994. — Т. 30. — № 6. — С. 10—13, 15—18, 20.
Sara Revell. An Analysis of how the metaphysical is created through the cinematography in Krzysztof Kieslowski’s “Three Colours” Trilogy(англ.) // Cine Kieslowski. — University of Lincolnshire and Humberside, Department of Media, 1998.

Спасылкі

Тры колеры: Сіні на сайце «Internet Movie Database» (англ.) (на 25.03.2019)
Тры колеры: Белы на сайце «Internet Movie Database» (англ.) (на 25.03.2019)
Тры колеры: Чырвоны на сайце «Internet Movie Database» (англ.) (на 25.03.2019)
Артыкул «Тры колеры: Гімн еўрапейскаму кіно» на сайце «Criterion Collection»