У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Волкаў.
Мікалай Цярэнцьевіч Волкаў (1913—1956) — падпалкоўнік Савецкай Арміі, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1944).
Мікалай Волкаў нарадзіўся 5 мая 1913 года ў пасёлку Змяінагорск (цяпер — горад у Алтайскім краі) у сялянскай сям’і. Скончыў восем класаў школы, затым рабфак.
У 1934 годзе Воўкаў скончыў Краснаярскі 1-ы лесатэхнічны інстытут, пасля чаго працаваў спачатку настаўнікам, а з 1939 года — інспектарам Змяінагорскага раённага аддзела народнай адукацыі.
12 студзеня 1940 года Волкаў быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію, служыў у горадзе Чырчык Ташкенцкай вобласці Узбекскай ССР на пасадзе старшыны палкавой роты 470-га стралковага палка 194-й стралковай дывізіі. Са жніўня 1941 года — на франтах Вялікай Айчыннай вайны. Прайшоў шлях ад камандзіра кулямётнага ўзвода да камандзіра стралковага палка. Прымаў удзел у баях на Рэзервовым, Бранскім, Заходнім, Цэнтральным, 1-м Беларускім, 1-м і 3-м Прыбалтыйскіх франтах. Тры разы быў паранены. Удзельнічаў ў Смаленскам бітве, бітве за Маскву, на Курскай бітве, бітве за Дняпро, вызваленні Беларускай ССР, Прыбалтыкі, Польшчы, Вісла-Одэрскай аперацыі, баях у Германіі.
Да верасня 1943 года гвардыі маёр Мікалай Волкаў быў намеснікам камандзіра 32-га гвардзейскага стралковага палка 12-й гвардзейскай стралковай дывізіі 61-й арміі Цэнтральнага фронту. Вызначыўся падчас бітвы за Дняпро[1].
29 верасня 1943 года, разведав месца пераправы праз Днепр, Волкаў арганізаваў падрыхтоўку падручных сродкаў і фарсіраванне ракі ў раёне вёскі Глушэц Лоеўскага раёна Гомельскай вобласці. Пад яго непасрэдным камандаваннем падраздзяленні палка адбілі некалькі варожых контратак, утрымаўшы захоплены плацдарм на заходнім беразе Дняпра[1].
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 15 студзеня 1944 года за «ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм» гвардыі маёр Мікалай Волкаў быў удастоены высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» за нумарам 2936[1].
У [[1948] гаду Воўкаў скончыў Ваенную акадэмію імя Фрунзе. Камандаваў палком у ГСВГ, затым у 28-й арміі Беларускай ваеннай акругі.
З сакавіка 1954 года Волкаў быў выкладчыкам на Курсах удасканалення афіцэрскага складу акругі.
18 мая 1956 года памерла яго жонка, пасля чаго Волкаў стаў злоўжываць алкаголем.
31 жніўня 1956 года ён быў вызвалены ад выкладчыцкай працы на курсах і пераведзены старшым выкладчыкам ваеннай кафедры Беларускага інстытута фізічнай культуры і спорту, аднак на той працы ён ні разу не з’явіўся.
10 кастрычніка 1956 года ён павесіўся. Пахаваны ў Гомелі[1].
Быў таксама узнагароджаны трыма ордэнамі Чырвонага Сцяга, ордэнам Айчыннай вайны 2-й ступені, двума ордэнамі Чырвонай Зоркі, а таксама шэрагам медалёў. У гонар Волкава названая вуліца ў Змяінагорске, на цэнтральнай плошчы горада усталяваны яго бюст[1].