Павел Мікалаевіч Буйневіч (15 кастрычніка 1912, в. Новыя Грамыкі, Веткаўскі раён, Гомельская вобласць — 14 сакавіка 1995, Гомель) — старшына Чырвонай Арміі, удзельнік Польскага паходу РСЧА, савецка-фінскай і Вялікай Айчыннай войнаў, Герой Савецкага Саюза (1945)[1].
Павел Буйневіч нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Скончыў чатыры класы школы і курсы трактарыстаў, пасля чаго працаваў механізатарам Закружскаой машынна-трактарнай станцыі. У 1934 годзе Буйневіч быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію, дзе стаў камандзірам аддзялення ў кавалерыйскім палку. Браў удзел у Польскім паходзе РСЧА і савецка-фінскай вайне. Пасля заканчэння апошняй Буйневіч быў звольнены ў запас і вярнуўся на радзіму, дзе працаваў трактарыстам[2].
У першы ж дзень вайны Буйневіч добраахвотна прыйшоў у ваенны камісарыят і быў накіраваны ў асобны зенітны дывізіён СПА, дзе стаў спачатку вылічальнікам, затым камандзірам арудзія. Удзельнічаў у абароне Гомеля[1]. За перыяд з 22 чэрвеня па 10 жніўня 1941 года дывізіён Буйневіча збіў 42 самалёты праціўніка і затрымаў 20 разведчыкаў, закінутых з парашутамі. 11 жніўня дывізіён быў пагружаны на чыгуначныя платформы для прыкрыцця ваенных эшалонаў, якія рухаліся да Арла. У ходзе выканання гэтай баявой задачы дывізіён збіў яшчэ 30 варожых самалётаў.
У пачатку кастрычнік 1941 г. Буйневіч у складзе свайго падраздзялення трапіў у акружэнне ў Вяземскім катле Заходняга фронту. Па загадзе камандавання арудзія былі знішчаныя, а асабісты склад дывізіёна прарваўся ў лес у Бранскай вобласці. Буйневіч увайшоў у партызанскую групу з 42 чалавек, якія прарваліся з акружэння. Калі група аб’ядналася з іншым партызанскім атрадам, Буйневіч быў прызначаны камандзірам аддзялення партызанскага атрада имя Д. М. Пажарскага[1]. Буйневіч прымаў удзел у разгроме нямецкіх карных экспедыцый, гарнізонаў у населеных пунктах. 27 верасня 1943 года ў раёне сяла Ачоса-Рудня Бранскай вобласці партызаны атрада Буйневіча аб’ядналіся з Чырвонай Арміяй. Буйневіч удзельнічаў у вызваленні Беларускай ССР, у тым ліку сваіх родных месцаў, вызваленні Рагачова, Карасценя, Сарнаў, Століна, Пінска[1], Варшавы, узяцці Берліна. Неаднаразова пасылаўся ў разведку, дастаўляў каштоўных «языкоў». Да студзеня 1945 года сяржант Павел Буйневіч камандаваў арудзіем 447-га стралковага палка 397-й стралковай дывізіі 61-й арміі 1-га Беларускага фронту. Вызначыўся падчас Вісла-Одэрскай аперацыі[2].
14 студзеня 1945 на поўдзень ад Варшавы, калі надыходзілі савецкія часткі патрапілі пад масіраваны варожы агонь, разлік Буйневіча выкаціў арудзіе на прамую наводку і знішчыў пяць агнявых кропак праціўніка. Калі пяхота паднялася ў атаку і пайшла ў наступ, артылерысты кацілі арудзіе, расстрэльваючы ва ўпор агнявыя кропкі. 16 студзеня ў ходзе прарыву абароны праціўніка Буйневіч знішчыў 8 агнявых кропак, 10 станковых кулямётаў і 45 варожых салдат і афіцэраў[1][2].
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 27 лютага 1945 года за «ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецка-фашысцкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм» сяржант Павел Буйневіч быў ганараваны высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» пад нумарам 7206[2].
За гады вайны Буйневіч быў чатыры разы паранены.
Пасля заканчэння вайны ў 1945 Буйневічы быў дэмабілізаваны і вярнуўся на радзіму. У 1948 годзе ён быў у трэці раз прызваны ў войска, дзе служыў да 1967 года. Быў звольнены ў запас у званні старшыны. З 1967[1] працаваў старшынёй свайго роднага калгаса, затым пражываў у Гомелі, працаваў у абласным аддзеле «Ахова». Памёр 14 сакавіка 1995 года, пахаваны ў горадзе Ветцы Гомельскай вобласці[2].
Быў таксама ўзнагароджаны дзвюма ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені і адным — 2-й ступені, Чырвонай Зоркі, Славы 3-й ступені, а таксама пятнаццаццю медалямі. Ганаровы грамадзянін Веткі. На доме, дзе ў Гомелі жыў Буйневіч, ўстаноўлена мемарыяльная дошка ў памяць аб ім[2]. Усталяваны помнік на алее выбітных ураджэнцаў Веткаўскага раёна на цэнтральнай плошчы г. Ветка.