У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бонч-Бруевіч.
Уладзімір Дзмітрыевіч Бонч-Бруевіч (28 чэрвеня 1873, г. Масква — 14 ліпеня 1955) — бальшавік, савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч, доктар гістарычных навук, этнограф, пісьменнік. Брат Міхаіла Дзмітрыевіча Бонч-Бруевіча[1].
Нарадзіўся ў дваранскай сям’і беларускага паходжання, выхадца з Магілёўскай губерні; сын каморніка.
У 1884—1889 гадах студэнт Маскоўскага землямерная інстытута; за арганізацыю выступу студэнтаў выключаны і сасланы пад наглядам паліцыі ў Курск. Там скончыў землямернае вучылішча[1].
Вярнуўся ў 1892 годзе ў Маскву, увайшоў у «Маскоўскі рабочы саюз». Наладзіў друк на гектографе і распаўсюджванне нелегальнай літаратуры.
З 1895 года удзельнічаў у рабоце сацыял-дэмакратычнага гуртка, які пазней увайшоў у «Маскоўскі рабочы саюз». У 1896 годзе эміграваў у Швейцарыю, арганізоўваў перасылку ў Расію рэвалюцыйнай літаратуры і паліграфічнага абсталявання. Пасля знаёмства з У. І. Ульянавым (Ленінам) стаў актыўным супрацоўнікам «Іскры»[1].
Займаўся вывучэннем жыцця і вераванняў разнастайных сектантаў, у тым ліку на прадмет магчымасці рассылаць сектантам «Іскру»[2][3]. У 1909 годзе апублікаваў сабраныя ім у Канадзе псалмы духабораў («Жывёльная кніга духаборцаў»)[4][5].
У 1903—1905 гадах быў загадчыкам экспедыцыяй ЦК РСДРП (Жэнева), адзін са стваральнікаў архіва ЦК[1]. У 1905 вярнуўся ў Расію, працаваў у газеце «Новае жыццё». У 1905 удзельнічаў у падрыхтоўцы ўзброенага паўстання ў Санкт-Пецярбургу, арганізоўваў падпольныя склады са зброяй.
У 1906—1907 гг. сакратар і член рэдкалегіі часопіса «Наша думка». У 1908—1918 гг. кіраваў бальшавіцкім выдавецтвам «Жыццё і веданне». З 1912 а член рэдкалегіі газеты «Праўда». Неаднаразова арыштоўваўся, але сур’ёзным пераследам не падвяргаўся. У 1917 член выканкама Петраградскага савета, часовы рэдактар газеты «Рабочы і салдат» (адна з назваў «Вячэрні Пецярбург»).
У 1917 узначальваў камендатуру раёна Смольны — Таўрычны палац. Быў кіраўніком спраў Савета Народных Камісараў да кастрычніка 1920.
Адначасова ў снежні 1917 — сакавіку 1918 быў старшынёй Камітэта па барацьбе з пагромамі, а ў лютым — сакавіку 1918 — членам Камітэта рэвалюцыйнай абароны Петраграда. З сакавіка 1918 — намеснік старшыні Савета урачэбных калегій. У 1919 годзе — старшыня Камітэта па будаўніцтве санітарна-прапускных пунктаў на маскоўскіх вакзалах і Асаблівага камітэта па аднаўленні водаправода і каналізацыі Масквы. У 1918—1919 гг. — Кіраўнік выдавецтва ЦК РКП (б) «Камуніст».
Браў актыўны ўдзел у нацыяналізацыі банкаў, у падрыхтоўцы пераезду савецкага ўрада ў Маскву у сакавіку 1918 года[6]. У 1918 годзе як Кiраўнiк спраў СНК РСФСР завізаваў Пастанову СНК РСФСР ад 05.09.1918 «Пра чырвоны тэрор».
У 1918 абраны правадзейным членам Сацыялістычнай акадэміі грамадскіх навук, у 1918—1920 гг. выдаў шэраг кніг: «Крывавы паклёп на хрысціян», «Хваляванні ў войсках і ваенныя турмы» і іншыя.
Пасля смерці Леніна пераходзіць да навуковай працы. Аўтар твораў па гісторыі рэвалюцыйнага руху ў Расіі, гісторыі рэлігіі і атэізму, сектанцтва, этнаграфіі і літаратуры. У 1920—1929 быў арганізатарам і кіраўніком дасведчанага саўгаса «Лясныя Паляны» пад Масквой, прадукцыя якога перш за ўсё накіроўвалася кіраўнікам партыі і ўрада.
З 1933 года Бонч-Бруевіча — дырэктар Дзяржаўнага літаратурнага музея у Маскве. У 1945—1955 гг. дырэктар Музея гісторыі рэлігіі і атэізму АН СССР у Ленінградзе[1].
Уладзімір Дзмітрыевіч Бонч-Бруевіча памёр 14 ліпеня 1955 года. Пахаваны на Новадзявочых могілках у Маскве.
У. Д. Бонч-Бруевіча быў жанаты на Веры Вялічкінай (1868—1918), пасля яе заўчаснага скону — на Ганне Цінкер (1886—1956), якая ў першым шлюбе была за Саламонам Чарнамордзікам (1880—1943), заснавальнікам і першым дырэктарам Музей Рэвалюцы Музея Рэвалюцыі. Яго дачка Вера, жонка літаратара і публіцыста Л. Л. Авербаха, расстралянага ў 1937, была ўслед за мужам асуджаная ў гады яжоўшчыны і прасядзела некалькі гадоў у лагеры, працуючы там затым лекарам.