Уладзімір Рыгоравіч Ванееў (6 жніўня 1896, в. Шчыпічоўшчына, Кацельніцкі раён, Вяцкая губерня — 12 кастрычніка 1941) — адзін з арганізатараў падпольнай барацьбы і партызанскага руху ў Беларусі, дзяржаўны і партыйны дзеяч БССР[1].
Упершыню трапіў на фронт падчас першай сусветнай у 1915 годзе, ваяваў на Заходнім фронце[1]. На сабе адчуў усе нягоды вайны, захапіўся ідэямі марксізму, трапіў у спіс «палітычна ненадзейных» байцоў. У лютым 1917 года ў акопах пад Бабруйскам ён даведаўся аб перамозе Лютаўскай рэвалюцыі і з гэтага моманту актыўна ўключыўся ў палітычнае жыццё краіны. Вёў сярод салдат актыўную прапаганду ідэй бальшавізму. У пачатку 1918 года ўступіў у партыю, удзельнічаў у грамадзянскай вайне[1].
У 1921 годзе вяртаецца ў родную вёску і арганізоўвае там камуністычную ячэйку з парабкаў і беднаты. Быў абраны старшынёй Кацельнічскага гарсавета. Паступіў у Прамысловую акадэмію у Маскве, але скончыць навучанне не атрымалася — у 1933 годзе яго прызначылі начальнікам палітаддзела саўгаса ў Заходне-Сібірскім краі.
Член ЦВК СССР у 1927-29. Дэпутат Вярхоўнага Савета СССР з 1937 года[1].
У 1937 годзе па распараджэнні ЦК ВКП(б) прызначаны на пасаду старшыні Мінскага гарадскога савета[1]. Многае зрабіў для добраўпарадкавання сталіцы, часта бываў на важных будаўнічых аб’ектах, у цэхах, бальніцах і школах . У гэтым жа годзе становіцца дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР. Кіруе будаўніцтвам абарончых рубяжоў і ваенных прадпрыемстваў. 28 ліпеня 1938 года прызначаны на пасаду наркама гандлю БССР[2], з сакавіка 1939 намеснік старшыні СНК БССР[1].
З сакавіка 1941 года — сакратар ЦК КП(б)Б[1]. Займаўся мабілізацыяй ваеннаслужачых, арганізацыяй эвакуацыі насельніцтва, вывазам у тыл дакументаў, матэрыяльных каштоўнасцяў і абсталявання. Пасля таго як пад націскам фашыстаў давялося пакінуць Мінск, працягваў займацца гэтым у Магілёве, Віцебску, Гомелі.
Ванееў стаяў ля вытокаў партызанскага руху на тэрыторыі Беларусі. Паводле яго рэкамендацый у тыл праціўніка былі адпраўленыя будучыя буйныя арганізатары і кіраўнікі партызанскага руху: Корж, Бумажкоў, Маркаў, Шмыроў, Кляшчоў[3] і многія іншыя.
23 ліпеня 1941 года быў прызначаны брыгадным камісарам, членам Ваеннага савета 19-й арміі(руск.) бел. Заходняга фронту[1] і ўдзельнічаў у абарончых баях пад Віцебскам, Смаленскам, Вязьмай. Трапіў у акружэнне. Пры прарыве варожага кольца быў на чале адной з ударных груп. 12 кастрычніка 1941 года, калі прарыў быў амаль завершаны, яго жыццё абарвалася — адважны камандзір загінуў у баі.
16 верасня 1943 года за заслугі ў арганізацыі партызанскага руху ў Беларусі, гераізм і мужнасць, праяўленыя ў барацьбе з ворагам, Уладзімір Ванееў пасмяротна быў узнагароджаны ордэнам Леніна.
Імем Уладзіміра Ванеева названы вуліца і плошча ў Мінску[1][4].