У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Быхоўскі.
Абрам (Аураам) Ісаевіч Быхоўскі (29 жніўня 1895, Дуброўна — 22 лістапада 1972, Масква) — савецкі арганізатар ваеннай вытворчасці, дырэктар шэрагу буйных прадпрыемстваў Ваенна-прамысловага комплексу СССР, генерал-маёр інжынерна-артылерыйскай службы (18 лістапада 1944 года), Герой Сацыялістычнай Працы. Ахвяра барацьбы з касмапалітызмам.
Аўраам Ісаевіч Быхоўскі нарадзіўся 29 жніўня 1895 года ў мястэчку Дуброўна Магілёўскай губерні (зараз горад Дуброўна Віцебскай вобласці, Беларусь). Адаптаванае для зносін імя Абрам прыняў у хуткім часе пасля паўналецця, потым ва ўсіх афіцыйных дакументах значыўся як Абрам Ісаевіч. Яго бацька, Ісай Быхоўскі, быў рамеснікам. Абрам Ісаевіч вучыўся ў пачатковай яўрэйскай школе[1], а ў 1911 годзе пачаў працоўную дзейнасць з працы на «Дняпроўскай мануфактуры» (зараз «Дубровенскі льнозавод»)[2], потым быў сарціроўшчыкам лесу, дзясятнікам на будоўлі. У 1924 годзе скончыў Шосткінскі хіміка-тэхналагічны тэхнікум, а ў 1927 годзе Маскоўскі хіміка-тэхналагічны інстытут[3].
Пасля заканчэння інстытута па распараджэнні Р. К. Арджанікідзэ непрацяглы час працаваў у Самары[4], часова выконваючы абавязкі дырэктара завода, а потым пераехаў у Іжэўск і пачаў працаваць на заводзе № 180[3].
Работу на Іжстальзаводзе Быхоўскі пачаў у 1927 годзе з пасады загадчыка вытворчасці інструментальнага аддзела[4]. У 1929 годзе Абрам Ісаевіч быў прызначаны на пасаду тэхнічнага дырэктара. У 1931 годзе стаў членам ВКП(б). У красавіку 1933 года стажыраваўся на заводзе Крупа ў Эссане (Германія). 3 сакавіка 1935 года стаў дырэктарам завода. Пад кіраўніцтвам Быхоўскага завод засвоіў серыйны выпуск аўтаматычных вінтовак АВС-36 канвеерна-паточным спосабам (з верасня 1936 года), матацыкла ІЖ-7, паляўнічага ружжа ІЖ БК-36, шэрагу такарных і рэвальверных станкоў, а таксама было створана Бюро для распрацоўкі стралковай зброі[3]. За поспехі ў арганізацыі вытворчасці ў 1936 годзе Сярго Арджанікідзэ прэміраваў Абрама Быхоўскага легкавым аўтамабілем у асабістую маёмасць[5].
Дзякуючы намаганням Абрама Ісаевіча было атрымана фінансаванне будаўніцтва першай трамвайнай лініі ў Іжэўску[5], якая адкрылася 18 лістапада 1935 года.
У 1937 годзе, на хвалі масавых рэпрэсій, на Абрама Быхоўскага былі здзейснены шматлікія даносы ў «органы», якія сігналізавалі пра яго сувязі з «інжынерамі-шкоднікамі» і ўказвалі на сувязі Быхоўскага з германскімі прамысловымі коламі. Ад рыхтаваўшыхся рэпрэсій яго выратаваў наркам узбраення Б. Л. Ваннікаў[6].
У сакавіку 1939 года Іжстальзавод быў падзелены на два прадпрыемствы, якія атрымалі ўласных дырэктараў. Быхоўскага прызначылі дырэктарам завода № 172 у Пярмі[4].
У сакавіку 1939 года Абрам Ісаевіч быў прызначаны дырэктарам машынабудаўнічага завода № 172 Наркамата ўзбраення СССР[3] (Пермь). Пад кіраўніцтвам Быхоўскага ў перадваенны час завод пачаў вытворчасць шэрагу артылерыйскіх сістэм (152-мм гаўбіца ўзору 1938 года (М-10), 107-мм дывізіённая гармата ўзору 1940 года (М-60) і іншыя)[3]. За свае дасягненні завод быў узнагароджаны ордэнам Леніна (13 студзеня 1941 года)[7].
За сваю дзейнасць у перадваенны перыяд Абрам Ісаевіч быў уганараваны ўрадавымі ўзнагародамі: 8 чэрвеня 1939 года атрымаў ордэн Леніна, а 3 студзеня 1941 года — ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга.
З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны работа завода № 172 значна актывізавалася. Ужо ў верасні 1941 года пачаўся масавы выпуск 45-мм супрацьтанкавай гарматы 53-К. У 1942 годзе завадское КБ сумесна са спецыяльным канструктарскім бюро НКУС (АТБ «Кресты») пад кіраўніцтвам М. Ю. Цырульнікава распрацавала, а завод запусціў у вытворчасць 45-мм супрацьтанкавую гармату М-42. За паўгады вытворчасць была даведзена да 700 гармат у месяц[3]. Усяго ў перыяд з 1941-га па 1945 год завод засвоіў вытворчасць васьмі артсістэм[3]:
45-мм супрацьтанкавая гармата ўзору 1937 года (53-К) 45-мм супрацьтанкавая гармата ўзору 1942 года (М-42) 76-мм палкавая гармата ўзору 1927 года 76-мм палкавая гармата ўзору 1943 года 25-мм аўтаматычная зенітная гармата ўзору 1940 года (72-К) 45-мм марская зенітная гармата М—13 122-мм гармата А-19С для самаходнай артылерыйскай устаноўкі ІСУ-122 152-мм гармата МЛ-20C для самаходнай артылерыйскай устаноўкі ІСУ-152 За гады Вялікай Айчыннай вайны завод пад кіраўніцтвам Быхоўскага выпусціў 48 600 гармат, што склала каля трэці ад агульнага выпуску гармат савецкай прамысловасцю. Толькі ў 1942 годзе завод звыш плана выпусціў прадукцыі на 40 артылерыйскіх палкоў[8]. За работу ў час вайны завод быў узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (3 чэрвеня 1942 года)[7], Чырвонага Сцяга (15 кастрычніка 1944 года)[7][9], Айчыннай вайны I ступені (28 чэрвеня 1945 года)[7].
3 чэрвеня 1942 года за выдатныя заслугі ў справе арганізацыі вытворчасці, засваенне новых відаў артылерыйскага і стралковага ўзбраення і ўмелае кіраўніцтва заводам Быхоўскаму было прысвоена званне Героя Сацыялістычнай Працы[10][11].
У цяжкія ваенныя гады Быхоўскі надаваў шмат увагі патрэбам завадчан. Напрыклад, у адным з цэхаў была наладжана вытворчасць брызентавага абутку на драўлянай падошве, які бясплатна выдавалі рабочым[8].
У лютым 1947 года 51-гадовы Абрам Быхоўскі быў абраны дэпутатам Вярхоўнага Савета РСФСР. У якасці дэлегата ўдзельнічаў у VIII Надзвычайным з’ездзе Саветаў, дэпутат ВС РСФСР 2-га склікання[12].
У 1951 годзе завод пад кіраўніцтвам Абрама Ісаевіча пачаў выпускаць 130-мм гармату М-46 і 152-мм гармату М-47.
У 1952 годзе ў рамках антыяўрэйскай чысткі ў галінах абароннай індустрыі быў зняты з пасады дырэктара завода ў Мотавіліхе[13] і пераведзены з Пярмі ў Падмаскоўе.
У 1952—1953 гады ўзначальваў Падольскі электрамеханічны завод (горад Падольск, Маскоўская вобласць), які пад кіраўніцтвам Быхоўскага пачаў выпускаць антэнныя ўстройствы для многаканальных зенітных комплексаў, а таксама гідрапрыводы для 130-мм зенітнай гарматы КС-30 і перыскопаў падводных лодак. У час дырэктарства Абрама Ісаевіча было створана 5 новых цэхаў для вытворчасці антэннага абсталявання, а таксама пачалося актыўнае будаўніцтва жылля для завадчан[14].
З 1953 па 1956 год Быхоўскі працаваў дырэктарам філіяла № 2 НДІ-88 (п/с 10), размешчанага ў пасёлку «Навастройка» Маскоўскай вобласці. У жніўні 1956 года філіял № 2 быў пераўтвораны ў самастойны навукова-даследчы інстытут (НДІ) № 229 (пазней НДІ Хіммаш, а зараз ФКП НІЦ РКП). 11 кастрычніка 1956 года на справаздачна-перавыбарчым сходзе партыйнай арганізацыі філіяла № 2 супраць Быхоўскага выступіў супрацоўнік філіяла Міхаіл Вавілавіч Сухапалька. Сам Абрам Ісаевіч адсутнічаў на гэтым сходзе. У выніку Быхоўскі не быў выбраны ў партбюро прадпрыемства, што паслужыла падставай для зняцця яго з пасады дырэктара[15]. Пасля гэтага пайшоў на пенсію[16]. Ю. І. Кастаглод, які працаваў пад кіраўніцтвам Абрама ісаевіча, адзначаў яго высокую культуру ў зносінах з падначаленымі[15]. За час работы А. І. Быхоўскага дырэктарам філіяла № 2 былі запушчаны ў эксплуатацыю выпрабавальныя стэнды «аб’ект № 2» (стэнд для наземнай адпрацоўкі ракеты Р-7), «аб’ект № 3» (стэнд для наземной адпрацоўкі зенітных ракет), «аб’ект № 4» (стэнд для выпрабаванняў вадкасных ракетных рухавікоў малой цягі), а таксама пабудаваны Дом культуры «Космас»[15].
Памёр 22 лістапада 1972 года ў маскоўскай бальніцы для ветэранаў працы ў Ізмайлава[17]. Пахаваны ў Маскве на Навадзевічых могілках[18].
А. І. Быхоўскі быў жанаты на Раісе Барысаўне Быхоўскай (у дзявоцтве — Лур’е, 1906—1963), якая працавала музычным педагогам. Двое дзяцей: дачка Вера Аўрамаўна Быхоўская (1929—1997), інжынер; сын Анатоль Аўрамавіч Быхоўскі (нар. 30 красавіка 1934, Іжэўск) — заслужаны трэнер СССР па шахматах, міжнародны майстар, шматгадовы трэнер юнацкай зборнай СССР[17].
Каля прахадной ПАТ «Мотавіліхінскія заводы» ўстаноўлена мемарыяльная пліта ў гонар Абрама Ісаевіча Быхоўскага[19]. Нарыс пра Быхоўскага, які напісаны Самуілам Персавым у 1940-я гады, быў апублікаваны ў ЗША[20]. Існуе меркаванне, што Абрам Быхоўскі з’яўляецца правобразам дырэктара завода Лістападава з рамана Веры Пановай «Кружилиха» («Люди добрые»)[15].