У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Ліра.
Нікала́ дэ Ліра́, таксама Мікалай Ліранскі (лац.: Nicolaus de Lyra, фр.: Nicolas de Lyre; каля 1270, Ла-Вей-Лір — 23 кастрычніка 1349, Парыж) — французскі багаслоў і прапаведнік, прафесар Парыжскага ўніверсітэта.
Паводле некаторых звестак, паходзіў з яўрэйскай сям’і, якая прыняла хрышчэнне, аднак сучасныя гісторыкі лічаць гэта выдумкай і звязваюць паходжанне легенды з яго добрым веданнем іўрыта. Вядома, што ў 1291 годзе ён стаў манахам ордэна францысканцаў, жыў у кляштары Вернёй-сюр-Аўр. Неўзабаве быў накіраваны ў Парыж для вывучэння багаслоўскіх навук, у 1307 годзе атрымаў ступень бакалаўра, у 1308 годзе — магістра. У 1309 годзе стаў доктарам Сарбоны, з 1319 па 1324 год — правінцыйным міністрам (святаром) Францыі (Іль-дэ-Франс, паўночнай Пікардыі і Шампані), затым на той жа пасадзе ў Бургундыі. У 1310 годзе прымаў актыўны ўдзел у час працэсу паэтэсы Маргарыты Парэтанскай. У 1330 годзе пераехаў у Парыж, дзе да канца жыцця займаўся багаслоўскімі даследаваннямі, у першую чаргу пытаннямі блажэннага бачання — сумесна з дваццаццю васьмю іншымі багасловамі па загадзе караля Філіпа IV Прыгожага.
Склаў першы падрабязны каментарый да ўсіх кніг Старога і Новага запавету у форме гутарак («Postilla litteralis super totam Bibliam»), які ў сярэднія вякі быў распаўсюджаны ў многіх спісах. Пасля вынаходства кнігадрукавання каментарый неаднойчы выпускалі друкарскім спосабам. Выходзілі асобныя выданні каментарыя да ўсёй Бібліі, да Евангелля, да пасланняў апостала Паўла. Вялікім фарматам і ў некалькіх тамах выходзіла «Біблія» з каментарыямі Нікала дэ Ліра на лацінскай мове (1481, Венецыя; 1482—83, 1485, 1487, 1489, 1493, 1497, Нюрнберг), на нямецкай мове (каля 1478, Кёльн, 1494, Любек).
На працягу стагоддзяў сачыненні дэ Ліра служылі неабходным дапаможнікам для багасловаў і прапаведнікаў, што прывяло да з’яўлення прымаўкі «nisi Lyra lyrasset, totus mundus delyrasset» (не іграла б Ліра, увесь свет бы шалеў), якую Марцін Лютэр, на якога працы дэ Ліра таксама аказалі вялікі ўплыў і які ў сваіх постылах (пропаведзях) многае запазычаў з яго сачыненняў, замяніў фразай «si Lyra non lyrasset, Lutherus non saltasset» (не іграла б Ліра, не скакаў бы Лютэр).
Францыск Скарына выкарыстаў яго каментарый пры падрыхтоўцы асобных біблейскіх кніг. П. У. Уладзіміраў лічыў, што каментарый Нікала дэ Ліра з’явіўся крыніцай для правядзення Скарынам паралеляў паміж Старым і Новым запаветам у прадмове да кнігі «Ісус Навін», для супастаўлення асобных навуковых дысцыплін і біблейскіх кніг у агульнай прадмове да ўсёй «Бібліі». Скарына ўслед за Нікала дэ Ліра прыводзіць у назвах кніг і ў прадмовах словы і фразы са старажытна-яўрэйскага тэксту Бібліі з іх перакладамі (у Нікала дэ Ліра — на грэчаскую і лацінскую мовы, у Скарыны — дадаткова і на беларускую мову). Якім выданнем каментарыяў карыстаўся Скарына, пакуль не ўстаноўлена; ёсць меркаванне, што адным з выданняў А. Кобергера.