Сінча́[1] (трансліт.: Sinča, руск.: Синча) — вёска ў Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Дубраўскага сельсавета.
Месціцца за 10 км на паўднёвы захад ад Мар’інай Горкі, 10 км ад чыгуначнай станцыі Пухавічы на лініі Мінск-Асіповічы.
У 19 ст. у Ігуменскім павеце Мінскай губерні, уласнасць Ратынскіх.
У 1897 годзе працавалі 2 лаўкі і вінакурны завод.
У пачатку 20 ст. у Амельнянскай воласці, побач з вёскай знаходзілася аднаіменны маёнтак Ратынскага. Працавала школа царкоўнай граматы (адкрыта ў 1903 г.).
Летам 1905 г. адбылося сялянскае хваляванне. Выступленне былопадаўлена салдатамі, яго арганізатары арыштаваны.
У Першую сусветную вайну ў лютым — снежні 1918 года была пад акупацыяй войскаў кайзераўскай Германіі.
25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай вёска абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. З 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі вёска ўвайшла ў склад БССР.
У жніўні 1919 — ліпені 1920 года вёска знаходзілася пад польскай уладай.
Пасля рэвалюцый працавала працоўная школа 1-ай ступені, у якой у 1922 г. вучыліся 86 дзяцей, у тым ліку 26 дзяўчынак, працавалі 2 настаўніка.
З 1924 г. да 1965 г. цэнтр Сінчанскага сельсавета.
У 1933 г. быў створаны саўгас “Сінча”, працавала кузня, маслабойня, стальмашня, шорная майстэрня.
У часе Другой сусветнай вайны з канца чэрвеня 1941 г. да пачатку ліпеня 1944 г. акупіравана нямецкімі войскамі. У жніўні 1941 г. пасёлак спалены, загінула 7 жыхароў.