У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Базен.
Жан Базен (фр. Jean René Bazaine, 21 снежня 1904, Парыж — 4 сакавіка 2001, Кламар, О-дэ-Сен) — французскі жывапісец, вітражыст, мазаічыст, кніжны ілюстратар, прадстаўнік новай Парыжскай школы.
Займаўся ў Школе прыгожых мастацтваў, Акадэміі Жуліяна, вучыўся скульптуры ў Поля Ландоўскага. Выпрабаваў уплыў ідэй Анры Бергсона. У Сарбоне разам з Юргісам Балтрушайцісам слухаў курс гісторыі мастацтваў у Эміля Маля і Анры Фасіёна. З 1924 года пачаў маляваць сам, капіруючы карціны ў Луўры. У 1930 годзе ўдзельнічаў у калектыўнай выставе разам з Жанам Фатрые і Іванам Пуні. Першая персанальная выстава (1932) выклікала адабрэнне П’ера Банара. У 1930-я гады быў блізкі да Эмануэля Мунье і кола яго часопіса «Эспры», да прагрэсіўна-каталіцкай газеты «Temps présent», Жака Марытана і, наадварот, у апазіцыі да сюррэалізму і пракамуністычнага радыкалізму, як і да геаметрычнай абстракцыі. У 1937 годзе вырабіў вітраж для Міжнароднай выставы ў Парыжы. Працаваў як тэатральны мастак. Пазнаёміўся і пасябраваў з Жакам Віёнам, зблізіўся з Жанам Віларам і Марысам Бланшо.
Быў прызваны ў войска ў 1939 годзе, дэмабілізаваны ў 1941 годзе. У 1941 годзе, ва ўмовах нямецкай акупацыі, арганізаваў выставу мастацкага авангарда «Дваццаць маладых мастакоў французскай традыцыі», зацкаваную афіцыйнай вішысцкай прэсай як дэгенератыўнае мастацтва. Пасябраваў з многімі французскімі паэтамі (Эжэн Гільвік, Андрэ Фрэно, Жан Тардзьё), пазнаёміўся з Жоржам Бракам, Жоржам Руо. Працаваў над вітражамі царквы ў Асі (Верхняя Савоя). Пры пажары майстэрні ў 1945 годзе былі знішчаны практычна ўсе яго работы да 1942 года.
Пасля вайны — адзін з лідараў абстрактнага экспрэсіянізму ў Францыі. Да мастака прыходзіць міжнародная вядомасць: у 1946—1947 гадах яго маштабныя выставы былі арганізаваны ў Амстэрдаме, Стакгольме, Капенгагене. У 1951 і 1954 гадах працуе над мазаікай і вітражамі царквы Сакрэ-Кёр у Адэнкуры (дэпартамент Ду).