Лусія Фрэй або Лусія Фрэй-Готэсман (польск.: Łucja Frey-Gottesman; 3 лістапада 1889, Львоў — 1942?) — польскі лекар і неўролаг, вядомая тым, што апісала сіндром, названы пазней яе імем. Яна была адной з першых жанчын-акадэмічных неўролагаў у Еўропе. Фрэй загінула падчас Халакосту ў 1942 годзе ў Львоўскім гета ва ўзросце 53-х гадоў.
Лусія Фрэй нарадзілася 3 лістапада 1889 года ў Львове, які тады ўваходзіў у склад Аўстра-Венгерскай імперыі, яна была дачкой будаўнічага падрадчыка Шымона Сымха Фрэя і яго жонкі Дзіны (у дзявоцтве Вайнрэб)[5]. Фрэй і яе сям’я былі яўрэямі[6]. Яна вучылася ў хрысціянскай пачатковай школе паміж 1896 і 1900 гадамі. Скончыл аэкстэрнам сярэднюю школу Францішка-Юзэфа ў 1907 годзе. Пасля заканчэння вучылася матэматыцы і філасофіі ў прафесара Мар’яна Смалухоўскага (1872—1917). Яна была студэнткай філасофскага факультэта з 1907 па 1912 год, але праз пяць гадоў пераехала ў Варшаву і пачала вывучаць медыцыну.
Фрэй вывучала медыцыну з 1918 па 1923 год і атрымала свой медыцынскі дыплом 2 чэрвеня 1923 года. Яе навучанне было перапынена на год з-за польска-ўкраінскай вайны[5].
Пасля заканчэння вучобы працягнула працу старшым асістэнтам прафесара Казіміра Ажэхоўскага (1878—1942) у яго варшаўскай неўралагічнай клініцы[6][7]. У канцы 1928 года яна пакінула Варшаву, каб вярнуцца ў Львоў, і выйшла замуж за адваката Мардэхая (Марэка) Готэсмана (1887—1941?)[5]. З мая 1929 года працавала ў неўралагічнай клініцы ў Львове на вуліцы Рапапорта намеснікам старшага кансультанта. У 1930 годзе нарадзіла дачку Дануту[5].
Пасля савецкага ўварвання ў Польшчу 19 верасня 1939 года і наступнай акупацыі Львова Марк Готэсман быў абвінавачаны ў контррэвалюцыйнай дзейнасці і арыштаваны НКУС; пасля гэтага моманту пра яго нічога не вядома. У 1941 годзе пад нямецкай акупацыяй Львова Лусія Фрэй была пераселена ў гета і вымушана працаваць у паліклініцы ў гета на Замарстыноўскай 112. Верагодна, яна была забітая разам са сваімі пацыентамі падчас ліквідацыі гета ў жніўні 1942 года або неўзабаве пасля высылкі ў лагер смерці Белжэц. Няма доказаў таго, што яна ці хто-небудзь з яе сваякоў выжыў[5][6].
У яе жыцці шмат нявызначанасці. Паводле сьведчаньняў Яд ва-Шэм Хэдвы Балат, нявесткі Фрэі, Лусія і Марэк мелі сына па імі Якуб, які нарадзіўся ў 1919 годзе. Гэта, хутчэй за ўсё, Якуб Готэсман, сын Марэка Готэсмана ад яго першай жонкі Клары Філіп. Якуб таксама быў забіты падчас Халакосту, як і яго маці Клара і ягоны айчым доктар Міхал Сокалер.
Да 2004 года існавалі толькі кароткія біяграфічныя артыкулы пра жыццё Лусіі Фрэй: на польскай[6][8], шведскай[9] і англійскай мовах. Гэтыя выданні паўтаралі фрагментарныя і скупыя факты з класічнай манаграфіі Яўфеміюша Германа пра польскіх неўролагаў[7]. У біяграфіі Мірыям Мольтрэхт апублікаваныя новыя факты пра яе трагічнае жыццё[5]. Аднак імя Фрэя часта апускаецца або пішацца з памылкамі ў многіх падручніках і слоўніках. Даты нараджэння і смерці аўстрыйскага лекара і фізіёлага Максіміліяна Руперта Франца фон Фрэя (1852—1932) часам памылкова даваліся як яе[10][11].
Публікацыя Фрэй пра сіндром вушна-скроневага нерва, які цяпер шырока вядомы як «сіндром Фрэй» («zespół Łucji Frey» па-польску), была апублікавана ў 1923 годзе, спачатку ў польскім часопісе «Polska Gazeta Lekarska», а пазней у тым жа годзе ў вядомым французскім часопісе «Revue Neurologique»[12]. Гэта было не самае першае апісанне гэтай сукупнасці сімптомаў. Папярэднікамі Фрэі былі Кастрэмскі (1740), Дзюфенікс (1757)[13], Бартэз (1806)[14], Дзюпюі (1816)[15], Браўн-Секвар (1849)[16][17], Байларгер (1853), Генле (1855)[18], Берар (1855)[19], Бергунью (1859)[20], Руер (1859)[21], Боткін (1875)[22], Паркс Вебер (1897)[23], Нью і Бозер (1922)[24], і Ліпштат (1922)[25]. І Браўн-Секард, і Хенле паведамілі пра свае сімптомы. Ва ўсіх гэтых назіраннях адсутнічае шырокае ўяўленне аб анатоміі, паталогіі і дакладным механізме смакавага потаадлучэння. Артыкул Лусіі Фрэй «Przypadek zespołu nerwu usznoskroniowego» («Le Syndrome du Nerf Auriculo-Temporal») лічыцца першым падобным апісаннем з’явы. Фрэй была першай, хто прызнаў гэты сіндром як парушэнне сімпатычнай і парасімпатычнай інервацыі.
Эпонім «сіндром Фрэй» быў уведзены ў медыцынскую літаратуру Генрыкам Хігерам у 1926 годзе[26] і ў 1932 годзе Басо[27]. У знак прызнання ранейшых апісанняў гэтага сіндрому яго таксама часам называюць сіндромам Байларгера, сіндромам Фрэя-Байларгера або сіндромам Дзюпюі.
Акрамя гэтай важнай працы, Фрэй апублікавала артыкулы пра ўплыў раслінных ядаў на дэгенерацыю спіннога мозгу[28], тапаграфію ствала мозгу[29][30], бакавы аміятрафічны склероз[31][32], суставы Шарко, анеўрызмы спляценняў мазгавога рэчыва[33][34], кісты страўнічкаў галаўнога мозгу[35], пухліны клівуса[36], пухліны лобнай долі і рэтрапленіальныя пухліны[37][38].
Поўны спіс твораў Лусіі Фрэй (яна з’яўляецца адзіным аўтарам, калі не пазначана іншае)[5]: