У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гроднікаў. Марат Мікітавіч Гроднікаў (11 студзеня 1948, в. Перагон, Слаўгарадскі раён, Магілёўская вобласць — 29 студзеня 2020[1]) — беларускі архітэктар.
Скончыў у 1968 годзе Мінскі архітэктурна-будаўнічы тэхнікум. З 1968 года працаваў у Слаўгарадскім райвыканкаме[2], галоўным архітэктарам Круглянскага раёна Магілёўскай вобласці[3]. У 1978 годзе скончыў Беларускі політэхнічны інстытут. У 1970—2013 гадах у інстытуце Белпрампраект[2], вядучы архітэктар, з 1986 года галоўны архітэктар праектаў АБА-2. Цяпер працуе ў персанальнай творчай майстэрні[4].
Член Саюза архітэктараў СССР з 1980 года[2]. Пражываў у Мінску.
Асноўныя працы: аўтатранспартная гаспадарка Упраўлення справамі Савета Міністраў БССР[2] па вул. К. Цэткін (1982), зборачная вытворчасць трактарнага завода і корпус № 25 па вул. Куйбышава[3] завода «Гарызонт»[4] (1980[3]), гараж хуткай дапамогі ў Мінску[2], завод газавай апаратуры ў Навагрудку (1982), філіял трактарнага завода ў Смаргоні[4] (1986), лядовыя палацы ў Бабруйску, Магілёве[2], Горках (2012, сааўтар Ю. Даргевіч)[5], крыты ўсесезонны каток, комплекс «Белаэранавігацыі» па вул. Караткевіча, комплекс пабудоў па вул. Ціміразева[2], Чыжоўка-Арэна (пабудавана ў 2013 годзе)[6] — усе ў Мінску.
У сааўстарстве са скульптарам Уладзімірам Жбанавым удзельнічаў у стварэнні скульптуры «Маленькі хакеіст» каля Бабруйск-Арэны (2008)[7], скульптурнай кампазіцыі «Пакупнікі» каля ЦУМа (2011)[8], скульптуры-фантана «Залаты трыліснік» ў Маладзечне (2011)[9], мемарыяльнага знака «Шчыт Айчыны» (2012), прысвечанага чэкістам, якія загінулі пры выкананні службовага абавязку, каля Інстытута нацыянальнай бяспекі Беларусі ў Мінску[8].
Узнагароджаны Ганаровай граматай Савета Міністраў Беларусі (1999)[2], Ордэнам Пашаны (2016)[10]. За актыўны ўдзел у праектаванні крытага катка ў Мінску абвешчана Падзяка Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь[2].