Кіп Стывен Торн (англ.: Kip Stephen Thorne; нар. 1 чэрвеня 1940, Логан, штат Юта) — амерыканскі фізік і астраном, адзін з галоўных сусветных экспертаў па агульнай тэорыі адноснасці. Лаўрэат Нобелеўская прэмія па фізіцы 2017 года — за эксперыментальную рэгістрацыю гравітацыйных хваль.
Член Нацыянальнай акадэміі навук ЗША (1973), замежны член РАН (1999).
Спецыяліст у галіне тэорыі гравітацыі, астрафізікі, квантавай тэорыі вымярэнняў. Блізкі сябар і калега памерлага Стывена Хокінга. Адзін з заснавальнікаў міжнароднага праекта пошуку гравітацыйных хваль LIGO.
У 1965 годзе атрымаў ступень доктара філасофіі (PhD) у Прынстанскім універсітэце. З 1991 года Фейнманаўскі прафесар Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута, член Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук (1972), член Вучонага савета НАСА. У 2009 годзе сышоў у адстаўку, застаючыся ганаровым Фейнманаўскім прафесарам Калтэха, засяродзіўшыся на працы над падручнікам агульнай фізікі, папулярнымі кнігамі і фільмамі[8].
11 лютага 2016 года адным з чатырох фізікаў прадстаўляў калабарацыю LIGO на прэс-канферэнцыі, прысвечанай адкрыццю гравітацыйных хваль.
Аўтар і рэдактар кніг па тэорыі гравітацыі і астраноміі высокіх энергій. У 1973 годзе напісаў сумесна з Джонам Уілерам і Чарльзам Мізнерам кнігу «Гравітацыя», якая стала класічнай, падручнік-манаграфію па агульнай тэорыі адноснасці[9].
У 1977 годзе сумесна з Ганнай Жыткоў з Кембрыджскага ўніверсітэта высунуў здагадку аб існаванні гіпатэтычнага зорнага аб’екта: чырвонага гіганта з нейтроннай зоркай у якасці ядра — так званы аб’ект Торна-Жыткоў. Першы кандыдат у такія аб’екты, які атрымаў абазначэнне HV 2112, быў адкрыты ў 2014 годзе.
У 1988 годзе апублікаваў з суаўтарамі ў часопісе Physical Review Letters артыкул «Wormholes, time Machines, and the Weak Energy Condition»[10], у якой паказаў, што пабудова машыны часу не супярэчыць тэорыям, прынятым у цяперашні час навуковай супольнасцю.
У 1994 годзе апублікаваў кнігу для шырокага кола чытачоў «Чорныя дзіркі і зморшчыны часу. Дзёрзкая спадчына Эйнштэйна», перакладзеную на шэсць моў[11].
Аўтар ідэі (сумесна з Ліндай Обст) навукова-фантастычнага фільма «Інтэрстэлар» рэжысёра Крыстафера Нолана, які выйшаў на экраны ў 2014 годзе. Ідэя фільма, у якім сучасныя фізічныя тэорыі становяцца асновай сюжэту, з’явілася ў Торна ў сярэдзіне 2000-х гадоў. З гэтай ідэяй ён першапачаткова звярнуўся да Стывена Спілберга, які зацікавіўся ідэяй фільма і запрасіў у якасці сцэнарыста Джонатана Нолана. Пасля разрыву адносін Спілберга са студыяй Universal рэжысёрам карціны стаў Крыстафер Нолан, а Торн стаў навуковым кансультантам і выканаўчым прадзюсарам карціны[12][13].
Ганаровы доктар Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта ім. М. В. Ламаносава (1981)[14]. У 2001 годзе быў узнагароджаны ганаровай ступенню ад Універсітэта Глазга[15].