У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Барамзіна. Тацця́на Мікала́еўна Барамзіна́ (руск.: Татьяна Николаевна Барамзина; 12 снежня 1919, Глазаў, Вяцкая губерня, Расійская імперыя — 5 ліпеня 1944, Смалявіцкі раён Мінскай вобласці, СССР) — савецкі снайпер і тэлефаністка, ўдзельніца Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1945, пасмяротна). Яфрэйтар.
У гады Вялікай Айчыннай вайны скончыла Цэнтральную жаночую школу снайперскай падрыхтоўкі і з красавіка 1944 года ваявала на 3-ім Беларускім фронце, забіўшы 16 салдат праціўніка. З прычыны праблем са здароўем перавучылася ў тэлефаністку. 5 ліпеня 1944 года ў складзе 3-ага стралковага батальёна 252-га стралковага палка (70-я стралковая дывізія, 33-я армія, 3-і Беларускі фронт) была накіравана да тылу праціўніка дзеля захопу вузла дарог і ўтрымання яго да прыбыцця асноўных сіл. Але на маршы батальён сутыкнуўся з пераўзыходзячымі сіламі праціўніка і быў разбіты, а сама Таццяна Барамзіна была схоплена і жорстка забітая. Перад смерцю яе доўга катавалі так, што яе змаглі апазнаць толькі па рэшткам абмундзіравання і па валасох.
Таццяна Барамзіна нарадзілася ў горадзе Глазаве ў шматдзетнай сям’і. Бацька, Мікалай Макаравіч, быў працоўным на чыгунцы, у гады НЭПу пачаў гандляваць хлебам «па патэнце другога разраду» і быў пазбаўлены выбарчых правоў. Маці, Марфа Мітрафанаўна, вяла хатнюю гаспадарку, з 1928 года пачала гандляваць замест мужа. Пасля яе смерці ў 1931 годзе Марфа Мітрафанаўна дабілася аднаўлення выбарчых правоў. Яна не спыняла гандаль, і ў 1933 іх дом быў канфіскаваны[2].
Таццяна расла мужнай і фізічна моцнай дзяўчынкай, лёкка пераплывала Чэпцу[2]. Скончыўшы 7 класаў школы і Глазаўскае педагагічнае вучылішча, дзе яна ўступіла ў камсамол, стала членам ТСААВІЯХІМа і Расійскага чырвонага крыжа, навучыўшыся страляць з вінтоўкі. Пасля сканчэння вучылішча ў 1937 годзе працавала ў школах сёлаў Амутніцы, Каркашура, Парзёў[2].
У 1940 годзе паступіла ў Пермскі педагагічны інстытут на геаграфічны факультэт. Пасля пачатку вайны прасілася на фронт, але атрымала адмову. Працягнуўшы навучанне, стала працаваць выхавальніцай у дзіцячым садку для эвакуіраваных, вучылася на курсах медсёстраў, здавала кроў[2].
У 1943 годзе была залічана ў Цэнтральную жаночую школу снайперскай падрыхтоўкі, пасля сканчэння якой у красавіку 1944 была накіравана на 3-і Беларускі фронт. У бітвах яна забіла са снайперскай вінтоўкі 16 салдат праціўніка, але хутка ў яе пачаў пагаршацца зрок. Адмовіўшыся дэмабілізавацца, Таццяна перавучылася ў тэлефаністку[2].
22 і 23 сакавіка 1944 года ў бітвах каля вёскі Малое Маразова пад моцным артылерыйскім абстэлам яна 14 разоў выпраўляла парваную тэлефонную сувязь.
5 ліпеня 1944 года Таццяна ў складзе 3-яга стралковага батальёна 252-га стралковага палка (70-я стралковая дывізія, 33-я армія, 3-і Беларускі фронт) была накіравана ў тыл праціўніка для выканання баявой задачы — захапіць у тыле ворага вузел дарог і ўтрымліваць яго да прыбыцья асноўных сіл[2]. На маршы каля вёскі Пекаліна батальён сутыкнуўся з пераўзыходзячымі сіламі праціўніка. У баі Таццяна пад агнём дапамагала параненым. Бача перавагу праціўніка, яна загадала параненым адступаць да лесу, а тым, хто не можа — укрыцца ў бліндажы. Таццяна адстрэльвалася да апошняй кулі, забіўшы 20 варожых салдат. Захапіўшы бліндаж, нацысты расстралялі параненых з супрацьтанкавай стрэльбы. Таццяну доўга катавалі: цела парэзалі кінжалам, вочы выкалалі, грудзі зрэзалі, у жывот уваткнулі штык і дабілі стрэлам з супрацьтанкавай стрэльбы ў галаву. Апазналі яе толькі па рэштках абмундзіравання і па валасох[2].
Таццяна Барамзіна была пахавана на станцыі Волма, а ў 1963 годзе яе астанкі былі перанесены ў брацкую магілу ў вёску Каліта Смалявіцкага раёна Мінскаq вобласці.[2].
8 мая 1946 года вуліца Пралетарская ў Глазаве, дзе вырасла Таццяна, была названа яе імем. Маці, Марфе Мітрафанаўне, павярнулі хату, якая стала выконваць ролю своеасаблівага «музея» Таццяны Барамзіной, пакуль не трапіла пад знос у 1960-я гады[2].
У Глазаве[3] і Іжэўску пастаўленыя помнікі.
Яе імем названая школа № 86, спартыўная дзіцяча-юнацкая школа ў Пермі і школа № 53 у Іжэўску. Навек залічана ў спіс сярэдняй школы № 2 горада Глазава. На будынку Пермскага педагагічнага інстытута ў ейную памяць пастаўлена мемарыяльная дошка[4].
Імем Таццяны Барамзіной названыя вуліцы ў Мінску, Глазаве, Іжэўску, Пермі, Падольску[4].
Энцыклапедыі і даведнікі
Нарысы і мемуары
Артыкулы