У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Ластоўская. Марыя Ластоўская (літ.: Marija Lastauskienė, пры нараджэнні Марыя Іваноўская (Marija Ivanauskaitė), поўнае імя Марыя Іваноўская-Ластоўская (Marija Ivanauskaitė-Lastauskienė); 15 мая 1872, Шаўлі, Літва — 19 ліпеня 1957, Каўнас, Літва) — літоўская пісьменніца, больш вядомая пад псеўданімам Lazdynų Pelėda (Лаздзíну Пялéда, гэта значыць Ляшчынная Сава).
Lazdynų Pelėda — унікальная з’ява ў гісторыі літоўскай літаратуры. Дзве сястры Іваноўскія — Сафія Пшыбіляўскене і Марыя Ластоўская — з канца 19 ст. да 1926 года падпісвалі і публікавалі свае празаічныя творы — апавяданні, аповесці, раманы — пад супольнай літаратурнай мянушкай — Лаздзіну Пяледа[2]. Дакладнае аўтарства некаторых іх твораў дасюль не ўстаноўленае[3].
Марыя Іваноўская, пазней Ластоўская нарадзілася ў 1872 годзе. Паходзіла з шляхецкай сям’і. Жыла з бацькамі і сястрой Сафіяй у маёнтку ў Парагах да 16 гадоў. Пазней вучылася шыццю ў Шаўлях, праз тры гады пераехала ў Варшаву, працавала ў майстэрні па вышыўцы. Марыя пражыла ў Варшаве 9 гадоў, а потым паехала шукаць працу ў Санкт-Пецярбург. Там пазнаёмілася і ў 1903 годзе ажанілася з Вацлавам Ластоўскім, студэнтам, будучым беларускім пісьменнікам і дзеячом[4]. У 1907 пераехала ў Вільню, занялася літаратурнай працай. Яна пісала на польскай мове, яе сястра перакладада творы на літоўскую і выдавалі пад агульнай мянушкай Lazdynų Pelėda. Гэта літаратурнае супрацоўніцтва не было вядома грамадскасці, яно было выяўлена пісьменнікам Людасам Гірам у 1930 годзе[5]. Толькі з 1926 года, калі памерла сястра Сафія, М. Ластоўская пачала пісаць па-літоўску і публікаваць іх пад сваім сапраўдным прозвішчам. У 1938 годзе яна пераехала ў Коўну, дзе актыўна займалася літаратурнай творчасцю. Памерла ў 1957 годзе. Пахаваная на Пятрашунскіх могілках у Коўне[6].
Пісаць пачала ў 17 год. Першыя вершы і апавяданні пісала па-польску. У сваіх працах пісьменніца засяродзіла ўвагу на псіхалагічных зменах вяскоўца, які прыехаў у горада, на сацыяльныя прычыны чалавечай жорсткасці, прастытуцыі і злачынстваў беспрытульных дзяцей (апавяданні «Vanka» (Ванька, 1911), «Paša» (Паша, 1912), аповесць «Auka» (Ахвяра, 1907). Самы вядомы твор — аповесць «Šiaurės sostinėje» (У паўночнай сталіцы), напісаны ў 1928—1930 гг., апублікаваны ў 1955 г.) адлюстроўвае жыццё пецярбургскіх рабочых напачатку 20 ст[7]. Марыя Ластоўская лічыцца пачынальніцай фемінізму Літве і ў мастацкай літаратуры ў прыватнасці. Так, у рамане «Šviesuliai ir šešėliai» (Святло і цені) яна першай узняла ідэал незалежнай, самастойнай, спрычыненай, свабоднай жанчыны, а таксама ідэю вольнага кахання[8].