Павел Мікалаевіч Лёгкі (нар. 30 мая 1972, Баранавічы, Брэсцкая вобласць) — беларускі дзяржаўны дзеяч і дыпламат.
Нарадзіўся 30 мая 1972 года ў Баранавічах Брэсцкай вобласці. Маці паходзіць з вёскі Нач Ганцавіцкага раёна Брэсцкай вобласці, бацька — з Магілёўшчыны[1].
У 1989—1992 гадах быў курсантам Данецкага вышэйшага ваенна-палітычнага вучылішча інжынерных войскаў і войскаў сувязі, у 1992—1993 гадах — курсантам Мінскага вышэйшага ваеннага каманднага вучылішча, якое скончыў у 1993 годзе.
З чэрвеня па лістапад 1993 года быў камандзірам узвода вучэбнага цэнтра Мінскага вышэйшага ваеннага каманднага вучылішча. У 1993—1998 гадах з’яўляўся навуковым супрацоўнікам ваенна-навуковых падраздзяленняў Мінскага вышэйшага ваеннага каманднага вучылішча і Ваеннай акадэміі Рэспублікі Беларусь.
У 1998—2000 гадах працаваў карэспандэнтам, у 2000—2002 гадах — начальнікам-рэдактарам аддзела рэдакцыі часопіса «Армія» Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь.
У 2002—2003 гадах працаваў аглядальнікам службы навін Агульнанацыянальнага тэлебачання.
У 2003—2012 гадах узначальваў прэс-службу прэзідэнта Беларусі. На пасадзе, у прыватнасці, быў адным са спікераў рэжыму Лукашэнкі(бел. (тар.)) бел. падчас разгону буйных пратэстаў беларускай дэмакратычнай апазіцыі пасля супярэчлівых прэзідэнцкіх выбараў 2006 года («Джынсавая рэвалюцыя») і 2010 года (Плошча 2010 і пратэсты Беларусі 2011 года).
У 2004 годзе скончыў Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь.
З 22 кастрычніка 2012 года[2] па 9 студзеня 2018 года[3] працаваў саветнікам-пасланнікам Пасольства Рэспублікі Беларусь у Расійскай Федэрацыі, дзе адказваў за інфармацыйныя пытанні.
З 9 студзеня[3] па май 2018 года працаваў намеснікам Міністра інфармацыі Рэспублікі Беларусь. З мая 2018 года да 1 снежня 2020 года[4] працаваў першым намеснікам Міністра інфармацыі Рэспублікі Беларусь.
1 снежня 2020 года прызначаны саветнікам-пасланнікам Пасольства Рэспублікі Беларусь у Расійскай Федэрацыі[4].
Жонка Алена і два сыны (старэйшы — студэнт, малодшы — школьнік)[1].
У верасні 2020 года Латвія[5] і Эстонія[6] ўнеслі Лёгкага ў свае санкцыйныя спісы: Латвія прызначыла Лёгкага персонай нон грата, а Эстонія наклала пяцігадовую забарону на ўезд.
17 снежня 2020 года Лёгкі быў уключаны ў Чорны спіс Еўрасаюза. Савет Еўрапейскага Саюза прызнаў Лёгкага падчас яго працы першым намеснікам міністра інфармацыі адказным за, у прыватнасці, «рашэнне Міністэрства інфармацыі спыніць доступ да незалежных сайтаў і абмежаваць доступ у Інтэрнэт у Беларусі пасля прэзідэнцкіх выбараў 2020 года – рэпрэсіі супраць грамадзянскай супольнасці, мірных дэманстрантаў і журналістаў»[7]. 26 студзеня 2021 года да санкцый ЕС далучыліся Албанія, Ісландыя, Ліхтэнштэйн, Нарвегія, Паўночная Македонія, Чарнагорыя[8].
Акрамя таго, Лёгкага ў свае санкцыйныя спісы ўключылі Вялікабрытанія[9], Швейцарыя[10][11].