Карлас Асенсіа Кабанільяс (ісп.: Carlos Asensio Cabanillas; 1896 — 1969) — іспанскі ваенны дзеяч, генерал-лейтэнант. Удзельнік грамадзянскай вайны 1936—1939 гадоў.
Скончыў пяхотнае вучылішча ў Таледа, афіцэр Генеральнага штаба. На працягу сямі гадоў служыў у Марока ў складзе групы мараканскіх войскаў «рэгуларэс» (Fuerzas Regulares Indígenas) у Тэтуане, затым камандаваў аналагічным падраздзяленнем у Мелільі. Быў узнагароджаны асабістай ваеннай медалём. Да 1936 года меў чын падпалкоўніка, удзельнічаў у ваеннай змове супраць урада Народнага Фронту.
Быў адным з кіраўнікоў паўстання вайскоўцаў-нацыяналістаў у Іспанскім Марока, з якога пачалксч грамадзянскай вайне. Разам з палкоўнікамі Сайнсам дэ Буруагай і Хуанам Луісам Бейгбедэрам узначаліў захоп Тэтуана, дзе размяшчаўся Вярхоўны камісарыят Іспаніі ў Марока. У пачатку вайны яго калона, знаходзячыся ў авангардзе войскаў пад камандаваннем Хуана Ягуэ, здзейсніла марш ад Севільі да Мадрыда, падчас якога ўдзельнічала ва ўзяцці гарадоў Бадахос, Таледа і Талавера-дэ-ла-Рэйна. У ходзе няўдалага штурму войскамі нацыяналістаў Мадрыда восенню 1936 атрады пад камандаваннем Асенсіа змагаліся ў кровапралітных баях у раёне ўніверсітэцкага гарадка і прасунуліся далей іншых падраздзяленняў паўстанцаў на гэтым кірунку, аж да заканчэння баявых дзеянняў у 1939 годзе. У 1937-м у Харамскай бітве яго калона ўзначальвала фарсіраванне ракі Харама, але была спынена інтэрнацыянальнымі брыгадамі.
Сам Асенсіа праявіў сябе энергічным ваеначальнікам, за поспехі быў выраблены ў палкоўнікі, а затым у генералы. Удзельнічаў у бітве ў Брунетэ, у кампаніі ў Арагоне і ў захопе франкісцкімі войскамі Каталоніі, камандаваў 12-й дывізіяй.
Пасля заканчэння грамадзянскай вайны генерал Асенсіа з’яўляўся Вярхоўным камісарам Іспаніі ў Марока (люты 1940—май 1941). У 1942, пасля адстаўкі манархічна настроенага генерала Хасэ Энрыке Варэлы з пасады ваеннага міністра, Франсіска Франка прызначыў на яго пасаду Асенсіа.
Займаў пасаду ваеннага міністра да ліпеня 1945, калі быў выведзены з урада разам з іншымі прагерманскі настроенымі міністрамі. Затым працягваў знаходзіцца на вышэйшых пасадах у іспанскай арміі — быў начальнікам Генеральнага штаба, генерал-капітанам Балеарскіх астравоў і кіраўніком ваеннага кабінета начальніка дзяржавы (Франка). Быў выраблены ў генерал-лейтэнанты. З’яўляўся пракурадорам (членам) франкісцкіх картэсаў (парламента). У канцы жыцця ўваходзіў у склад Савета Каралеўства.