У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Буткевіч. Леанід Уладзіміравіч Буткевіч (31 снежня 1918 у в. Хотліна, Чашніцкі раён, Віцебская вобласць — 12 лістапада 1985) — лейтэнант Рабоча-сялянскай Чырвонай Арміі, удзельнік Польскага паходу РСЧА і Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1943)[1].
Леанід Буткевіч нарадзіўся ў рабочай сям’і. У 1935 годзе ён скончыў тэхнікум чыгуначнага транспарту ў Оршы, пасля чаго працаваў начальнікам чыгуначнай станцыі Калодна (цяпер — у рысе Смаленска). У 1937 годзе быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію. Удзельнічаў у 1939 г. у вызваленні Заходняй Украіны[1]. З пачатку Вялікай Айчыннай вайны — на яе франтах[1]. Прымаў удзел у баях на Паўднёва-Заходнім, Паўднёвым, Закаўказскім, Паўночна-Каўказскім франтах. Удзельнічаў у абароне Наварасійска, бітве за Каўказ, баях за Крым. У 1942 годзе ўступіў у ВКП(б). Да ліпеня 1943 года лейтэнант Леанід Буткевіч камандаваў узводам 1331-га стралковага палка 318-й стралковай дывізіі 18-й арміі Паўночна-Каўказскага фронту[2].
Да ліпеня 1943 г. снайперскім агнём Буткевіч знішчыў 315 варожых салдат і афіцэраў, а таксама навучыў снайперскай справе больш за 50 байцоў[2]. За вайну знішчыў 327 гітлераўцаў, з супрацьтанкавай зброі задавіў 22 кулямётныя кропкі праціўніка, падрыхтаваў 125 снайпераў[1].
У снежні 1945 года Буткевіч быў звольнены ў запас. Пражываў і працаваў загадчыкам фотацэха ў горадзе Есентукі Стаўрапольскага края. Памёр 12 лістапада 1985 года[2].
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 25 кастрычніка 1943 за «ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм» лейтэнант Леанід Буткевіч быў удастоены высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» пад нумарам 1159[2].
Быў таксама ўзнагароджаны ордэнамі Чырвонага Сцяга і Айчыннай вайны 1-й ступені, а таксама шэрагам медалёў[2].