Рагачоўскае староства (польск.: Starostwo Rohaczewskie) — адміністрацыйная адзінка ў складзе Рэчыцкага павета Мінскага ваяводства Вялікага княства Літоўскага правінцыі Рэчы Паспалітай. Цэнтрам Рагачоўскага староства быў Рагачоў.
Рагачоўскае староства створана ў 1556 годзе з Рагачоўскай воласці. У 1563 годзе са складу староства тром полацкім шляхціцам, замест занятых маскоўскімі войскамі маёнткаў, часова наданы Званец і Хлобін.
Паводле адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформы 1565—1566 гадоў у складзе Рэчыцкага павета Менскага ваяводства.
У 1576 годзе ў складзе староства вядомы сёлы Бохань і Кулігоўка, а таксама існаванне Рагачоўскага замка.
Староства пацярпела ў вайну 1654—1667 гадоў ад уварвання казакоў пад камандаваннем І. Залатарэнкі і яго брата В. Залатарэнкі[1].
У 1760-1770-я гады ў старостве часова праводзіліся суды і павятовыя сеймікі Рэчыцкага павета[2].
Пасля 1-га падзелу Рэчы Паспалітай (1772) частка тэрыторыі, а пасля 2-га падзелу (1793) цалкам у складзе Расійскай імперыі.
Паводле Люстрацыі 1765 года, у складзе староства заставаўся маёнтак Рагачоў і 27 вёсак, агулам больш за 700 двароў. Староства падзялялася на Задняпроўскае (за р. Днепр), Задруцкае (за р. Друць) і Рагачоўскае войтаўствы, а таксама на дзяржавы з вёскамі.
На ўрадзе Рагачоўскага старосты вядомы: