Граф Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў (2 [14] сакавіка 1877 — 20 лістапада 1954) — рускі і савецкі ваенны дзеяч, дыпламат, саветнік кіраўніка НКЗС, пісьменнік. Генерал-маёр Расійскай імперыі (1917 г.). Генерал-лейтэнант СССР (1943 г.).
З роду Ігнацьевых, сын генерала А. П. Ігнацьева і князёўны С. С. Мяшчэрскай. Пачаў службу ў Кавалергардскім палку, удзельнічаў у руска-японскай вайне. Пасля рэвалюцыі перайшоў на савецкую службу, апублікаваў мемуары «Пяцьдзясят гадоў у страі», якія шмат разоў перавыдаваліся.
У 1894 годзе — скончыў Уладзімірскі Кіеўскі кадэцкі корпус, пераведзены ў спецыяльныя класы Пажаскага Яго Вялікасці корпуса.
У 1896 годзе — скончыў Пажаскі Яго Вялікасці корпус і выпушчаны карнетам у Кавалергардскі Яе Вялікасці полк. Паручнік (1900).
1902 год — скончыў Мікалаеўскую акадэмію генеральнага штаба па 1-м разрадзе. Штабс-ротмістр гвардыі з перайменаваннем у капітаны ГШ.
1902—1903 год — прыкамандзіраваны да Афіцэрскай кавалерыйскай школы для вывучэння тэхнічнага боку кавалерыйскай справы.
1903—1904 год — камандзір эскадрона ў лейб-гвардыі Уланскім Яе Вялікасці палку.
Удзельнік Руска-японскай вайны. З лютага 1904 года па жнівень 1905 года — памочнік старэйшага ад’ютанта ўпраўлення генерал-кватэрмайстара Маньчжурскай арміі. З лістапада 1904 года па май 1905 года — обер-афіцэр для справаводства і даручэнняў упраўлення генерал-кватэрмайстра штаба Генерал-кватэрмайстра на Далёкім Усходзе. Са жніўня па снежань 1905 года — выканаўца пасада старэйшага ад’ютанта кіравання генерал-кватэрмайстра 1-й Маньчжурскай арміі.
Са снежня 1905 года па май 1907 года — обер-афіцэр для адмысловых даручэнняў пры штабе Гвардзейскага корпуса. З 22 красавіка 1907 года — падпалкоўнік[3]. З мая 1907 года па студзень 1908 года — штаб-афіцэр для асобых даручэнняў штаба 1-га армейскага корпуса.
З 1908 года ваенны агент у Даніі, Швецыі і Нарвегіі. Палкоўнік (06.12.1911)[4].
У 1912—1917 — ваенны агент ва Францыі; адначасова прадстаўнік рускай арміі пры французскай галоўнай кватэры. Падчас Першай сусветнай вайны кіраваў размяшчэннем ваенных заказ у Францыі і пастаўкай іх у Расію. Адным з яго памочнікаў у гэты перыяд быў М. М. Касцевіч.
Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі перайшоў на бок Савецкай улады, заставаўся ў Францыі. У 1925 годзе перадаў савецкаму ўраду грашовыя сродкі, якія належалі Расіі (225 млн франкаў золатам) і ўкладзеныя на яго імя ў французскія банкі. За гэтыя дзеянні быў падвергнуты байкоту з боку эмігранцкіх арганізацый. Быў выключаны з таварыства выпускнікоў Пажаскага корпуса і афіцэраў Кавалергардскага палка. Пад заклікам, якія прызываў да суровага суда над ім як адступнікам, падпісаўся родны брат[5], П. А. Ігнацьеў.
Працаваў у савецкім гандлёвым прадстаўніцтве ў Парыжы. У 1937 годзе вярнуўся ў СССР. Служыў у Чырвонай арміі, працаваў у ваенных навучальных установах: інспектар і старэйшы інспектар па замежных мовах Упраўлення ваенна-навучальных устаноў РСЧА, начальнік кафедры замежных моў Ваенна-медыцынскай акадэміі. У 1940 годзе прыняты ў Саюз пісьменнікаў СССР. З кастрычніка 1942 года — старэйшы рэдактар ваенна-гістарычнай літаратуры Ваеннага выдавецтва НКА СССР. Быў ініцыятарам стварэння ў 1943 г. кадэцкага корпуса ў Маскве (Сталін ухваліў прапанову і назваў вучылішча Сувораўскім). У тым жа годзе ініцыяваў вяртанне пагон у дзеючую армію.
У 1947 годзе выйшаў у адстаўку. Аўтар успамінаў «Пяцьдзясят гадоў у страі».
Быў жанаты ў першым шлюбе з Аленай Уладзіміраўнай Ахотнікавай (1888—1975), дачкой шталмайстара Уладзіміра Мікалаевіча Ахотнікава і князёўны Аляксандры Пятроўны Трубяцкой, унучкай княгіні Лізаветы Эспераўны Трубяцкой, пасля смерці якой Ахотнікавы атрымалі ў спадчыну маёнтак Елізавеціна. Пасля разводу ў 1918 годзе ажаніўся з балерынай Наталляй Уладзіміраўнай Труханавай.
Памёр у Маскве. Пахаваны на Новадзявочых могілках (3 участак 63 шэраг).